معرفی و دانلود کتاب بیچارگان

معرفی کتاب بیچارگان

کتاب بیچارگان، شاهکار مسلم فئودور داستایوفسکی و اولین رمان اوست که نامش را در محافل ادبی بزرگ روسیه بر سر زبان‌ها انداخت؛ تا آنجا که به زعم برخی انقلابی در رمان اجتماعی ادبیات روسیه پدید آورد. این کتاب، رمان نامه‌نگارانه‌ی درخشانی است که زندگی یک مرد میانسال دون‌پایه و دختری جوان و فقیر را از خلال نامه‌های پرمهر و لطیفشان روایت می‌کند.

درباره‌ی کتاب بیچارگان

سال‌های زیادی از قیام تاریخی دسامبریست‌ها در روسیه‌ی تزاری نمی‌گذشت و خاطره‌ی این قیام هنوز در اذهان جان داشت. شهرها پر از مردمان فرودست و بی‌چیز بود و مبارزه‌ای بی‌امان برای بقا در جریان. فئودور داستایوفسکی (Fyodor Dostoevsky) در اتاقی محقر، زیر نور شمع به خواندن و نوشتن می‌پرداخت. جوانی بود که روزگارش را در فقر می‌گذراند و کارامزین و پوشکین می‌خواند. در سال 1846 بود که داستایوفسکیِ جوان، اولین اثرش را آفرید. این اثر که شور و حرارتی تازه در میان نویسندگان و منتقدان ادبی روسیه دمید و ظهور گوگول دیگری را به ساحت ادبیات روسیه نوید داد، کتاب بیچارگان (Poor Folk) بود. داستایوفسکی در این رمانِ نامه‌نگارانه با سنت رئالیستی نویسندگان پیش از خود، به ویژه الکساندر پوشکین و نیکلای گوگول آغاز می‌کند. گفته می‌شود که داستایوفسکی پس از نوشتن این کتاب به حلقه‌ی انقلابیون می‌پیوندد و همین امر سرنوشت او و چه‌بسا سرنوشت ادبیات روسیه را تغییر می‌دهد.

«پرده را که بیندازید، انگاری خدانگه‌دار ماکار آلکسیویچ، وقت خواب است! پرده را که کنار بزنید، یعنی صبح‌به‌خیر ماکار آلکسیویچ، خوب خوابیدید؟» اینها جملاتی است از کتاب بیچارگان است که ماکار دیووشکین به نشانه‌ی قراری عاشقانه برای واروارا می‌نویسد. ماکار دیووشکین مردی میانسال، کارمندی دون‌پایه و تحقیرشده است و با رونویسی روزگار می‌گذراند. واروارا نیز، دختر جوانی‌ست که هیچکس را ندارد؛ فقط از آشنایان دور ماکار دیووشکین است که در همسایگی او زندگی می‌کند. این دو نفر در خلال نامه‌‌ها سرگذشتشان را بازگو می‌کنند، با یکدیگر کتاب رد و بدل می‌کنند و از دو غول ادبی روسیه، پوشکین و گوگول، می‌گویند. داستان کتاب نیز در نامه‌های این دو شخص و با بیان جزئیات احساساتشان شکل می‌گیرد و پیش می‌رود.

کتاب بیچارگان، از آثار مهم و درخشان فئودور داستایوفسکی محسوب می‌شود که چه در فرم و چه از نظر محتوا وجوه تازه‌ای به روح ادبیات قرن نوزدهم روسیه اضافه می‌کند. وجوهی که گرچه در آثار او شکل دیگری به خود گرفت، اما در آثار دیگران دنباله یافت. این کتاب، داستانی است درباره‌ی فقر، اختلاف طبقاتی، لکنت زبان انسان تحقیرشده و تلاش نویسنده برای فراروی از این لکنت. ماکار دیووشکین و واروارا آشکارا در جست‌وجوی کلمات و بازپس‌گیری شرافت تحقیرشده‌شان هستند. به عقیده‌ی شکلفسکی این کتاب از احساسات مشترک بشری حرف می‌زند که زیر سازوکارهای استثمار تحقیر و مدفون شده است.

کتاب بیچارگان مقدمه‌ی خوبی برای ورود به آثار داستایوفسکی است. کتابی سرشار از مهر و با زبانی ساده و شیوا که ظرافت طبع و نبوغ این نویسنده‌ی بزرگ را به شما نشان می‌دهد. این کتاب در ایران تحت عناوین مختلفی از جمله «مردمان فرودست» و «تیره‌بختان» منتشر شده است. این بار نشر چشمه آن را با ترجمه‌ی آرزو آشتی جو و ذیل مجموعه جهان کلاسیک به انتشار رسانده است.

نکوداشت‌های کتاب بیچارگان

• این رمان رموز زندگی و تیپ‌های شخصیتی موجود در روسیه را به گونه‌ای برملا می‌کند که پیش از آن هرگز بیان نشده بود. (بلینسکی، نویسنده و منتقد ادبی)
• او به سوی بنیان‌های نو حرکت می‌کند، در راستای زیر و زبر کردن زندگی روزمره، به سوی نوسازی احساس از کهنه به نو گام برمی‌دارد. (ویکتور شکلُفسکی، منتقد ادبی)
• یک داستان فراموش‌نشدنی. (Barnes & Noble)

کتاب بیچارگان مناسب چه کسانی است؟

این کتاب به تمامی کسانی که به مطالعه‌ی رمان‌های کلاسیک به ویژه ادبیات روسیه علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود. همچنین اگر قصد دارید به دنیای شگفت‌انگیز ادبیات روسیه وارد شوید، این کتاب برای شما راهگشا خواهد بود.

در بخشی از کتاب بیچارگان می‌خوانیم

با شتاب برای‌تان می‌نویسم، عجله دارم. کاری دارم که باید فوراً تحویلش بدهم. می‌دانید قضیه چیست؟ فرصتی پیش آمده که می‌شود خرید خوبی کرد. فدورا می‌گوید یکی از آشناهایش یک یونیفُرم قدیمیِ‌ کاملاً نو، لباس‌زیر و جلیقه و کلاهش را می‌فروشد، آن هم خیلی‌خیلی ارزان. بد نیست شما آن‌ها را بخرید. حالا که دست‌وبال‌تان تنگ نیست و پولی در بساط‌تان هست، خودتان می‌گویید هست، لطفاً کوتاهی نکنید چون واقعاً به لباس جدید نیاز دارید. آخر نگاهی به خودتان بیندازید، ببینید لباس‌تان چه‌قدر کهنه شده‌ است. زشت است! پُر از وصله‌پینه شده‌ است. هیچ لباس نویی ندارید؛ هر قدر هم بخواهید مرا قانع کنید، باز می‌دانم که لباس ندارید. دیگر خدا می‌داند چه‌کارشان کرده‌اید! پس خوب به من گوش کنید. بخریدش، لطفاً. به‌ خاطر من این کار را انجام دهید؛ اگر دوستم دارید بخریدش.

شما برای من زیرپوش هدیه فرستادید؛ اما ماکار آلکسیویچ گوش کنید، شما خودتان را از بین می‌برید. شوخی است مگر؟! شما چه‌قدر پول خرج من کرده‌اید، وحشتناک است این‌همه ولخرجی! آخ که چه‌قدر دوست دارید حرص بدهید! من واقعاً نیازی ندارم و همه‌ی این‌ها غیرضروری‌اند. من می‌دانم و کاملاً هم مطمئنم که شما مرا دوست دارید؛ اما واقعاً نیازی نیست با این هدیه‌ها به من یادآوری کنید؛ برای من پذیرفتن این هدیه‌ها از شما دشوار است؛ چون می‌دانم چه‌قدر برای شما آب می‌خورد. یک‌بار برای همیشه و کامل گوش می‌کنید؟ خواهش می‌کنم، التماس می‌کنم. ماکار آلکسیویچ از من می‌خواهید ادامه‌ی یادداشت‌هایم را برای‌تان بفرستم، می‌خواهید تمام‌شان کنم. اما من اکنون حتی نمی‌دانم آن یادداشت‌ها را چه‌طور نوشته‌ام! راستش هیچ توانی برای یادآوری و حرف ‌زدن درباره‌ی گذشته ندارم؛ حتی نمی‌خواهم درباره‌اش فکر کنم. این خاطرات برایم ترسناک‌اند.