معرفی و دانلود کتاب وی

معرفی کتاب وی

کتاب وی اثر نیکلای گوگول نویسنده‌ی شهیر روسی‌ست که اولین‌بار در دومین مجلد از مجموعه داستان‌های او با عنوان میرگورود (1835) منتشر شد. داستان درباره‌ی یک طلبه‌ی جوان به‌نام خما بروت است که در مدرسه‌ی علوم دینی کی‌یف درس می‌خواند. اما این دانشجو سرنوشت عجیبی دارد، دختر جوان یکی از افسران عالی‌رتبه‌ی هنگ قزاق وصیت کرده خما بر بالینش حاضر شود و برای آرامش روح او دعا بخواند اما خما با جادوگری روبه‌رو می‌شود که هیچ شباهتی به آن دختر جوان ندارد و همینجاست که اتفاقی عجیب برای او رخ می‌دهد!

درباره‌ی کتاب وی

اهل ادب نیکلای گوگول (Nikolai Gogol) را از پیشگامان ادبیات روسیه می‌دانند که نویسندگان بزرگی چون تولستوی و داستایوفسکی نیز در آثار خود وام‌دار او هستند. کتاب وی (Вий) نوولایی است به قلم این نویسنده‌ی توانا که در آن داستان یک طلبه‌ی جوان روایت می‌شود. او کتاب را از نقطه‌ای آغاز می‌کند که تعطیلات تابستانی جوانان صومعه‌ی براتسکی در کی‌یف شروع شده و حالا لازم است عده‌ای از آن‌ها که فقیرتر هستند، در زمان تعطیلی مدرسه، غذا و جای خوابی برای خود فراهم کنند. یک گروه سه نفره متشکل از خالیاوای الهی‌دان، خما بروت فیلسوف خوش‌گذران، و تیبری گوروبتس، واعظ جوان‌تر، روانه شده و مکانی را از دور در یک مزرعه‌ی گندم می‌بینند اما باید مسافت بیشتری را طی کنند تا در نهایت به آن مزرعه برسند. سرانجام این سه نفر به دو کلبه که در کنار هم قرار دارند می‌رسند و پیرزنی با اکراه هر سه مسافر را جداگانه اسکان می‌دهد.

در ادامه‌ی داستان وی می‌خوانید که با فرارسیدن شب، پیرزن خما را صدا می‌زند و او را در آغوش می‌کشد اما این آغوش به هیچ وجه عاشقانه نیست. خما جنگلی سیاه را پیش روی خود می‌بیند و متوجه می‌شود که پیرزن یک جادوگر است (به روسی: ведьма, ved'ma). او به شکل عجیبی خود را تجسم می‌کند که روی سطح آینه شیشه‌‌مانند دریا در حال تاخت‌وتاز است. اینجاست که خما شروع به دعا خواندن می‌کند و دید طبیعی خود را بازمی‌یابد. بعد یک تکه چوب برمی‌دارد و پیرزن را می‌زند. ناگهان پیرزن تغییر شکل داده و به دختری زیبا با «مژه‌هایی بلند» تبدیل می‌شود. بعدتر خما متوجه می‌شود که پیرزن در واقع دختر یک افسر قزاق (سوتنیک) بوده که پس از کتک خوردن، خود را با زحمت به آن کلبه رسانده. آخرین آرزوی دختر در بستر مرگ این بوده که خما، طلبه‌ی جوان صومعه‌ی براتسکی برای او دعا کند، چراکه بعد از سه شب متوالی دعای خما بر بالین او، می‌میرد و راحت خواهد شد.

گوگول در داستان وی، اثری نیمه‌فانتزی نیمه‌رئالیستی را خلق کرده. بخش رئالیستی داستان مربوط به توصیف همه‌جانبه و مفصل مدرسه‌ی علمیه‌ی کی‌یف در نیمه‌ی اول قرن نوزدهم است. و اما محور فانتزی که مربوط به باورهای کودکی گوگول از ارواح خبیثه می‌شود. ماریا ایوانوونا، مادر گوگول، زنی عامی و بسیار خرافاتی بود. نویسنده بعدها در خاطراتش به این نکته اشاره می‌کند که مادرش شب‌ها قبل از خواب برای او و خواهرانش داستان‌های ترسناکی تعریف می‌کرد و از اجنه و جادوگران و ارواح خبیثه می‌گفت. این داستان‌ها البته در بزرگسالی باعث علاقه‌ی شدید گوگول به دنیای فانتزی و ماورایی و موجودات تخیلی و عجیب شدند. او در کتاب وی توصیفی خلاقانه از ارواح خبیثه و جادوگران دارد؛ توصیفاتی که در ادبیات روسیه پیش از آن زمان بی‌سابقه بود. گوگول موجوداتی را ماهرانه به تصویر کشیده که جزئی از باورهای مردمی و فولکلور بودند.

نشر چشمه کتاب وی را با ترجمه‌ی فارسی عبدالمجید احمدی ذیل مجموعه‌ی برج بابل منتشر کرده و در اختیار خوانندگان علاقه‌مند قرار داده است.

نکوداشت‌های کتاب وی

• وی، رمانی که در میگورود (1835) گنجانده شده است، از بسیاری جهات یک داستان معمولی از دوره‌ی اوکراینی گوگول است که بر اساس سنت‌های عامیانه نیز، عناصر فراطبیعی واضحی را در خود جای داده. این اثر هنوز هم از نظر سبکی بدیع و در جلوه‌هایش چنان خیره‌کننده است که می‌توان ادعا کرد یک شاهکار محسوب می‌شود. (بیل کروین، نویسنده)
• داستان جذاب با زبان شگفت‌انگیز گوگول همراه با تاریخ و جغرافیای یک دوره! این کتاب جنبه‌ی قوم‌نگاری بالایی نیز دارد. در این داستان کوتاه می‌توان هم ترسید و هم لبخند زد. خواندن در مورد ترس و باورهای جامعه با خطابه‌های نفیس گوگول بسیار خوب است. گنجینه‌ی کوچکی برای عاشقان «تاریکی». (مورات دورال، نویسنده)
• این کتاب یک فانتزی تاریک و گوتیک روستایی است، با جلوه‌های بصری زیبا، به ویژه توصیفات مربوط به جسد از زبان گوگول. (ایرینا گرابوفسکا، نویسنده)
• وحشتناک و نابخشودنی با چاشنی طنز و کنایه. اگر از طرفداران پایان‌های خوش دیزنی هستید، کتاب وی اثر گوگول را نخوانید! (جاناتان دان، نویسنده)

کتاب وی برای چه کسانی مناسب است؟

مخاطب این کتاب طرفداران رمان‌های کوتاه گوتیک و کلاسیک هستند.

در بخشی از کتاب وی می‌خوانیم

اگر این جماعت دانشمند زودتر به مدرسه می‌رسیدند، یا اطلاع پیدا می‌کردند که استادان دیرتر از زمان معمول می‌آیند، با هم توافق می‌کردند و کولاچنی بوی راه می‌انداختند. در این دعوا هم همه باید شرکت می‌کردند، حتی انتظامات که مسئول کنترل نظم و رعایت مسائل اخلاقی در میان دانشجویان مدرسه‌ی علمیه بود. معمولاً دو به‌اصطلاح استاد الاهیات تعیین می‌کردند که دعوا به چه ترتیبی برگزار شود؛ هر کلاس باید از خودش دفاع کند یا این‌که همه باید به دو دسته تقسیم شوند: دانشجویان ساکن در خوابگاه شبانه‌روزی و دانشجویان ساکن شهر. به هر ترتیب، زبان‌شناسان پیش از همه دعوا را شروع می‌کردند، و همین که سخنوران وارد می‌شدند، آن‌ها از میدان درمی‌رفتند و از بالا ادامه‌ی کتک‌کاری را تماشا می‌کردند. بعد هم دانشجویان فلسفه با آن سبیل‌های تیره و بلندشان وارد میدان می‌شدند و در آخر هم نوبت به بچه‌های الاهیات می‌رسید که شلوارهای گشاد می‌پوشیدند و گردن‌های زشت و کلفتی هم داشتند.

معمولاً دعوا به این ختم می‌شد که بچه‌های الاهیات همه را تارومار می‌کردند، گروه فلسفه هم پک‌وپهلوشان را می‌خاراندند و پشت میزهاشان برمی‌گشتند و روی نیمکت‌ها می‌نشستند تا استراحت کنند. بعد استاد وارد کلاس می‌شد. او خودش هم زمانی در چنین دعواهایی مشارکت داشت. همان دقیقه‌ی اول، از صورت‌های برافروخته و سرخ شاگردانش تشخیص می‌داد که کتک‌کاری جانانه‌ای در کار بوده و در همین حین که به‌نوبت با چوب به کف دست یکی از سخنوران شلاق می‌زد، در کلاس بغلی استاد دیگری با دسته‌بیل از خجالت کف دست فلاسفه درمی‌آمد. اما با بچه‌های الاهیات کاملاً به شکل دیگری برخورد می‌شد؛ به آن‌ها، به قول استادان، یک پیمانه «نخود درشت» می‌دادند؛ به عبارت دیگر با شلاق‌های کوتاه چرمی به جان‌شان می‌افتادند و تنبیه‌شان می‌کردند.