معرفی و دانلود کتاب پسران رویین

معرفی کتاب پسران رویین

کتاب پسران رویین، نوشته‌ی سوتلانا آلکسیویچ، به‌عنوان سومین جلد از مجموعه‌ی پنج‌گانه‌ی «صداهایی از آرمان‌شهر»، شناخته شده و روایتی مستند را از جنگ شوروی در افغانستان از زبان بازماندگان ارائه می‌دهد. آلکسیویچ به‌خاطر تألیف این مجموعه‌ی پنج جلدی، در سال 2015، جایزه‌ی نوبل را دریافت کرد. این کتاب دریچه‌ای حقیقی به رنج مردم عادی در جنگ می‌گشاید.

درباره‌ی کتاب پسران رویین

سوتلانا آلکسیویچ (Svetlana Alexievich)، نویسنده و روزنامه‌نگار بلاروسی در کتاب پسران رویین (Zinky Boys: Soviet Voices from the Afghanistan War)، روایت‌های تأثیرگذاری را از تجربه‌های شخصی، دردناک و انسانی مادران، پرستاران و بازماندگان جنگ افغانستان در سال‌های 1979 تا 1989 گردآوری کرد است. او با الهام از آثار آلس آدامویچ و با تکیه بر مهارت روزنامه‌نگاری خود، توانسته است تصویری بی‌پرده، بدون اغراق و واقعی از تأثیرات جنگ بر روح و روان‌ انسان‌های عادی ارائه دهد. انسان‌هایی که در تاریخ رسمی جایگاهی ندارند؛ اما در تاریخ شفاهی، از آن‌ها تحت عنوان قهرمانان واقعی یاد می‌شود.

آرمان‌شهر سوسیالیستی که در قرن بیستم با وعده‌های بزرگ و امیدبخش ظهور کرد، میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان به جنبش‌های انقلابی کشاند و الهام‌بخش نظام‌هایی شد که خود را وارثان عدالت و برابری می‌دانستند. اما در عمل بسیاری از این نظام‌ها با چالش‌های جدی مواجه شدند. وعده‌های آرمان‌شهر، اغلب با واقعیت‌هایی مانند سرکوب سیاسی، سانسور، فقر، جنگ و بی‌عدالتی جایگزین شد. همان‌طورکه سوتلانا آلکسیویچ در کتاب پسران رویین به جنگ افغانستان می‌پردازد که شعار آن ایجاد آزادی و برابری بود؛ اما در عمل به فروپاشی اخلاقی و انسانی منجر شد.

سبک نوشتاری سوتلانا آلکسیویچ ویژه‌ی او است. این نویسنده مستندنگاری را با نویسندگی ادبی تلفیق کرده و از این طریق اثربخشی قابل قبولی را در ذهن مخاطبین ایجاد می‌کند. نوشته‌های او هم از عمق معنایی برخوردار است و هم ظرافت ادبی چشم‌گیری در آن‌ها دیده می‌شود. آلکسیویچ، کتاب پسران رویین را از دل زندگی واقعی انسان‌ها بیرون کشیده و بدون افزودن صنایع ادبی برای تلطیف فضا، کتابی واقع‌گرا و پرکشش را به رشته‌ی تحریر درآورده است.

پسران رویین؛ مستندی بی‌پرده از جنگ شوروی و افغانستان

تمرکز بر احساسات و تجربه‌های انسانی، یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های کتاب پسران رویین به قلم سوتلانا آلکسیویچ است. در این کتاب احساسات مادران، سربازان، پرستاران و بازماندگان جنگ افغانستان با صداقت و صراحت بیان شده است. او همواره به کم‌ارزشی جان انسان‌های عادی در تاریخ جنگ‌ها می‌پردازد و با شرح مستند وقایع، خواننده را به هم‌دلی و درک عمیق‌تری از فجایع انسانی فرامی‌خواند.

سوتلانا آلکسیویچ در کتاب پسران رویین، با شجاعت تمام سیاست‌های نظام شوروی را نقد می‌کند. از صدور انقلاب و جنگ‌افروزی گرفته تا انکار واقعیت‌های جنگ افغانستان، این نویسنده‌ی بلاروسی نشان می‌دهد که چگونه شعارهای پرطمطراق در رسای جنگ و کشورگشایی، واقعیت‌های تلخ را پنهان می‌کردند و چگونه مردم عادی همیشه قربانی بازی کثیف سیاست بوده‌اند.

در کتاب پسران رویین، با یک روایت چندصدایی روبه‌رو هستیم. راویان داستان مردم عادی هستند که بدون ذکر نام، از فجایع جنگ افغانستان سخن می‌گویند. سوتلانا آلکسیویچ در اینجا مجموعه‌ای از خاطرات بی‌نام و نشان را ارائه داده است که به‌جای تمرکز بر شخصیت‌های مشهور، صدای مردم عادی را به گوش می‌رساند. این چند صدایی، به کتاب عمق و تنوع احساسی بیشتری بخشیده و دغدغه‌ی جدی نویسنده را پررنگ‌تر جلوه می‌دهد.

کتاب پسران رویین با ترجمه‌ی عبدالمجید احمدی، به همت نشر چشمه، چاپ و منتشر شده است.

نکوداشت‌های کتاب پسران رویین

• روایت‌های کتاب پسران رویین، ظرفیت بالایی برای اقتباس‌های سینمایی و نمایشی دارند، چراکه از دل تجربه‌های واقعی و احساسات خام آدم‌ها بیرون آمده‌اند. این کتاب شاهکار گزارش‌نویسی است. (تیموتی اسنایدر، تاریخ‌نگار)
• سوتلانا آلکسیویچ با استفاده از روایت‌های اول شخص، هم نحوه‌ی درگیری سرباز شوروی را در جنگ شرح می‌دهد و هم عظمت خیانتی را آشکار می‌سازد که به شهروند عادی شوروی روا داشته شد. خیانتی که شاید به فروپاشی جماهیر شوروی دامن زد. کتاب پسران رویین، تصویری قدرتمند، شاعرانه و تأثیرگذار از فصلی خشن در تاریخ مدرن است. (مل لین، نویسنده)

کتاب پسران رویین برای شما مناسب است اگر

• به روایت‌های تاریخی و خاطرات جنگ علاقه‌مند هستید.
• می‌خواهید جنگ را از زاویه‌ای نو و از چشم قربانیان ببینید.
• سایر کتاب‌های سوتلانا آلکسیویچ را مطالعه کرده‌اید و قلم این نویسنده را می‌پسندید.

در بخشی از کتاب پسران رویین می‌خوانیم

به همکارهام که تو افغانستان بودند حسودی می‌کردم: تجربه‌ی بزرگی کسب می‌کردند. شما همچین تجربه‌ای رو مگه توی زندگی تو شرایط صلح می‌تونی به دست بیاری؟ من جراحم… قبلش، ده سال تو بیمارستان دولتی یه شهر بزرگ جراح بودم، اما همین که اولین گروه از مجروح‌ها رو آوردند، نزدیک بود دیوونه بشم. تصورش رو بکنید، بدون دست‌وپا، یه تیکه گوشت که داره نفس می‌کشه. این چیزها رو حتی تو فیلم‌های سادیستی هم نمی‌بینی. اون‌جا جراحی‌هایی انجام دادم که تا قبلش تو اتحاد شوروی رؤیا محسوب می‌شد. پرستارهای جوون نمی‌تونستند طاقت بیارن. یا اون‌قدر گریه می‌کردند که به سکسکه می‌افتادند، یا قهقهه می‌زدند. یکی از پرستارها، یادمه، کنارم وایمیستاد و همه‌ش لبخند می‌زد. اون‌ها رو می‌فرستادیم خونه.

جون دادن آدم به‌هیچ‌وجه مثل تو فیلم‌ها نیست. آدم مثل تو تئاترهای استانیسلاوسکی نمی‌میره که گلوله بخوره به سرش، دست‌هاش رو حرکت بده و بعد بیفته پایین. واقعیت چیز دیگه‌ایه. گلوله که به سر برخورد کنه، مغزت می‌پاشه تو هوا، می‌افتی دنبال مغزت، می‌دوی، شاید پونصد متر هم بدوی تا مغزت رو بگیری. اون‌قدر می‌دوی تا مرگ فیزیولوژیکی فرابرسه. با یه تیر خلاصش کردن خیلی راحت‌تر از این بود که ببینی و بشنوی که چه‌طور خونش رو قورت می‌ده و خرخر می‌کنه، یا این‌که چه‌طور افتاده زمین و طلب مرگ می‌کنه تا راحت بشه. البته اگه نیرویی براش باقی مونده باشه. می‌بینی یکی دیگه هم افتاده زمین، ترس یواش‌یواش وجودش رو فرامی‌گیره… قلبش مثل تراکتور می‌زنه. فریاد می‌زنه، دکتر صدا می‌زنه… معاینه‌ش می‌کنی… آرومش می‌کنی… مغز هم منتظره تا آدم خیالش راحت بشه… هنوز چند قدم از تخت دور نشده‌ای که پسرک می‌میره. همین الآن زنده بود ها…

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
پیش‌درآمد
برگ‌هایی از دفترچه‌های خاطرات
روز اول
روز دوم
روز سوم
پس از مرگ
محاکمه‌ی پسران رویین
پس از دادگاه
یادداشت‌ها