معرفی و دانلود کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود: سیاست، تاریخ و جنبش‌های اجتماعی در سینمای دهه‌ی هفتاد آمریکا

معرفی کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود: سیاست، تاریخ و جنبش‌های اجتماعی در سینمای دهه‌ی هفتاد آمریکا

تامس السیسر، الکساندر هورواث و نوئل کینگ در کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود مجموعه مقالاتی را گردآوری کرده‌اند که روی سینمای دهه‌ی 1970 آمریکا متمرکز است و آن را از لحاظ سیاسی، تاریخی و اجتماعی تحلیل می‌کند. این کتاب به یکی از درخشان‌ترین و تأثیرگذارترین دوران هالیوود می‌پردازد، درباره‌ی فیلم‌ها و فیلم‌سازان مهم آن دوره و فلسفه‌ی آنان بحث می‌کند و می‌کوشد ردپایشان را در آثار معاصر پی بگیرد.

درباره‌ی کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود

سینمای دهه‌ی 1970 آمریکا از مهم‌ترین دوره‌های سینمایی تاریخ آمریکا و حتی دنیا به شمار می‌رود. آن دوران که از اواخر دهه‌ی 1960 شروع شد و تا حوالی سال 1977 طول کشید، شاهد ظهور چند نفر از بزرگ‌ترین فیلم‌سازان سینما بود که فیلم‌هایی بسیار تأثیرگذار ساختند. اسکورسیزی، اسپیلبرگ، سم پکین پا، رابرت آلتمن، آرتور پن، دی پالما و هال اشبی تنها چند چهره از انبوه فیلم‌سازهای جریان٬ساز و صاحب‌سبک دهه‌ی هفتاد بودند که انقلاب مهمی در این هنر به وجود آوردند. در همان زمان بود که شاهکارهایی مثل راننده‌ی تاکسی، پدرخوانده، ایندیانا جونز، جنگ ستارگان، بانی و کلاید، بوچ کسیدی و ساندنس کید، فارغ‌التحصیل و این گروه خشن ساخته شد. بااینکه در حوالی دهه‌ی 1980 خود این موج به حاشیه رانده شد ولی تأثیر آن پابرجا ماند، به‌طوری‌که اغراق نیست اگر بگوییم آن زمان شروع عصر جدید هالیوود بود.

امروز قابل کتمان نیست که فیلم‌سازان جوان‌تری مثل تارانتینو، وس اندرسون یا پل توماس اندرسون به‌شدت از آن دوره تأثیر گرفته‌اند و آبشخورشان آن زمان است. یکی از کتاب‌هایی که سعی کرده هالیوود دهه‌ی 1970 را تحلیل کند و به کُنهِ آن پی ببرد، کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود (The Last Great American Picture Show) است. این اثر که درواقع مجموعه مقالاتی تحلیلی در باب سینماست، توسط سه منتقد و نظریه‌پرداز مهم معاصر، یعنی تامس السیسر (Thomas Elsaesser)، الکساندر هورواث (Alexander Horwath) و نوئل کینگ (Noel King) گردآوری شده است.

منتقدان، دهه‌ی هفتاد را دوره‌ی رادیکال سینما می‌دانند. زمانی که بین عصر کلاسیک هالیوود و دوره‌ی تجاری‌سازی به وجود آمد. فیلم‌سازان آن برهه سعی کردند سینمای کلاسیک و ژانری هالیوود را با نوآوری‌های سینمای هنری اروپا ترکیب کنند و به یک فرم جدید دست یابند. نتیجه‌ی کار آن‌ها فیلم‌هایی بود که برجسته‌ترین ویژگی‌اش جستجوگری بود. خیلی از منتقدان به این نکته اشاره کرده‌اند که قهرمانان دهه‌ی 70 عموماً آدم‌هایی ماجراجو بودند که دائماً به دنبال هدفی می‌گشتند. از تراویس بیکل عبوس که در شب‌های نیویورک می‌گشت تا ایندیانا جونز که به دل ماجراهای هیجان‌انگیز می‌رفت تا سروان ویلارد که به دنبال سرهنگ کورتز به دل تاریکی زد، نمونه‌های از همین نگاه غالب هستند. اما آن سینما مؤلفه‌های دیگری هم داشت که باعث شده بود بسیار عمیق‌تر شود؛ بیگانگی، ناهنجاری و آنارشیسم شاخصه‌های دیگری هستند که به‌کرات در فیلم‌های آن زمان به چشم می‌خورند. قهرمانانی دارای آنومی که از جامعه‌شان بیگانه هستند و اهمیتی به هنجارها نمی‌دهند و درنهایت در برابر آن‌ها یا به‌نوعی سیستم می‌شورند. آثاری همچون «بانی و کلاید»، «فارغ‌التحصیل» و «راننده‌ی تاکسی» را می‌توان به‌عنوان فیلم‌هایی با همین شاخصه‌ها معرفی کرد. اما وضعیت اقتصادی فاجعه‌بار دهه‌ی 70 آمریکا درنهایت بر سینما هم تأثیر گذاشت و هالیوود را بیش‌ازپیش به سمت تجاری شدن برد. هم‌زمانی آن با ظهور ریگان و هژمونی نئولیبرالیسم این وضعیت را تشدید کرد تا بالاخره در اوایل دهه‌ی 1980 هالیوود تصمیم گرفت این جریان را کاملاً کنار بگذارد و محافظه‌کاری پیش بگیرد. تامس السیسر، الکساندر هورواث و نوئل کینگ در کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود از نظر اجتماعی، تاریخی و سیاسی به این برهه‌ی سینمایی نگاه می‌اندازند و می‌کوشند آن را تحلیل کنند. در این کتاب مقالاتی را از منتقدان سرشناسی مثل جاناتان رزنبام، دیوید تامسون، کنت جونز و برنیس رنو وجود دارد که هر یک از یک زاویه‌ای خاص هالیوود آن زمان را بررسی کرده‌اند و به وجوهی از آن توجه نشان داده‌اند.

تامس السیسر، الکساندر هورواث و نوئل کینگ در کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود اشاره می‌کنند که فیلم‌سازان جوان دهه‌ی 1970 به‌شدت تحت تأثیر چند موضوع بودند: اول جریان نقد مدرن سینمایی اروپا مثل نشریه‌ی کایه دو سینما. پس‌ازآن فیلم‌های کارگردان‌های بزرگ اروپایی همچون برگمان، فلینی، آنتونیونی، برتولوچی و گدار. این جوان‌ها که در دانشگاه، سینما خوانده بودند، نقدهای جدید را می‌خواندند، فیلم‌های هنری را تماشا می‌کردندو با فرم آن‌ها آشنایی داشتند. درنهایت آن‌ها را با عناصری از هالیوود کلاسیک ادغام کردند و به یک سبک جدید رسیدند که نوئل کرول، منتقد سرشناس آن را «سینمای تلمیح» می‌نامد. این شاید عنوان مناسبی برای آن دوره‌ی خلاق، هیجان‌انگیز، پرآشوب و پرتنش باشد و به‌خوبی آن را توصیف کند. زمانی که سینما شجاع و بی‌محاباتر بود و اهمیت بیشتری داشت.

کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود توسط گروهی از مترجمان مجرب و زیر نظر مازیار اسلامی ترجمه شده و نشر چشمه آن را چاپ و منتشر کرده است.

کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب به علاقه‌مندان به سینما، دانشجویان و پژوهشگران این رشته پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب سال‌هایی که سینما مهم بود: سیاست، تاریخ و جنبش‌های اجتماعی در سینمای دهه‌ی هفتاد آمریکا می‌خوانیم

باربارا لودن فرصت نکرد فیلم دیگری بسازد. مانند مورد رمبو، رسوایی تراژیک صرفاً جوان‌مرگ شدن هنرمندی بااستعداد (لودن 448 سال داشت) نبود، بلکه به محاق رفتن چنان دوره‌ی کاری نویدبخشی بود. باوجوداین، برعکس آن شاعر نفرین‌شده که بسیار در یادها مانده، به‌نظر می‌رسید صدای لودن محکوم به پاک‌شدن از صفحه‌ی تاریخ بود. در واقع واندا "موفقیتی شاخص" بود -اما فقط در روزنامه‌های روزانه‌ی نیویورک. وینسنت کنبی هنگام اکران تجاری کوتاه‌مدت فیلم، دست گذاشت روی "دقت و صحت بی‌چون‌وچرای آن، درستی زاویه‌دید و نوعی خلوص تکنیکی که تنها می‌تواند نتیجه‌ی قواعدی آگاهانه باشد." راجر گرینزپان افزود: "مشکل بتوان اثر بهتر و سنجیده‌تر و درعین‌حال دشوارتری برای فیلم اول متصور شد. گمان می‌کنم که این اثر از همه مهم‌تر فیلمی زنانه است، چرا که هیچ‌گاه قهرمان زنش را بزرگ نمی‌کند یا از موضع بالا و با دلسوزی با او برخورد نمی‌کند، و، بااین‌حال، او را شخصیتی جالب و گیرا می‌داند."

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
آخرین اوقات خوشی که داشتیم
دهه‌ای که سینما مهم بود
نسل بهره‌کشی
هالیوود و دیگ درهم جوشان دهه 60
دایناسورهایی در عصر سینه‌موبیل
نشویل در برابر آرواره‌ها
جاده‌ی دوبانده: آهسته راندن
برای واندا
یک تناقض زنده (نیمی حقیقت و نیمی افسانه)
مؤلف‌گرایی و جنگ- مؤلف‌گرایی
گرفتار در تأثر- تصویر
جذابیت بی‌رحمانه
یادداشت‌ها
منابع
نمایه