معرفی و دانلود کتاب یکشنبه‌های اوت

معرفی کتاب یکشنبه‌های اوت

کتاب یکشنبه‌های اوت با روایت پرتعلیق و پرکششِ پاتریک مودیانو، داستان درهم‌تافته‌ی دو مرد و یک زن را روایت می‌کند. ژان و سیلویا زوج عاشقی بوده‌اند که تصمیم می‌گیرند با یکدیگر فرار کنند. سیلویا می‌خواهد گردنبند الماسش را بفروشد، اما به محض گرفتن این تصمیم، ناپدید می‌شود. حالا ژان پس از مدت‌ها مردی به نام فردریک ویلکور را به‌طور اتفاقی می‌بیند و متوجه می‌شود او نیز عاشق سیلویا بوده است. آن‌دو از خلال مکالماتشان کم‌کم به تصویری حقیقی از گذشته دست می‌یابند.

درباره‌ی کتاب یکشنبه‌های اوت

کتاب یکشنبه‌های اوت (Dimanches d'août) رویارویی اتفاقی دو مرد به نام‌های ژان و ویلکور را روایت می‌کند که در گذشته به زنی مشترک عشق می‌ورزیدند. سرنوشت این زن مرموز که سیلویا نام دارد، در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است. ژان از طریق صحبت با ویلکور، رقیب عشقی‌اش و غور کردن در گذشته‌ی خود، تکه‌های پراکنده‌ای را کنار هم قرار می‌دهد تا به تصویر کاملی از هویت سیلویا و رابطه‌ی خودش با او برسد.

نسیان، سرگردانی، بی‌هویتی و حیرانی که در اغلب آثار پاتریک مودیانو (Patrick Modiano) به چشم می‌خورند، در کتاب یکشنبه‌های اوت (Sundays in August) نیز همنشین موضوع عشق شده‌اند. این نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل که برخی او را مارسل پروستِ فرانسه می‌خوانند، توانسته در بستر داستانی رازآلود و معمایی، تصویری از روابط تودرتوی انسانی به دست دهد. ویژگی سبک نوشتار این نویسنده ابهام و عدم قطعیت است. او با فلش‌بک‌هایی که به زندگی هر دو شخصیت مرد داستانش می‌زند، اطلاعات گذشته‌ی آن‌ها را ذره‌ذره به مخاطب می‌خوراند، اما همیشه گوشه‌ای تاریک و کشف‌نشده باقی می‌گذارد.

کتاب یکشنبه‌های اوت روایت رابطه‌ی عاشقانه‌ی مرموز سیلویا و ژان است که با ناپدید شدن ناگهانی سیلویا پایان می‌یابد. ماجرا از این قرار است که این زوج قصد داشته‌اند با یکدیگر فرار کنند. سیلویا گردنبند الماس ارزشمندی دارد که تصمیم می‌گیرد آن را بفروشد تا راه فرارشان هموارتر شود. اما به‌ناگاه سیلوا و خریدار الماس غیبشان می‌زند. حال این سوال برای خواننده پیش می‌آید که سیلویا به خواست خود رفته یا به دام خطر افتاده است؟

رمان یکشنبه‌های اوت در شهر نیسِ فرانسه روایت می‌شود. غمی فراگیر -که از مؤلفه‌های آثار پاتریک مودیانو است- در سراسر داستان سایه گسترانده است. ژان، راوی و شخصیت محوری رمان، عکاس جوانی است که در حرفه‌ی خود فرد موفقی به حساب نمی‌آید! ملاقات او با فردریک ویلکور، شروع واکاوی‌های ژان در خاطراتش با سیلویاست. پاتریک مودیانو در رفت‌وآمدهای مداوم میان حال و گذشته، داستان این سه شخصیت را بازگو می‌کند، اما مخاطب همیشه برای دانستن چیزهای بیشتر -چیزهایی که در سایه مانده‌اند- تلاش و تقلا می‌کند. در این میان گردنبند الماس عنصر مهمی به حساب می‌آید؛ چراکه گردنبندی نفرین‌شده است و صاحبان قبلی خود را به سرنوشت‌های شومی مثل تیرباران، اعدام با گیوتین و... دچار کرده است. حال باید دید سیلویا به‌عنوان صاحب جدید الماس، به چه سرنوشتی دچار شده است.

این قصه‌ی دلهره‌آور و درعین‌حال عاشقانه، از آن دست رمان‌هایی است که ذهن خواننده تا مدت‌ها پس از اتمام آن، درگیر باقی می‌ماند. نشر چشمه اقدام به چاپ و نشر کتاب یکشنبه‌های اوت با ترجمه‌ی منیره اکبرپوران کرده است.

نکوداشت‌های کتاب یکشنبه‌های اوت

• پاتریک مودیانو در این نوآرِ دلهره‌آور، سبک مینیمال را جهت تأثیرگذاری بیشتر به خدمت می‌گیرد. او از همان ابتدا خواننده را در ابهام و گنگی قرار می‌دهد و انرژی او را برای کنار هم گذاشتن پازل به کار می‌گیرد و خود نیز فضای وحشت‌زا و پرتنش داستان را با مهارت و ظرافت حفظ می‌کند. (پابلیشرز ویکلی)
• من همیشه رمان‌های پاتریک مودیانو را ستایش می‌کردم، اما تاکنون عاشق هیچ‌کدامشان نشده بودم. رمان یکشنبه‌های اوت عمیقاً مرا متأثر و عاشق خودش کرد. (The Mookse and the Gripes)
• یکشنبه‌های اوت به اندازه‌ی هر داستان نوآری، پیچیده و تاریک و هم‌زمان لذت‌بخش است. (Complete Review)
• یکی از غیرمعمول‌ترین رمان‌های مودیانو. جست‌وجوی جوانی که سعی در کشف دنیای مبهم درونش دارد، همیشه جذاب است. (مری ویپل)

کتاب یکشنبه‌های اوت برای چه کسانی مناسب است؟

طرفداران رمان‌های جنایی و هیجان‌انگیز از این داستان فرانسوی استقبال خواهند کرد.

در بخشی از کتاب یکشنبه‌های اوت می‌خوانیم

گاهی پرده کنار زده می‌شد، روزها هرگز، بلکه شب‌ها به‌خاطر هوای خنک‌تر و سوسوی چراغ‌ها. در امتداد پرومناد دزآنگله راه می‌رفتیم، زمین سفت را که زیر پایمان احساس می‌کردیم آن منگی‌ای که از زمان ورود به این شهر گریبانمان را گرفته بود محو می‌شد. دوباره احساس می‌کردیم که خودمان سرنوشتمان را ورق می‌زنیم. می‌توانستیم برای آینده برنامه‌ریزی کنیم. می‌خواستیم از مرز ایتالیا بگذریم. خانواده‌ی نیل کمکمان می‌کردند. با ماشین پلاک سفارت خارجی آن‌ها می‌توانستیم از فرانسه به ایتالیا برویم، بدون کنترل پلیس، بدون اینکه توجه کسی را به خودمان جلب کنیم. تا رم می‌رفتیم؛ رم، مقصد ما، تنها شهری که تصور می‌کردم بتوانیم تا آخر عمرمان آن‌جا زندگی کنیم؛ رم شهر مناسبی برای آدم‌های سستی مثل ما بود.

روزها همه‌چیز آشکار بود: نیس، آسمان آبی‌اش، ساختمان‌های براقش، به ریخت قنادی‌های دلباز و قایق‌ها، خیابان‌های خلوت آفتاب‌گیرِ یکشنبه‌هایش، سایه‌هایمان روی پیاده‌رو، نخل‌ها و پرومناد دزآنگله، تمام این چشم‌انداز با همان فرانمایی حرکت می‌کرد. بعدازظهرهای پایان‌ناپذیری که در آن باران روی سقف ضرب می‌گرفت. با این احساس که به حال خود رها شده‌ایم در بوی نا و کپک اتاق می‌ماندیم. بعدها نظرم عوض شد و حالا در این شهر اشباح، که زمان در آن متوقف شده، احساس راحتی می‌کنم. من هم مثل کسانی که آرام‌آرام در پرومناد دزآنگله راه می‌روند و می‌گویند طلسم شده‌اند قبول دارم طلسم شده‌ام. من هم خودم را به قانون جاذبه سپرده‌ام. بله، من با اهالی دیگر نیس اینجا شناورم. اما در زمان پانسیون سنتان، این حالت برایمان جدید بود و در برابر کرختی‌ای که می‌خواست ما را رام کند با لگدپرانی مقاومت می‌کردیم. تنها چیز سخت و ثابت زندگی ما، تنها نشانه‌ی تغییرناپذیر، آن الماس بود. آن الماس بود که برایمان بدشانسی آورد؟