معرفی و دانلود کتاب شکر سوخته

معرفی کتاب شکر سوخته

کتاب شکر سوخته اولین رمان منتشرشده‌ی آونی دوشی، نویسنده‌ی آمریکایی است که مدتی در هند زندگی کرده است. این رمان داستان مادر و دختری را روایت می‌کند که با هم مشکلاتی دارند. نقش عناصر فرهنگی هند در این رمان بسیار پررنگ است. این کتاب نامزد جایزه‌ی بوکر در سال 2020 بوده است.

درباره‌ی کتاب شکر سوخته

کتاب شکر سوخته (Burnt Sugar) اولین رمان آونی دوشی (Avni Doshi) است که در طول هفت سال نوشته شده است. دوشی اولین پیش‌نویس رمانش را در سال 2012، برای جایزه‌ی تیبر جانز جنوب آسیا (Tibor Jones South Asia) نوشت و با اتفاق نظر داوران جشنواره، جایزه را از آن خود کرد. پس از دریافت جایزه‌ی تیبر جانز، دوشی شروع به نگارش مجدد رمان خود کرد. آغاز نگارش مجدد این داستان با لحظه‌ای از زندگی او گره خورده است. لحظه‌ای که در خانه‌ی مادربزرگش به آینه نگاه کرد و انحراف نور و خطای دید موجب شد سیمای دو نفر را در چهره‌ی خود مشاهده کند؛ یک مادر و دختر. او می‌گوید: «تصویر در ذهن من بسیار واضح بود. یک مادر و یک دختر. زنی با انعکاس روحانی‌اش. نقاشی‌ای که بخشی از آن پاک شده بود.» دوشی به سختی تلاش کرد تا داستانش را به پایان برساند. او هشت پیش‌نویس متفاوت از داستان نوشته بود که با هم تفاوت‌هایی داشت و هرکدام از زاویه‌ی دید متفاوتی نوشته شده بود و صدایی متفاوت را منعکس می‌کرد. او فرآیند نوشتن کتاب شکر سوخته را به سفری تاریک و دشوار تشبیه می‌کند. در نهایت پس از هفت سال او رمان خود را به پایان رساند.

کتاب حاضر، داستان دختری به نام آنتارا را روایت می‌کند که با مادرش، تارا، رابطه‌ی خوبی ندارد. اختلاف او با مادرش به خاطر شیوه‌ی زندگی تارا بوده است. تارا زندگی جسورانه و بی‌پروایی داشته است. او همسرش را ترک کرده، به معبد هندوان رفته و عاشق یک روحانی هندو شده بوده است. به همین دلیل آنتارا در کودکی مورد آزار قرار گرفته و در بزرگسالی با مادرش رابطه‌ی خوبی ندارد تا اینکه تارا به آلزایمر دچار می‌شود. داستان با توصیف احساسات آنتارا نسبت به تارا و بیماری او آغاز می‌شود. آونی دوشی داستان را از زاویه‌ی دید آنتارا و به صورت اول‌شخص روایت می‌کند. سیر تکامل روحی آنتارا در طول داستان مشهود است. تکنیک مؤثر و غالب نویسنده در این رمان، بازگشت به گذشته است.

از ویژگی‌های محتوایی این رمان، بازتاب شدید عناصر فرهنگ هند است. آونی دوشی اصالتاً آمریکایی است اما از کودکی در هند زندگی کرده است و با فضای هند آشناست. بهره گرفتن او از فرهنگ هندی برای خلق این داستان ریشه در تجربیات او در سرزمین هند دارد. علاوه بر این، او به تقابل شرق و غرب از نگاه شرقیان نیز توجه دارد. این مسئله را می‌توان از همان صفحات اول داستان دریافت.

عنوان رمان آونی دوشی در اولین باری که در هندوستان منتشر شده، «دختری در کتان سفید» (Girl in White Cotton) بوده است، اما در انگلستان و آمریکا با نام شکر سوخته به انتشار رسیده است.

این رمان در ایران سه بار ترجمه شده است. ترجمه‌ی حاضر توسط غزال بیگی انجام شده و در انتشارات راه طلایی به چاپ رسیده است.

جوایز و افتخارات کتاب شکر سوخته

• نامزد جایزه‌ی بوکر در سال 2020
• نامزد جایزه‌ی زنان در سال 2021
• نامزد نهایی جایزه‌ی پن/همینگوی در سال 2022
• برنده‌ی جایزه‌ی تیبر جانز جنوب آسیا (Tibor Jones South Asia) برای پیش‌نویس اولیه‌ی کتاب در سال 2012

نکوداشت‌های کتاب شکر سوخته

• احساسات و خشم‌های آنان، حتی در وضعیت‌های نامأنوس، به طرز عجیبی ملموس‌اند. (هندوستان تایمز)
• نگاهی سخت و مصمم به پیوندهای خانوادگی و اینکه این پیوندها چگونه ما را تخریب می‌کنند و از بین می‌برند. (ایندیَن اکسپرس)
• آغاز ناراحت‌کننده و نیرومندی که از همان جمله‌ی اول در خشمش شگفت‌انگیز است و در طنزش مهرانگیز. (گاردین)

اقتباس‌های فرهنگی از کتاب شکر سوخته

• در سال 2021، کارگردان هندی، دیپا مِهتا (Deepa Mehta) تصمیم خود را برای ساختن اقتباسی از رمان شکر سوخته با فیلم‌نامه‌نویسی کارمن نصر (Carmen Nasr) اعلام کرد.
• یک اقتباس تئاتری نیز توسط The Lot Productions برای سال 2023 در لندن طراحی شده بود.

کتاب شکر سوخته برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کسانی که به رمان و داستان، خصوصاً رمان‌های خانوادگی و داستان‌های مربوط به فرهنگ هندی علاقه‌مندند مناسب است.

در بخشی از کتاب شکر سوخته می‌خوانیم

دست راستم را روی فرمان گذاشته و سعی می‌کنم آن را محکم نگیرم، اما دست چپم را بی‌اختیار به دهانم می‌برم.

«درواقع ناخنم رو نمی‌جوم، پوست دستمه.»

مامان می‌گوید که نمی‌داند تفاوتش چیست اما به‌نظرش این‌طور جویدن انگشت‌هایم که همیشه انجام می‌دهم، خجالت‌آور است. بقیه‌ی راه را که او حرف می‌زند من ساکت می‌مانم، بیشتر از اینکه به حرف‌هایش گوش بدهم حواسم به چگونه حرف زدنش، ریتم حرفش و درنگ میان کلامش است که نمی‌تواند منظورش را برساند، اشتباه می‌گوید، برای پوشاندن تردید خودش شروع به سرزنش می‌کند. معذرت‌خواهی کرده و می‌گوید به‌خاطر اشتباهاتش سرزنشم کرده، از من تشکر می‌کند و آه می‌کشد، شقشقه‌هایش را می‌مالد. لب‌هایش را طوری پایین می‌آورد که دو دندان کناری‌اش معلوم می‌شود، انگار دارد چیز تلخی می‌خورد.

از مادرم می‌پرسم با چه کسی حرف می‌زند، اما جوابم را نمی‌دهد. محض احتیاط، نگاهی به صندلی عقب می‌اندازم.

در آپارتمانش چای و بیسکویت دایجستیو می‌خوریم چون این‌ها موردعلاقه‌ی مامان بوده و روز سختی داشته است. به کاشتا می‌گویم برای خارش گلویم، مخلوط عسل و زنجبیل درست کند. موقع گفتن این دستوراتم، مادرم حرفی نمی‌زند.

یک لحظه بعد می‌گوید: «کمی هم زردچوبه‌ی تازه به آن اضافه کن. فقط یک خرده کافی است.»

هنگام گفتن این حرف، انگشت شستش را به سر انگشت وسطش فشار داده تا مقدار درستش را نشان بدهد. سپس به فنجان چایش نگاه کرده و آن را به‌صورت دَورانی تندتند به‌هم می‌زند.

آپارتمانش خیلی به‌هم‌ریخته است. نمک سه نمکدان را یکی می‌کنم. یک دسته روزنامه‌ی دست‌نخورده روی میز ناهارخوری چهارنفره‌اش است. مامان اصرار به نگه‌داشتنشان دارد، می‌گوید بالاخره یک روز آن‌ها را خواهد خواند.