معرفی و دانلود کتاب ماه غمگین، ماه سرخ

معرفی کتاب ماه غمگین، ماه سرخ

رضا جولایی نویسنده‌ی توانای کشور در کتاب ماه غمگین، ماه سرخ با تلفیق خیال و واقعیت راوی پنج روز آخر زندگی یکی از جنجالی‌ترین شاعران آزادی خواه ایران، یعنی میرزاده عشقی است. داستانی جذاب و پرکشش که تاریخ پرالتهاب و جریان‌ساز صد سال گذشته‌ی ایران را به تصویر می‌کشد.

درباره‌ی کتاب ماه غمگین، ماه سرخ:

رضا جولایی از جمله داستان‌نویسان خوش‌قریحه و قدرتمند تاریخ معاصر ایران به شمار می‌آید که همواره داستان‌های خود را در دلِ تاریخ و با شخصیت‌ها و وقایع تاریخی به تصویر می‌کشد. کتاب ماه غمگین، ماه سرخ با روایتی تاثیرگذار و دلنشین به زندگی و فعالیت‌های شاعر و روشنفکر آزادی‌خواه و مبارز ایران، سید محمدرضا کردستانی مشهور به میرزاده عشقی می‌پردازد. او که مدیریت نشریه‌ی قرن بیستم را برعهده داشت از مخالفان سرسخت حکومت و رضاشاه به شمار می‌رفت.

در رمان ماه غمگین، ماه سرخ شما رخدادها و احوالات پنج روز آخر عمر میرزاده عشقی را می‌خوانید که از تاریخ هشتم تیر تا سیزدهم تیر 1303 را شامل می‌شود. شخصیت‌های گوناگونی در این کتاب حضور دارند که هر کدام نقشی در زندگی عشقی داشته‌اند.

داستان با خواب آشفته و حال پریشان میرزاده عشقی آغاز می‌شود؛ او احساس شومی را در خود می‌یابد و به این دلیل تمایل دارد تا سفری دور برود بلکه پریشانی‌اش التیام یابد. ملک‌الشعرای بهار، سید حسن مدرس، احمد قوام و قمرالملوک وزیری از شخصیت‌های حقیقی هستند که از میانه‌ی کتاب وارد داستان می‌شوند و در این بین شخصیت‌ها و اتفاقات خیالی نیز حضور دارند که به جهت تصویرسازی و قصه‌پردازی بهتر با واقعیت ترکیب شده‌اند.

در انتها رضا جولایی داستانش را با ترور میرزاده عشقی به اتمام می‌رساند؛ رخدادی تراژیک و متاثرکننده که باعث شد یکی از نخبگان و فعالان آزادی‌خواه و وطن دوست ایران کشته شود.

کتاب ماه غمگین، ماه سرخ برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به تاریخ معاصر ایران و حال و هوای آن دوران، روشنفکران و ادبیاتش علاقه دارید، خواندن این رمان تاریخی جذاب را از دست ندهید.

رضا جولایی را بیشتر بشناسیم:

او در سال 1329 در شهر تهران به دنیا آمد و نوشتن را از سال 1362 آغاز کرد. اغلب آثار رضا جولایی به صورت داستان کوتاه هستند و در تمامی داستان‌هایش تاریخ معاصر ایران، عنصری مشترک به شمار می‌رود.

مهم‌ترین آثار رضا جولایی عبارتند از: «یک پرونده کهنه، جامه به خوناب، شب ظلمانی یلدا، سوء قصد به ذات همایونی، حدیث دردکشان، تالار طرب‌خانه، جاودانگان، نسترن‌های صورتی، باران‌های سبز و سیماب و کیمیای جان و ...»

جوایز و افتخارات رضا جولایی:

- برنده جایزه ادبی یلدا در سال 1381 برای مجموعه داستان باران‌های سبز
- بهترین رمان جایزه احمد محمود در سال 1396 برای کتاب یک پرونده کهنه
- برنده جایزه ادبی اصفهان در سال 1382 برای رمان سیماب و کیمیای جان
- رمان تحسین شده هیئت داوران برای جایزه ادبی مهرگان در سال 1382 برای رمان سیماب و کیمیای جان
- نامزد جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعاتی در سال 1382 برای رمان سیماب و کیمیای جان
- برنده لوح زرین و گواهی افتخار بهترین مجموعه داستان بعد از انقلاب برای مجموعه داستان جامه به خوناب

در بخشی از کتاب ماه غمگین، ماه سرخ می‌خوانیم:

قوام اخم می‌کند. «عقل و اندیشه در برابرِ خشونت فرصتِ چندانی ندارند.» فنجانش را روی میز می‌گذارد، لبخند می‌زند و می‌گوید «هیچ‌کس نمی‌تواند به‌تنهایی مدعی شناخت حقیقت باشد مگر دیکتاتورها، و حقیقت هم برای آن‌ها جز دروغ نیست، منتها دروغی که به آن ایمان دارند، جناب رحیم‌زاده. دیکتاتورِ تازه‌به‌دوران‌رسیده‌ی ما مدعی است که منجی واقعی است. شاید خودش هم این را باور داشته باشد، اما وای به حال کسانی که به او ایمان بیاورند. او می‌خواهد پیرزنی کهن‌سال را با زور سرخاب و وسمه و نگار مثل عروسی جوان بیاراید. مردم هم در این میان نقشی ندارند.» جرعه‌ای از فنجانش می‌نوشد. «وقتی ملتی در حال سقوط است، تکرارِ تجربه‌های قبلی مرگ‌بار است. شما و همکاران‌تان متأسفانه معنای سیاست را نفهمیدید و مثل دن‌کیشوت به هر چه پیشِ روی‌تان بود حمله‌ور شدید.»

سپس مدتی از پشت عینک به میرزاده می‌نگرد. بعد می‌گوید «در هر کتاب درسی نوشته شده که با مشت خالی نمی‌شود به جنگ سرنیزه رفت. اگر دستت خالی است شاید بتوانی با سیاست نیزه را از حریفت بگیری، و الّا… سیاست برای خود قواعدی دارد. شما به امثال من فرصت ندادید که با سیاست سرنیزه را از دست حریف بگیریم. می‌خواستید یک‌شبه گلستان بسازید که البته مقدور نشد. زمانه عوض شده، خیلی از کسانی که حاضر بودند برای مشروطه و آزادی بمیرند امروز حاضر نیستند حتی یک اعلامیه در این باب را بخوانند.» آهی می‌کشد و سرش را بالا می‌برد و چشم‌هایش را می‌بندد. بعد چشمانش را رو به عشقی باز می‌کند. «جناب عشقی، حکم شما را می‌ستایم: خلق جمهوری‌طلب را خر کنم، زان چه کردم بعد از این بدتر کنم… البته بنده را هم که مورد التفات قرار دادید: از من به قوام این بگو، الحق که نه مردی…» می‌خندد.