معرفی و دانلود کتاب دو تا نقطه

معرفی کتاب دو تا نقطه

کتاب دو تا نقطه، مجموعه داستانی مشتمل بر 15 داستان کوتاه و مینیمال به قلم پیمان هوشمندزاده است که با زبان و لحنی صمیمانه آن را روایت کرده. نقطه مشترک این داستان‌ها را می‌توان بیان حسی مشترکی میان انسان‌های امروزی تلقی کرد.

درباره کتاب دوتا نقطه:

داستان کوتاه را می‌توان ژانری نسبتا جدید در ادبیات داستانی سراسر جهان در نظر گرفت؛ ژانری که اقبال عمومی از آن در انواع سبک‌ها قابل توجه است. شاید به جرات بتوان گفت یکی از دلایل محبوبیت این ژانر ادبی نسبت به سایر ژانرهای داستانی از جمله رمان، کم‌حوصله شدن بشر امروزی و البته اهمیت یافتن عنصر زمان است. با این وجود، این ژانر نیز همچون دیگر انواع ادبی، گسترش یافته و گونه‌های متنوعی از آن زاده شده است.

پیمان هوشمندزاده در کتاب دو تا نقطه که برگرفته از نام یکی از داستان‌های همین مجموعه است، 15 داستان مینیمال را روایت می‌کند. عدم انسجام موضوعی این داستان‌ها، توصیف درباره این کتاب را دشوار می‌سازد. شاید به همین دلیل است که داستان دو تا نقطه خود به تنهایی توانست جایزه داستان‌های برگزیده هوشنگ گلشیری را از آن خود نماید.

فارغ از انسجام موضوعی و محتوای داستان‌ها، می‌توان نقطه اشتراکی در تکنیک داستان‌نویسی و زبان هوشمندزاده برای روایت این داستان‌ها ذکر کرد و آن لحن خودمانی و صمیمانه‌ای است که در سراسر داستان دیده می‌شود. گاهی اوقات با شکسته‌نویسی نیز همراه می‌شود. توجه به احساسات بعضا متناقض و دل‌مشغولی‌های امروزی انسان معاصر را می‌توان درون‌مایۀ بنیادین این داستان‌های کوتاه دانست.

خواندن کتاب دو تا نقطه به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی علاقمندان ادبیات داستانی فارسی معاصر را به خواندن این اثر دعوت می‌کنیم. همچنین تمامی دوست‌داران داستان‌های کوتاه از خواندن این مجموعه داستان لذت خواهند برد.

با پیمان هوشمندزاده بیشتر آشنا شویم:

این نویسنده و عکاس خوش‌استعداد ایرانی در سال 1348 در تهران متولد شد. پیمان هوشمندزاده تاکنون چندین جلد کتاب تالیف کرده و در زمینه عکاسی نیز افتخارات و جوایز قابل توجهی را دریافت نموده است. وی در ایران و سایر نقاط جهان نمایشگاه‌هایی به صورت گروهی و یا انفرادی برگزار کرده است؛ شهرهایی همچون نیویورک، برلین و پاریس میزبان هنر عکاسی هوشمنمدزاده بودند. او تحصیلاتش را در همین زمینه در دانشگاه آزاد اسلامی به پایان برد و ابتدا به عنوان عکاس در نشریات فعالیت می‌کرد. وی همچنین هم‌بنیانگزار آژانس عکاسی photo135 نیز شناخته می‌شود. از دیگر آثار داستانی می‌توان به کتاب‌های «لذتی که حرفش بود» و «ج» و «خط چشم» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دو تا نقطه می‌خوانیم:

ماشین غذا که می‌آمد بالاخره بعد از یک روز کسی را می‌دیدیم. غذا، یخ، آب و مهم‌تر از همه نفر سومی که می‌آمد و بعد آرام‌آرام دور می‌شد و می‌رفت. همیشه اول گردوخاکش را می‌دیدیم و بعد آهسته جلو می‌آمد و بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد تا این‌که به پایین تپه می‌رسید. وقتی می‌ایستاد می‌دویدیم و می‌رفتیم کنارش، هر دومان می‌رفتیم. تندتند حرف می‌زدیم و خبر می‌گرفتیم. هر روز جروبحث داشتیم که چرا یخ کم است، چانه می‌زدیم، قبول نمی‌کرد. یک تکه بیشتر، نمی‌شد. یک تکه، نمی‌داد. همسن خودمان بود. همین ‌که پشت فرمان می‌نشست دیگر تمام بود. دور می‌زد و همان خطی را که موقع آمدن وسط شن‌ها درست کرده بود می‌گرفت و می‌رفت. می‌لولید، پیچ می‌خورد و آرام خودش را روی شن‌ها جلو می‌کشید.

شن داغ است. حتماً کف پای‌شان را می‌سوزانده. این‌که چه بر سرشان آمده معلوم است ولی راه رفتن روی شن، حتا با پوتین... شاید دل‌شان می‌خواسته پوتین‌ها را درآورند و تا جایی که زورشان می‌رسیده پرت کنند و از شرش خلاص شوند. حتماً دل‌شان می‌خواسته اما معلوم نبوده که چه‌قدر باید می‌رفتند. حتماً یکی از دوربین‌ها را با خودشان برده بودند و با آن هی نگاه کرده‌اند و نگاه کرده‌اند و باز چیزی به‌جز خط افق ندیده‌اند و بعد هر چه گذشته است ناامید و ناامیدتر شده‌اند. شاید آن‌قدر رفته‌اند که هر دو خسته روی شن‌ها افتاده‌اند و شن یک‌طرف صورت‌شان را سوزانده.

یک‌طرف صورت‌مان را سوزانده. صورت‌مان می‌سوزد ولی دیگر نمی‌توانیم بلند شویم. کاش اسلحه را ول می‌کردیم و می‌رفتیم. اسلحه سنگین است. خشاب‌ها سنگین هستند، خسته می‌کنند. یک نفر، شاید من، فکر کن من گفته‌ام که همه‌چیز را بگذاریم و برویم ولی آن ‌یکی به‌زور اسلحه و کوله‌پشتی‌ام را دستم داده است و بعد شروع کرده‌ایم به دویدن.

بالای تپه که نگهبانی می‌دهی با این‌که اسلحه نداری باز ناراحتی. آن‌ها با اسلحه دویده‌اند آن ‌هم در آن هوای داغ، بدون آب.

فهرست مطالب کتاب

نه، یک گربه را می‌شود تحمل کرد
هیچ‌کس، هیچ‌کس را نمی‌فهمد
خیره به سقف
فقط هفت قدم
دوتا نقطه
کنار شیشه، کنار خودمان
عزیزم
این‌همه نرگس
ایلیا
روبان مخملی قرمز
گلابی
مرد چاق
آسانسور
یک ‌نفر هر روز
دیگر چیزی نمی‌گویم