معرفی و دانلود کتاب داستان‌های کوتاه از نویسندگان ژاپنی

معرفی کتاب داستان‌های کوتاه از نویسندگان ژاپنی

کتاب داستان‌های کوتاه از نویسندگان ژاپنی گردآوری مایکل امریج، به رابطه‌ی عجیب و غریب و مسخ‌گونه‌ی انسان و حیوان، سلاخی، خونریزی، جسد، روح و قصه‌های ترسناک می‌پردازد.

تمامی آثار کتاب داستان‌های کوتاه از نویسندگان ژاپنی (Short Stories By Contemporary Japanese Writers)، به استثنای آخرین اثر ترسناک هستند. داستان آخر بحث دیگری دارد. تمرکز فکری بارزه‌ی مشخص ذهن ژاپنی است. نویسنده‌ی داستان آخر در عین تمرکز ظاهری حول فعل ساده‌ی «زدن»، جناس و بازی با لفظ فعل، معانی متضاد و بی‌ربطی را که به هذیان و پریشان‌گویی می‌ماند در پی هم ردیف می‌کند و ذهن، زبان و زندگی ژاپنی را فرو می‌پاشاند.

مرکزیت، همبستگی و تمرکز شدید ذهن ژاپنی با تکثر و چندگونگی زندگی مدرن امروزه در باطن، اگر نه حداقل در ظاهر، به تشتتی گیج کننده و ساختارشکن می‌رسد که با آیین، مرام و طرز فکر کهن اما همچنان به طور مذبوحانه ماندگار انسان ژاپنی در ناسازگاری است.

شش داستان این مجموعه همگی فوق‌العاده‌اند. مایکل امریج (Michael Emmerich)، ماه‌ها را صرف ‌جمع‌آوری فهرستی از موارد مناسب برای گنجاندن در این مجموعه کرده است. علاوه بر این، داستان‌ها همگی معاصرند؛ تنها یکی، «خداوند» از هیروکامی کاواکامی، در کتابی قبل از سال 2000 منتشر شده است. نیم دیگر‌ آن‌ها بین سال‌های 2005 تا 2008 انتشار پیدا کرده‌اند و مؤلفین که در انواع گونه‌های متفاوت ادبی - از داستان‌های ترسناک تخیلی و جنایی تا داستان‌های تجربی و قصه‌های کودکان و البته «داستان ادبی» از هر نوع - قلم می‌زنند از چهره‌های بزرگی‌اند و در کار خود استادند؛ نویسندگانی که اشتیاق خواندن را در شما برمی‌انگیزند.

ادبیات کهن و معاصر ژاپن آکنده از نشانه‌های وهم و هراس، ‌آثار مصایب و بلایای طبیعی و انسانی، زلزله و تسونامی، آتشفشان و آتش‌سوزی‌های مهیب پس از زلزله، ‌انفجار اتمی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی (ناگاساکی)، طعم فقر عمیق و ریشه‌داری که در طی اعصار گذشته گریبانگیر آن دیار بوده و بیش از همه انزوا و پرت‌افتادگی و سکوت و سکون حاصل از آن است.

سرزمینی که سال‌ها به دستور شوگون‌ها (سپهسالاران و فرمانروایان نظامی) در بند زنجیربندی (ساککو) و عزلت اجباری بود و آنگاه، در عصر نوین، از میانه‌ی قرن نوزدهم، انسان ژاپنی ناخواسته و به اراده‌ی‌ بیگانگان با تمدن غربی و سپس جهانی تمام و کمال درآمیخته و اینک در بسیاری از زمینه‌ها گوی سبقت را از دست غرب نیز در ربوده است.

ولی اکنون این انسان به خلأیی خوفناک و سرد، خاموش و پر ابهام که با گذشته‌ی ژاپنی‌های کهن نیز کم ناآشنا نیست سقوط کرده است. حال، این فرد معاصر ژاپنی است که چنین تجربه‌ی مهیبی را باید از سر بگذراند، تا آن حد که گاه خود را پاک مسخ شده و غیر اصیل می‌پندارد، خود و ناخودی که ضمیر او را گیج و حیران ساخته است. خستگی، خواب‌آلودگی و در عین حال بی‌خوابی، پوچی و سرگردانی، حیرت و حیرانی، خودکشی‌های مفرط و ماهرانه و ابتکاری، همگی از خصوصیات شخصیت‌های بسیاری از آثار ادبی دقیقاً امروزی ژاپن‌اند.

در بخشی از کتاب داستان‌های کوتاه از نویسندگان ژاپنی می‌خوانیم:

زمان زیادی گذشت، ما همین‌طور ادامه می‌دادیم و خیال می‌کردیم که داریم زندگی می‌کنیم. او گفت: من به تو دروغ نگفتم که می‌خواهم چیزی نشانت دهم. من برای بار بیستم به او گفتم که اجازه بده به پدر و مادرم زنگ بزنم تا به پلیس خبر ندهند. اما او ناگهان، بی‌اعتنا از پشت قفسه‌ای که اسناد و مدارک در آن چیده شده بود، جعبه‌ای نازک و دراز را بیرون آورد. درش را باز کرد، داخل آن جعبه، جسد مومیایی شده‌ی یک گربه‌ی کوچک بود!!! واااای خودت درست کردی؟

او سرش را تکان داد و گفت بله. من خیلی تعجّب کردم. چون من به شوخی این سؤال را پرسیدم. او گفت: من واقعأ عاشق آن گربه شدم. چون خیلی زیبا بود. فقط 18 سال زندگی کرد. بعد من مثل مومیایی‌های مصر، خودم اعضای داخلی بدنش را درآوردم، با گیاهان دارویی معطر و خوشبو آن را بسته‌بندی کردم، به این صورت مومیایی‌اش را درست کردم. خیلی از توضیحات راجع به درست کردن یک مومیایی را حذف کردم چون خیلی طولانی است. جرأت و پشتکار زیادی می‌خواهد. کنجکاو بودم که آیا واقعأ من هم می‌توانم مومیایی درست کنم؟ اما فقط کنجکاوی برای انجام این کار کافی نبود، چون کار ترسناکی بود. پرسیدم: پس واقعاً کار دشواری بود، درسته؟

آره واقعاً دشوار و غم‌انگیز بود. شاید فکر کنی که من از درست کردن این مومیایی خیلی خوشحال شدم امّا واقعاً خیلی دلتنگش هستم و بسیار ناراحتم. من هرگز نمی‌خواهم دوباره به این کار فکر کنم. با این که خودکشی نکردم، هنوز هم وقتی به آن فکر می‌کنم، آنقدر برایم سنگین و نارحت کننده است که احساس می‌کنم خودم را کشتم. آه که این‌طور... از طرفی دلم می‌خواست آثاری از او باقی بماند. من فکر می‌کنم اگر مردم از این تکنیک اطلاع پیدا کنند، برای انجام و یادگیری این کار با تو همکاری می‌کنند. شرط می‌بندم که احساست از انجام این کار با اشخاصی که حیوان‌ها را می‌کشند و از پوست یا موی‌ آن‌ها لباس درست می‌کنند، هیچ تفاوتی ندارد. این‌طور نیست؟

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
دیباچه
بخش سوپ: خدا از هیرومی کاواکامی
بخش پیش غذا: مدت‌ها قبل، در پارک، هنگام غروب آفتاب از اتسوییچی
بخش ماهی: «قصابی طوطی‌صفت» از شینجی ایشی‌یی
بخش گوشت: مومیایی از بنانا یوشیموتو
بخش پنیر: «صد داستان ارواح» از کائورو کیتامورا
بخش دسر: «زدن» از یوکو تاوادا