معرفی و دانلود کتاب همدرد

معرفی کتاب همدرد

در کتاب همدرد اثر وییت تان نون، مرگ، قتل، ترور، جنایت، تجاوز و هر آنچه جنگ را تعریف می‌کند و فضای آن را می‌سازد، به شیوه‌ای نو، از زاویه‌ی دید جاسوسی که یک پایش در این جبهه و پای دیگرش در آن جبهه است، مطرح می‌شود.

کتاب همدرد (The Sympathizer)، اولین اثر نبوغ‌آمیز نویسنده‌ای آسیایی‌تبار از آمریکا‌ست. این کتاب علاوه بر جایزه‌ی‌ پولیتزر 2016، جایزه‌ی ادگار برای اولین رمان، جایزه‌ی‌ سِنتر برای اولین رمان، مدال کارنیجِ انجمن کتابخانه‌ی‌ آمریکا‌ را برای رمان برتر و جایزه‌ی‌ آسیایی‌-آمریکا‌یی در ادبیات داستانی را از انجمن کتابداران آسیایی‌-آمریکا‌یی دریافت کرده است. بسیاری از منتقدان برای توصیف این رمان از کلمه‌ی «شاهکار» استفاده کرده‌اند. به گفته‌ی نویسنده: «بسیاری از رویدادهای این رمان اتفاق افتاده است، هر چند اعتراف می‌کنم در جزئیات و شرح وقایع، دست خود را باز گذاشتم.»

وییت تان نون (Viet Thanh Nguyen) با این کتاب که حاصل تجربه و تحقیقاتی دقیق درباره‌ی جنگ ویتنام است و برای نگارش آن از منابع بسیاری بهره برده، موفق شد قصه‌ی سرگشتگی انسان را در بستری از شعارهای رنگین، مانند استقلال و آزادی، بازگو کند. کتاب همدرد با روح ضدجنگ خود، هم روی نظامیان و هم روی قربانیان تمرکز دارد و ذره‌بین خود را روی زندگی جناح‌هایی می‌اندازد که شعارها و خواسته‌هایشان یکی‌ست، اما با برگزیدن دو اسم متفاوت، به جنگ هم رفته‌اند و گاه معنای آن اسم و بار ایدئولوژیکی‌ای را که برگزیده‌اند هم نمی‌دانند!

به‌گفته‌ی نویسنده: «جنگ ویتنام ما هرگز تمام نمی‌شود. آمریکا‌یی‌ها به آن می‌گویند جنگ ویتنام و ویتنامی‌های پیروز به آن می‌گویند جنگ آمریکا‌. اما در واقع هر دو نام‌ بی‌مسما هستند؛ چرا که این جنگ، لائوس و کامبوج را هم با خاک یکسان کرد، حقیقتی که هم ویتنامی‌ها، هم آمریکا‌یی‌ها ترجیح می‌دهند چشم بر آن ببندند. به‌هر‌حال برای هر کس که زندگی در طول جنگ را تجربه کرده، جنگ، جنگ است و نیازی به اسم نداشته و ندارد، همان چیز‌ی‌ست که من و خانواده‌ام آن را می‌نامیم.»

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
بعد از فرود آمدن در گوام، چیزی نگذشت یک آمبولانس سبز برای بردن جسد‌ها سر رسید. داک را روی برانکارد گذاشتم. از وقتی در فرودگاه او را بغل کرده بودم، بدن کوچکش لحظه به لحظه سنگین‌تر شده بود، اما نتوانسته بودم او را در آن فرودگاه درهم‌وبرهم زمین بگذارم. پزشک‌ها او را در ملافه‌ای سفید پیچیدند، بعد رفتند سراغ لین، او را از آغوش بون جدا کردند و در ملافه‌ی سفید دیگری پیچیدند و به آمبولانس بردند. گریه کردم، اما حریف بون نشدم که داشت از اشک‌هایش بدترین استفاده‌ی زندگی‌اش را می‌کرد. همین‌طور گریه می‌کردیم و به مقصد پادگان آسان، سوار کامیونی شدیم که به‌لطف وجود ژنرال، در قیاس با چادرهایی که انتظار بقیه را می‌کشید، جای لوکسی بود. بون که بی‌حرف و بی‌صدا افتاده بود روی تختش، از این جابه‌جایی و تخلیه‌ها‌ی آن روز بعدازظهر و فردایش که در تلویزیون نشان ‌دادند چیزی یادش نمی‌آمد. همچنین یادش نمی‌آمد در سربازخانه‌ها و چادرهای شهر موقت‌مان، چطور هزاران پناهنده در کفن‌ودفن و مراسم تشییع‌جنازه‌ی هموطنان جوانمرگ‌شان با میانگین سنی بیست و یک سال گریه می‌کردند.