معرفی و دانلود کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا

معرفی کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا

روز افتتاح رستوران است اما جین نمی‌تواند خوشحال باشد. تا زمانی که به تایشو اعتراف نکند و نگوید هرچه دارد، مدیون اوست، حال خوبی به‌ سراغش نخواهد آمد. کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا نوشته‌ی کنجی اوئه دا ما را به مغازه‌ی تاکارادا می‌برد؛ جایی که آدم‌ها در آنجا احساسات خود را بر روی کاغذ می‌آورند و با ابعادی از وجود و هویتشان که تاکنون برای خودشان نیز ناشناخته بوده‌، آشنا می‌شوند.

درباره‌ی کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا

احتمالاً تصور می‌کنید یوری کاوای دیوانه است که می‌خواهد از شغل بیش از حد خوبش استعفا دهد! از جایی که مدیرش زنی بسیار مهربان است و از یوری در هر حالت حمایت می‌کند. او یوری را همچون فرزند خود دوست دارد و حتی قوانین عجیب و سخت‌گیرانه‌ای را نیز برای کارگران خود تصویب نکرده است؛ صرفاً تقاضا کرده در محل کار سیگار نکشند؛ با مشتریان بیرون از محل کار ارتباطی نداشته باشند و برای مشتریان درباره‌ی تاریخ، اقتصاد و سیاست دوره‌های آموزشی برگزار کنند. هیچ‌کدام از این قوانین آزاردهنده نیستند و هیچ کارگری نیز به خاطر این چیزها شغل خود را رها نمی‌کند. پس چرا یوری برای شرکت یاماتو رزومه فرستاده و باید تا امروز عصر به ایمیل آن شرکت، نتیجه‌ی تصمیم خود را اعلام کند؟ کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا (Letters from the Ginza Shihodo Stationery Shop) این ابهام را برایتان روشن می‌کند. فقط پیش از خواندن داستان‌های کوتاه کنجی اوئه دا (Kenji Ueda) باید بکوشید تا شبیه این نویسنده و یا بهتر است بگوییم به‌شیوه‌ی داستان‌های کوتاه ژاپنی به وقایع بنگرید؛ اگر منتظر هستید که یوری پرده از اسرار بردارد و یکی از بدی‌ها و ظلم‌های نابخشودنی مدیر محل کار خود را آشکار کند، باید بگوییم که این‌طور نیست.

یوری از دائماً مورد محبت قرار گرفتن و مدیون بودن خسته شده. دیگر نمی‌تواند مهربانی بی‌نهایت همراه با ناامیدی خانم «فومی - ماما» و صبوری او در برابر اشتباهاتش را تحمل کند. او می‌خواهد فومی - ماما را ترک کند تا بتواند با خیال راحت در محل کار عصبانی و ناراحت شود و دیگر مجبور نباشد بابت اشتباهی ساده در احساس خجالت غرق شود. حالا مشکل او چیست؟ چرا یوری مانند تمام شخصیت‌های کتاب نامه‌هایی از لوازم‌ التحریر فروشی شیهودو در گینزا به مغازه‌ی لوازم‌التحریر فروشی آمده؟ این موضوعی است که در خلال داستان با آن مواجه خواهید شد.

یکی دیگر از افرادی را که کنجی اوئه دا به ما می‌شناساند، «رین» است. او جوانی است که تازه به کار کردن مشغول شده و می‌خواهد با اولین حقوق خود، برای مادربزرگش هدیه‌ای بخرد. نقشه‌ای که در دست دارد، به‌طرز اسرارآمیز و شگفت‌آوری، او را به‌سوی مغازه‌ی لوازم‌ التحریر فروشی تاکارادا راهی می‌کند؛ جایی که قرار است نگاه رین به زندگی به‌کلی دگرگون شود.

تاکارادا که احوال رین و سرگشتگی او را می‌بیند، به این جوان توصیه می‌کند برای مادربزرگش نامه‌ای بنویسد. او نیز همین کار را انجام می‌دهد و نامه را همراه با یک دفترچه‌ی زیبا و نفیس برای مادربزرگ خود می‌فرستد. متأسفانه قلم و نگارش رین چندان صمیمی و گرم نیست و توان بازگویی احساسات درونی او را ندارد. مادربزرگش که نامه را می‌خواند، در جواب برای او می‌نویسد:‌ «قرار نیست تمام افراد در ابراز عشق و حس خود یکسان عمل کنند. برخی از افراد با سکوت و از طریق انرژی‌های درونی، احساس خود را نشان می‌دهند.» این نامه موجب می‌شود تا رین حس کند برای نخستین‌بار در زندگی‌اش کسی او را درک کرده و حال و احساسش را فهمیده است و این آرامش‌بخش‌ترین دقیقه‌ی زندگی اوست.

کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه است که شخصیت‌های آن همگی به مغازه‌ی لوازم‌التحریرفروشی تاکارادا راه می‌یابند و می‌کوشند تا احساسات درونی خود را از طریق نوشتن ابراز کنند. مغازه‌‌ای که کنجی اوئه دا آن را توصیف می‌کند، شبیه به دفتر روان‌شناسان است و خود او نیز در بهتر کردن حال مشتریان و کمک ایشان برای برون‌ریزی، دست‌کمی از یک روانکاو ندارد. این داستان‌ها علاوه‌بر اینکه صلح درونی را به مخاطبان هدیه می‌کند، به ایشان در زمینه‌ی نوشتن و چگونگی بروز افکار و درونیات خود یاری می‌دهد.

کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا با ترجمه‌ی مژگان رنجبر در انتشارات کتاب کوله‌پشتی منتشر شده است.

کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا برای چه کسانی مناسب است؟

داستان‌های این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان‌های اپیزودیک و درونمایه‌ی فلسفی مناسب است.

در بخشی از کتاب نامه‌هایی از لوازم التحریر فروشی شیهودو در گینزا می‌خوانیم

روی کاغذ روبه‌رویم واژه‌هایی را اضافه کرده بودم، مثل: جلسه با آموزگار، اولین دعوا، مرغ سرخ‌شده، هویج و تخم‌مرغ زده‌شده. در بعضی از کاراکترها جوهر پخش یا محو شده بود. متوجه شده بودم که دارم گریه می‌کنم، اما می‌ترسیدم دست‌هایم را روی چشم‌هایم فشار بدهم، چون از بند نیامدن اشک‌هایم وحشت داشتم.

حوله به‌طرز خوشایندی خنک بود. از روی کاسۀ چای بخار بلند می‌شد. امکان نداشت از زمانی که تاکارادا–سان آماده‌اش کرده بود مدت زیادی گذشته باشد. حوله را باز کردم و روی صورتم فشارش دادم. خنکی‌اش روی پلک‌های پف‌کردۀ بعد از گریه‌ام حس خوبی داشت.

روز قبل‌ از اینکه خانه را به مقصد توکیو ترک کنم، ناتسوکو–سان گفت: «تا مدتی نمی‌تونم برات غذا درست کنم، برای همین...» و تمام غذاهای موردعلاقه‌ام را درست کرد؛ به‌علاوۀ اولین برنج با لوبیاقرمزمان از زمان مراسم رسیدن به نیمه‌راه بلوغ.

من و ناتسوکو–سان نتوانستیم زمان‌بندی کارهایمان را هماهنگ کنیم، از این ‌رو تولد هفتادسالگی او و مراسم رسیدن به دوران بلوغ من بدون جشن گرفتن گذشته بود. یا دقیق‌تر اینکه من تحقیقات و شغل پاره‌وقتم را در اولویت قرار داده و برای او زمانی جور نکرده بودم...

وقتی از غذاهای گوناگونی که ناتسوکو–سان روی میز چیده بود لقمه‌ برمی‌داشتم، او با لذت تماشایم می‌کرد.

«تو هم باید بخوری، ناتسوکو–سان.»

«بله، می‌خورم.» سری تکان داد و بقیۀ آبجویش را نوشید.

«ای بابا، چی شده؟ حالت خوب نیست؟»

«ها؟ بله. اِممم، شاید خسته‌ شده‌م که یه‌دفعه این‌همه غذا درست کردم.» و خندۀ کم‌رمقی سرداد. «رین، می‌خواستم بگم که...»

فهرست مطالب کتاب

دربارۀ نویسنده
خودنویس
دفتر برنامه‌ریزی
دفترها
کارت‌پستال‌ها
دفترچه‌یادداشت‌ها