معرفی و دانلود کتاب نامه‌های عاشقانه پابلونرودا به آلبرتینا رزا

معرفی کتاب نامه‌های عاشقانه پابلونرودا به آلبرتینا رزا

کتاب نامه‌های عاشقانه پابلونرودا به آلبرتینا رزا، مجموعه‌ای از صد و یازده نامه‌ عاشقانه‌ پابلو نرودا است که در وصف زنی دلربا، به‌ نام آلبرتینا رُزا Albertina Rosa نوشته شده است. پابلو نرودای عاشق، آرزوی ازدواج با این بانوی زیبای دلربا را داشت و این نامه‌ها را با احساسات عمیق خود نوشته است.

با وجود عشق پابلو و ارسال نامه‌های پیاپی، آلبرتینا رُزا تصمیم دیگری گرفت. کسی که کتاب «خاطرات» نرودا را خوانده باشد، با ماجرای عشق بزرگ وی آشناست. لحن نامه‌های نرودا به آلبرتینا، خصوصی، جذّاب، گرم و انسانی‌ست. نامه‌ها تمایلات و نگرانی‌های روزمره، امیدها و حرمان‌ها را شامل می‌شوند. آشکارا پیداست که این مکاتبات سر آن ندارند که به عنوان متونی ادبی به شمار بیایند، آن‌ها تنها بر روابط، بر تکه کوچکی از زندگی و بر عشقی بزرگ نوری می‌افکنند.

وقتی اشعار جادویی‌ آقای پابلو نرودا را می‌خوانیم، دلمان به لرزه می‌افتد. آقای پابلو نرودا، این شاعر فقید شیلیایی، همچون آقای الکسی لژه لژه (سن ژون پرس) و آقای اوکتاویو پاز (پاس) از جمله سیاستمدارانی است که در کمال شگفتی در دنیای ادبی موفق به خلق شاهکارهایی جهان شمول گشته و تحسین جهانی را از آن خویش نموده‌اند. شاید مطالعه زندگی این بزرگان با توجه به مشغله‌های بسیار سیاسی که به ظاهر به امور ادبی چندان مرتبط نیستند، نگاه ما را نسبت به شعر و کارکرد عظیم آن در رشد فهم بشری در تمام زمینه‌ها تغییر بدهد.

در کتاب نامه‌های عاشقانه پابلونرودا به آلبرتینا رزا (Pablo Neruda Liebesbriefe an Albertina Rosa)، می‌خوانیم که وی در حوادث مهم سیاسی‌کشورش شیلی و نیز کشورهای اسپانیایی زبان شرکت داشته و با قرائت اشعار حماسیش در بسیاری از بیداری‌ها و قیام‌ها متنفذ بوده است. وی یکی از مطرح‌ترین ادبای قرن بیستم به شمار می‌رود و سروده‌هایش به ویژه اشعار عاشقانه‌ای که در خطاب به واپسین همسرش خانم ماتیلده اوروتیا گفته است، بسیار خواندنی هستند.

پابلو نرودا، Pablo Neruda (با نام اصلی نفتالی ریکاردو ره یس باسوآلتو) دیپلمات، سناتور و شاعر شیلیایی، سیاست مدار، سفیر، برنده جایزه نوبل ادبیات در سال 1971 و نامزد ریاست جمهوری، در دوازدهم ماه جولای سال 1904 در پارال لینارس جنوب شیلی به دنیا آمد و در بیست و سوم ماه سپتامبر 1973 در شهر سانتایگو پایتخت کشور شیلی درگذشت.

آقای نرودا از مردان مرد قرن پیش ما بود. آن که دفتر شعرهایش را ارنستو چه گوارای آرژانتینی همچون کتابی مقدس همیشه بر دوش داشت و آن‌ها را زمزمه می‌کرد. آن که در تمام حوادث بزرگ سیاسی‌کشورش با شعرش که از خنجر بّرنده‌تر بود، از مردم، آزادی، مهربانی و زیبایی حمایت می‌کرد. شعر نرودا شعر فقر و گرسنگی و نان و گندم است، شعر عصر ما و جهان ماست.

نرودا از کودکی به نوشتن مشتاق بود و بر خلاف میل پدرش با تشویق اطرافیان روبرو می‌شد. یکی از مشوّقان او گابریلا میسترال Gabiela Mistral بود که خود بعدها برنده جایزه نوبل ادبیات شد. نخستین مقاله نرودا وقتی که شانزده سال داشت در یک روزنامه محلی چاپ شد. با رفتن به دانشگاه شیلی در سانتیاگو و انتشار مجموعه‌های شعرش شهرت او بیشتر شد و با شاعران و نویسندگان دیگر آشنا شد.

در ۱۹۷۰ نام او به عنوان نامزد ریاست جمهوری مطرح بود اما او از سالوادور آلنده حمایت کرد. در ۱۹۷۱ برنده جایزه نوبل ادبیات شد. مرگ او در اثر سرطان پروستات چند روز پس از کودتای ژنرال پینوشه و کشته شدن آلنده رخ داد.

در بخشی از کتاب نامه‌های عاشقانه پابلونرودا به آلبرتینا رزا می‌خوانیم:

ما به زودی باز با هم خواهیم بود، ‌ای ملوسکم، و دست کم آنگاه خوش‌حال‌تر خواهیم بود. این جا روستای افسرده و رنگ باخته‌ای است، من سر تا سرش را زیر پا گذاشته‌ام، با همه آشناها حرف زده، و همه کتاب‌هایی را که با خود آوردم، خوانده‌، به همه ستاره‌های این آسمان نگاه کرده‌ام. با این اوضاع ببین که تو همچنان داری به من نامه می‌نویسی؛ وقتی فکر می‌کنم که این برهه، که تو در آن نیستی و غایبی، همه زندگی‌من نیست، بسیار بیش تر دوستت می‌دارم. دوشنبه به مزرعه می‌روم، دو ساعت سوارکاری.

نامه‌های تو را با خودم می‌برم، و ناگزیر از نامه‌هایی که می‌توانم به تو بنویسم، همان نامه‌هایی که نه پر تعداد و نه چندان جالب هستند، صرف نظر خواهم کرد. فکرش را نکن که به «کنسپسیون» بروم، فکر کن، ولی باور نکن که به آن جا بروم؛ خیلی دور است، آن وقت نمی‌توانم تو را هم همراه خودم ببرم. همه نقشه‌هایم برای نوشتن، مطالعه و اندیشه کم کم از هم می‌پاشند. اوضاعم در این روستا خوب نیست، در خانه، و در همه جا. امروز ساعت دوازده این آرزوی جنون آمیز به سراغم آمد که به سانتیاگو برگردم و خودم را داوطلبانه در سلول عبادت گاهم مدفون سازم. در صورت امکان این کار را می‌کنم، به هر حال کار ناممکنی که نیست. در هر صورت در ماه فوریه درس و مطالعه را شروع خواهم کرد، و در ماه مارس چشم‌های چای وار تو، کوچولوی خودم را خواهم دید. آن ملوسکی را که در طیّ یازده روز، فقط ده خط برایم می‌نویسد و شماره پستی‌ام را هم فراموش می‌کند. تو دیگر سطری دریافت نمی‌کنی.

فهرست مطالب کتاب

زندگی نامه پابلو نرودا
زندگی
تولد، کودکی، و جوانی
آلبرتینا رزا و نام‌های مختلف او در قوه‌ی تخیل شاعر
صد و یازده نامه‌ی عاشقانه
نامه‌های نرودا به آقای  آنگل کروچاگا سانتا ماریا