معرفی و دانلود کتاب عشق و اسلحه

معرفی کتاب عشق و اسلحه

کتاب عشق و اسلحه رمانی خواندنی از جنیفر کلمنت، داستان‌نویس مطرح و پرافتخار اهل آمریکاست. کلمنت در این اثر درخشان که نامزد دریافت جایزه‌ی کتاب ملی نیز شده است، سرگذشتِ مادر و دختری را به تصویر کشیده که برای زندگی، ناحیه‌ای حاشیه‌ای در شهر فلوریدا را برمی‌گزینند؛ ناحیه‌ای که محیط آن از فرط خشونت یادآور فضای فیلم‌های وسترن است!...

درباره کتاب عشق و اسلحه

جنیفر کلمنت، خالق کتاب عشق و اسلحه (Gun Love)، یکی از نویسندگان مستعدِ ادبیات روزِ آمریکاست. او که اصالتی مکزیکی دارد و با رنج‌ها و آلام مردمان حاشیه‌نشین در کشور آمریکا بیگانه نیست، در عمده‌ی آثار خویش به ترسیم کردنِ نیمه‌ی تاریکِ جامعه‌ی آمریکا مبادرت ورزیده است؛ جامعه‌ای که از دور نمونه‌ی آرمان‌شهری کامل و بی‌نقص به نظر می‌رسد، اما به واقع در آن مشکلات بسیاری قابل مشاهده است. مشکلاتی از قبیل خشونتِ فزاینده، چالش شهروندان با صاحبان اسلحه‌ها، وفور تبعیض‌های اجتماعی و مواردی از این دست.

اغلب ما کلمنت را با کتاب «دعا برای ربوده‌شدگان» می‌شناسیم؛ رمانی درخشان که نخستین بار در سال 2012 به انتشار رسید و سه سال بعد نویسنده را به جایزه‌ی پن/فاکنر رسانید. کتاب عشق و اسلحه یکی دیگر از آثار داستانیِ ارزنده‌ی جنیفر کلمنت است؛ رمانی مهیج با روایتی پیچیده و پرکشش، که از حیث غنای محتوایی و تکنیکی، دست‌کمی از رمان دعا برای ربوده‌شدگان ندارد.

وقایع رمانِ عشق و اسلحه از زبان دختری نوجوان روایت می‌شود؛ دختری به نام «پرل» که همراه مادرش در یکی از مناطق حاشیه‌ایِ شهر فلوریدا زندگی می‌کند. پرل توی ماشین به دنیا آمده و توی ماشین بزرگ شده است! مادرش که زمان تولد او هفده سال بیشتر نداشت، چند هفته بعد از به دنیا آمدن پرل او را به آغوش گرفت و روانه‌ی فلوریدا شد؛ به این امید که در این شهر زندگی تازه‌ای را به همراه دختر تازه‌متولدشده‌اش آغاز کند. وقایع اما آن‌طور که مادر انتظار داشت پیش نرفت: او در تهیه‌ی مسکنی آبرومند برای خود و دخترش شکست خورد و به ناچار در ماشین مرکوری‌اش به زندگی ادامه داد. ماشینی که راوی آن را با این کلماتِ طنزآمیز توصیف می‌کند: «مرکوریِ توپاز اتوماتیک مدل 1994 که زمانی قرمز بود، ولی حالا بعد از چند لایه رنگ سفید شده بود، چون مادرم هر چند سال یک بار، مثل کسی که خانه‌اش را رنگ می‌کند، روی آن رنگ می‌مالید.»

زندگی برای پرل و مادرش به دشواری هرچه تمام‌تر سپری می‌شود. نه فقط به این خاطر که آنان سقفی بالای سر خود ندارند و در ماشینی قراضه زندگی می‌کنند، بلکه خصوصاً به این جهت که محیط زندگی‌شان ابداً مناسب مادر و دختری تنها نیست. در این محیط انواع و اقسام آدم‌ها، متعلق به نژادها و طبقات اجتماعی گوناگون، یافت می‌شوند. البته اغلب آن‌ها به طبقات محروم جامعه تعلق دارند؛ مطرودانی بی‌نام‌ونشان‌اند که به دشواری روزگار می‌گذرانند و برای سیر کردن شکم خود دست به هر خباثتی می‌زنند. در این ناحیه تجارت اسلحه بازاری پُروپیمان دارد. چرا که در نزدیکیِ محل، دریاچه‌ای هست که توریست‌ها همه‌ساله برای شکار تمساح به آن سر می‌زنند. تجارت اسلحه محیط ناامنی را برای خانوارها ساخته است. آیا می‌توان امیدی به پایان یافتن این وضعیت داشت؟ ظهور مردی حق‌طلب و جسور در اواسط داستان، این امید را در دل خوانندگان برمی‌انگیزد...

کتاب عشق و اسلحه توسط میچکا سرمدی به زبان فارسی ترجمه شده و از سوی نشر چشمه در اختیار شما قرار گرفته است.

جوایز و افتخارات کتاب عشق و اسلحه

• نامزد دریافت جایزه‌ی کتاب ملی در سال 2018
• یکی از بهترین عناوین داستانیِ سال از نگاه نشریه‌ی تایم
• نامزد دریافت جایزه‌ی ادبی ASPEN WORDS LITERARY

نکوداشت‌های کتاب عشق و اسلحه

• روایتی رؤیایی. در این کتاب، خودفریبیِ آدمیان در جهان واقعی به تصویر کشیده شده است... نوشتاری روشن و منسجم. (New York Times Book Review)

• کتاب عشق و اسلحه آشکارکننده‌ی خشونتِ شاعرانه‌ای است که در فرهنگِ اسلحه‌محور وجود دارد. در این رمان، خشونتِ اجتماعی هر حسی از تعلق را محو و نابود می‌سازد. (Katy Waldman, The New Yorker)

• کتاب عشق و اسلحه تصنیفی بزرگ در باب خشونت است. در این اثر اشارات بسیاری به وقایع خشونت‌باری که در جامعه‌ی آمریکا رخ داده‌اند می‌شود. این رمان یکی از آن آثار نادری‌ست که خواننده با اشتیاقی وافر چندده صفحه از آن را مطالعه می‌کند. (Alexander Larman, The Observer)

• جنیفر کلمنت از طریق نقل داستانی شگرف که وقایع آن در شهرهای حاشیه‌ایِ آمریکا رخ می‌دهد، به کنه واقعیت اجتماعی رسوخ می‌کند. (Salon)

• کلمنت در کتاب عشق و اسلحه شعری درخشان در باب نیروی خشونت سروده است. اصلِ رواییِ آنتون چخوف (این‌که اسلحه‌ای که در صحنه‌ی اول به دیوار آویخته شده، سرانجام باید شلیک شود) در این اثر کاربردی نمادین یافته است. چنان‌که گویی نویسنده برای انعکاس واقعیت جامعه‌ی آمریکا، بر روی هر دیوار یک اسلحه‌ی آماده به شلیک قرار داده است! (The Economist)

• این رمان تأثیری طلسم‌گونه بر من گذاشت؛ تأثیری که هنوز به طور کامل فروکش نکرده است. نثر جنیفر کلمنت در کتاب عشق و اسلحه در اوج شاعرانگی‌ست. (Jonathan Miles, BookPage)

کتاب عشق و اسلحه مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به ادبیات روز آمریکا و دوست‌داران داستان‌ها و رمان‌های اجتماعی، بیش از همه از مطالعه‌ی کتاب عشق و اسلحه، نوشته‌ی جنیفر کلمنت، لذت خواهند برد.

با جنیفر کلمنت بیشتر آشنا شویم

جنیفر کلمنت (Jennifer Clement) متولد سال 1960 و اهل کشور آمریکاست. این نویسنده‌ی موفق و سرشناس در کشور مکزیک زاده شده و تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته‌ی مردم‌شناسی دانشگاه نیویورک و رشته‌ی ادبیات دانشگاه پاریس فرانسه تکمیل نموده است. جنیفر کلمنت نخستین زنی‌ست که به ریاست انجمن بین‌المللی پن منصوب شده است. او در زمینه‌ی داستان‌نویسی فعالیت می‌کند، اگرچه آثارِ شعریِ ارزنده‌ای نیز به چاپ رسانده است. کتاب‌های کلمنت به بیشتر زبان‌های مهم دنیا ترجمه شده‌اند و افتخارات فراوانی را برای وی به ارمغان آورده‌اند. از جمله‌ی این کتاب‌ها می‌توان به عناوینی چون «عشق و اسلحه» و «دعا برای ربوده‌شدگان» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب عشق و اسلحه می‌خوانیم

ایلای جای مرا گرفت.

با اردنگی از ماشین بیرونم انداخت. چکمه‌های گاوچرانی‌اش را بیرون از ماشین کنار چرخ جلو می‌گذاشت، کاپشن جینش را روی کاپوت ماشین می‌انداخت و عینک‌آفتابی‌اش را زیر یکی از برف‌پاک‌کن‌ها فرومی‌کرد.

ایلای هرگز در نمی‌زد.

ممکن بود در حال آواز خواندن باشیم، یا غذا خوردن، یا مادر در حال کمک به من برای انجام دادن تکالیف مدرسه باشد؛ به محض این‌که صدای پای ایلای را از راه دور می‌شنید، همه‌چیز متوقف می‌شد. دستی به موهای طلایی وزوزی‌اش می‌کشید و یک حبه قند توی دهانش می‌گذاشت.

کاملاً مطمئن بودم اگر از پنجره‌ی ماشین بیرون را نگاه کنم ایلای را می‌بینم که به طرف ما می‌آید و می‌آمد. همیشه آسمان را نگاه می‌کرد. در عجب بودم چه‌طور هیچ‌وقت پایش به چیزی گیر نمی‌کند. او آسمان را نگاه می‌کرد و زمین هم اهمیتی به او نمی‌داد.

مادر می‌گفت «بدو برو بازی کن، معطل نکن، برو دیگه، سر خودت رو به یه کاری گرم کن.» همین که من از دری خارج می‌شدم، ایلای از درِ دیگر وارد ماشین می‌شد و معمولاً هم مستقیم خودش را می‌سُراند روی صندلی عقب.

مادر می‌گفت «بدو برو بازی کن.»

آن‌جا را ترک می‌کردم و توی محوطه پرسه می‌زدم، اما در واقع جایی نداشتم بروم.