معرفی و دانلود کتاب عشق تابستانی

معرفی کتاب عشق تابستانی

جویس کرول اوتس در کتاب عشق تابستانی، دو مضمون خشونت و جنسیت را دستمایه داستانی بلند و پرکشش قرار داده است. داستان نه دارای تفکر جنسیتی و نه ترسیم‌گر خشونتی فراگیر است و نویسنده در نگاهی اسطوره‌ای و شاید شرقی به مقوله مرگ، به سراغ شخصیت‌هایی رفته که هر یک تفکر یا کهن الگویی جهان شمول را نمایندگی می‌کنند.

در این داستان، کاتیا اسپیواک دختری نوجوان با مارکوس کیدر نویسنده و تصویرگر کتاب که از او بسیار مسن‌تر است آشنا می‌شود. وضعیت کیدر با زندگی کسالت‌بار و کارگری او تفاوت بسیار دارد، یا می‌توان گفت هیجان انگیزتر است. اما خانه مجلل و سرشار از موسیقی زنده و هدایای گران‌ قیمت آقای کیدر، گویی باطنی شوم را از کاتیا پنهان می‌کنند. پس از چند دیدار، همه‌چیز رفته رفته تغییر می‌کند و مدل شدن کاتیا برای نقاشی تازه کیدر مثل گذشته شادی‌بخش نیست. او می‌خواهد پی ببرد که مرد از او چه می‌خواهد و آیا در اندیشه تصاحب اوست یا...

جویس کرول اوتس (Joyce Carol Oates)، نویسنده، نمایشنامه‌نویس و منتقد امریکایی، متولد ۱۹۳۸ در روستایی در نزدیکی نیویورک است. اولین رمانش را در سال ۱۹۶۴‌ نوشت و همان سال جایزه داستان نویسی دوشیزگان را از آن خود کرد. اوتس پس از کسب فوق لیسانس ادبیات مدرس دانشگاه شد و در سال ۱۹۷۶ برای تدریس رشته ادبیات خلاقه در دانشگاه پرینستون راهی نیوجرسی شد. وی در حوزه‌های رمان، داستان کوتاه، شعر، مقاله، نمایشنامه و حتی اپرا فعالیت کرده و جوایز ادبی متعددی را کسب کرده است.

در بخشی از کتاب عشق تابستانی (A Fair Maiden) می‌خوانیم:

کاتیا سعی کرد راست بنشیند. گیج بود. انگار اتفاقی افتاده بود. همه‌چیز دور سرش می‌چرخید. آیا وقتی روی کاناپه خفته بود کسی کنارش دراز کشیده بود؟ به شکل مبهمی تلاش برای راندن او و سپس تسلیم تدریجی خود را به یاد می‌آورد و داستان عجیبی که برایش گفته بود، مثل قصه‌هایی که هنگام خواب برای بچه‌ها تعریف می‌کنند، داستانی که مثل قصه‌های پریان بود، دربارۀ شاه سالخورده‌ای که آرزو داشت بمیرد، و دوشیزۀ دلفریبی که به عنوان جلاد انتخاب کرده بود...

از دیدن ساعت روی رف که نزدیک دو بعد از نیمه‌شب را نشان می‌داد شوکه شد. چقدر دیر بود! حتما آقای کیدر چیزی در نوشیدنی‌اش ریخته بود. حتما به او داروی خواب‌آور خورانده بود. با لحنی التماس‌آمیز گفت: «‌آقای کیدر، چه کار کردید؟ من حالم خیلی عجیبه. سرم یک‌جور عجیبیه. من... من می‌خوام برم... » اما هم‌چنان گیج بود و به سختی می‌توانست بنشیند.

چنان احساس ضعف می‌کرد که گویی ناگهان به آنفلوآنزا مبتلا شده بود. اما آقای کیدر با خونسردی دیوانه‌کننده‌ای هم‌چنان روی صندلی حصیری نشسته بود و از درون تاریکی او را ور‌انداز می‌کرد درست همان‌طور که از پشت سه‌پایۀ نقاشی نگاهش می‌کرد. و در ظاهر آقای کیدر چیزی درست نبود: آن سیمای خوش و ویران حالا هولناک و شیطانی به نظر می‌آمد. از همه بدتر، فقدان موهای سفیدش بود... با صدایی نرم گفت: «کاتیای عزیز، ژوآن رفته، اما خودم تو را می‌رسانم. به محض اینکه آماده شدی بر می‌گردیم به منزل حشرات که ظاهرا به شکل انحراف‌آمیزی بهشون وابسته‌ای.»