معرفی و دانلود کتاب شوروز

معرفی کتاب شوروز

کتاب شوروز اثر پاتریک مودیانو داستان زندگی مردی سالخورده به نام ژان بوسمانز است که به مجموعه‌ای از اتفاقات تصادفی و نگران‌کننده در زندگی‌اش پی می‌برد. او هرچه بیشتر به خاطراتش نقب می‌زند، گذشته و حال هم بیشتر در هم تنیده می‌شوند. این رمان با تعلیق مختص رمان‌های جنایی و کارآگاهی، شبح‌وار رازهای پیچیده در دل زمان را می‌کاود و با کنار زدن لایه‌های فراموشی، به مرور این رازها را برملا می‌سازد.

درباره‌ی کتاب شوروز

پاتریک مودیانو (Patrick Modiano) روایت کتاب شوروز (Chevreuse) را برعهده‌ی قهرمانی به اسم ژان بوسمانز قرار می‌دهد؛ شخصی که به نوعی الهام‌گرفته از شخصیت خود مودیانو است و مدام ما را در میان خاطراتش سرگردان می‌کند. اولین رویارویی خواننده با این شخصیت در هفتادسالگی اوست، زمانی که در حال مرور خاطرات پنجاه سال گذشته به سر می‌برد. او در سن بیست سالگی هم به خاطرات پانزده سال قبل برمی‌گردد. برای همین ما در این رمان و در طی این رفت و برگشت‌های زمانی، ژان بوسمانز را در پنج‌سالگی، بیست‌سالگی و هفتادسالگی‌اش می‌بینیم. اما چه چیزی در زندگی این مرد وجود دارد که تا این حد به مرور خاطراتش اهمیت می‌بخشد؟

یک روز بعد از ظهر ژان به همراه کامیل و مارتین هیوارد در آپارتمان اسرارآمیزی با یکدیگر ملاقات می‌کنند و در مسیر گشت‌وگذارشان، ژان مکان‌های کودکی‌اش را به آن‌ها یادآوری می‌کند. زمانی که به شوروز، روستایی در حومه‌ی پاریس می‌رسند، دیدار مارتین با یک مشاور املاک، بازدید آن‌ها از خانه‌ای قدیمی را رقم می‌زند. خانه‌ای که برای ژان یادآور زنی تأثیرگذار در دوران کودکی‌اش است.

در طی داستان کتاب شوروز، ملاقات‌های ژان ادامه پیدا می‌کند، ملاقات‌هایی که به تدریج این واقعیت را بر ما آشکار می‌کنند که ماجراهای ناخوشایندی در حال وقوع است. شاید هم ژان بوسمانز در کودکی شاهد اتفاقی بوده که باید پنهان می‌مانده. بنابراین عجیب نیست که مردی سالخورده با وسواس در حال بازسازی رویدادهای گذشته‌اش است.

درواقع پاتریک مودیانو داستان زندگی ژان را در سه دوره‌ی زمانی مختلف روایت می‌کند. دوران کودکی او و رخدادی که زندگی‌اش را تحت تأثیر قرار می‌دهد، سپس از بیست‌سالگی‌اش می‌گوید، زمانی که از سوی جنایتکاران تهدید می‌شود و تلاش می‌کند از این ماجراها سر در بیاورد. و پنجاه سال بعد، وقتی که همچنان در پی کشف حقیقت است.

پاتریک مودیانو در این رمان نیز الگوهای همیشگی خود را تکرار می‌کند. با این حال کتاب شوروز تا حدودی نسبت به سایر آثارش از پیچیدگی مضاعفی برخوردار است. در خلال خواندن رمان شوروز همچون سایر آثار مودیانو، سایه‌ی سنگین یک تهدید، به شکلی مداوم احساس می‌شود و این موضوع بر کشش و تعلیق داستان می‌افزاید. روایت ماجرا در پاریس و اشاره‌ی دقیق به نام مکان‌ها یکی دیگر از ویژگی‌های مشترک داستان‌های این نویسنده است که در این رمان نیز شاهدش هستیم.

افزون‌بر این‌ها در رمان شوروز با شخصیت‌هایی عجیب و مشکوک مواجه می‌شویم که همگی ردی از جرم و جنایت دارند، شخصیت‌هایی که یا در سکوت کامل به سر می‌برند و یا به شکلی مرموز و تهدیدآمیز حرف می‌زنند. به همین سبب است که با وجود قرارگیری بعضی از قطعات پازل در جای خود، حتی در نهایت هم تصویر کلی داستان همچنان گریزان و دور از دسترس باقی می‌ماند.

با این حال پاتریک مودیانو با چیره‌دستی از پس روایت داستان این شخصیت‌های مرموز و پرداخت سه لایه‌یِ زمانی تودرتو برمی‌آید و رمانی اصیل و خوش‌ساخت را پیش روی مخاطبش قرار می‌دهد. اثری پرکشش که با ترجمه‌ی بهنود فرازمند و به همت انتشارات شما در دسترس مخاطبان قرار گرفته است.

کتاب شوروز برای چه کسانی مناسب است؟

اگر در پی خواندن رمان پرتعلیقی هستید که با بهره‌گیری از وقایع اجتماعی، داستان رازآلود و پیچیده‌ای را روایت می‌کند، از مطالعه‌ی این رمان لذت خواهید برد.

در بخشی از کتاب شوروز می‌خوانیم

میشل دوگاما در یک جور سالن کوچک، در سمت چپ پذیرش، با شومینه‌ی مرمری سفیدی که رویش یک ساعت قدیمی گذاشته شده بود، منتظرشان بود. چند حکاکی روی دیوار صحنه‌های شکار را به تصویر می‌کشیدند. در گوشه‌ی اتاق، یک پیشخوان چوبی تیره بود. حس می‌کردی در یک مهمان‌خانه‌ی اُستانی هستی.

او نسبت به زمانی‌هایی که در کافه‌ی سن‌‌لازار بود، آرام‌تر به نظر می‌رسید. به آن‌ها اشاره کرد که روی کاناپه‌ی نزدیک بار بنشینند. بعد به سمت بار رفت و داخل سه لیوان، لیکوری ریخت که با توجه به شکل بطری، می‌بایست پورتو بوده باشد.

روبه‌روی آن‌ها نشست. با نگاهی پرسشگر به بوسمانز خیره شد، انگار منتظر بود اظهارنظری در مورد هتل از او بشنود. بوسمانز می‌بایست زود چیزی می‌گفت.

- اینجا خیلی آرومه...

بوسمانز از این که چیز بیشتری به دهنش نمی‌رسید، افسوس می‌خورد. اما چهره‌ی میشل دوگاما با لبخندی روشن شد و خیالش را راحت کرد.

میشل دوگاما این بار با لهجه‌ی کمرنگ خارجی‌اش گفت: «این دقیقاً همون چیزیه که من و شریکم گی ونسان، خواستیم انجام بدیم. یه جای دنج، ساده و کلاسیک.»

و دستش را جلو آورد تا سه نفری لیوان‌هایشان را به هم بزنند.

- کامیل می‌تونه دفتر سابقش رو بهتون نشون بده.

- اوه نه ... تمایلی ندارم.

کامیل این جمله را با صدایی آرام گفته بود، تا هم عذرخواهی کرده باشد و هم این که میشل دوگاما از او نرنجد.