معرفی و دانلود کتاب سیر طولانی روز در شب

معرفی کتاب سیر طولانی روز در شب

خانواده‌ای چهار نفره که هر کدام مشکلاتی مخصوص‌به‌خود را دارند و هر کس دیگری را مقصر وضع پیش‌آمده‌ی خانواده می‌داند. کتاب سیر طولانی روز در شب داستان یک روز از زندگی این خانواده است؛ از ساعت هشت و نیم صبح تا پاسی از شب. یوجین اونیل این نمایشنامه را در دو سال نوشت و وصیت کرد 25 سال پس از مرگش منتشر شود. این کتاب 3 سال بعد از درگذشت او منتشر شد، بلافاصله موردتحسین منتقدان قرار گرفت و جایزه‌ی پولیتزر را از آن خود کرد.

درباره‌ی کتاب سیر طولانی روز در شب

پدری که زمانی بازیگری معروف بوده و حال به پدر مستبد و خودکامه‌ی خانواده تبدیل شده، مادری درظاهر مهربان و عاشق خانواده که به‌خاطر بیماری‌اش، به مورفین اعتیاد پیدا کرده، پسری با افکار بلند که الکل و عشق‌بازی را برگزیده و پسر هنرمند دیگری که بیماری سل او را از پا انداخته است. این خانواده‌ی عجیب و ناکارآمد در کنار هم در یک خانه‌ی تابستانی زندگی می‌کنند. موضوع نمایشنامه‌ی سیر طولانی روز در شب (Long Day's Journey into Night)، یک روز از زندگی این خانواده و گفت‌وگوهایشان با یکدیگر است. یوجین اونیل (Eugene O'Neill)، نمایشنامه‌نویس مشهور آمریکایی دو سال برای نوشتن این اثر وقت گذاشت و پس از مرگش، چهارمین جایزه‌ی پولیتزرش را دریافت کرد.

در آغاز نمایشنامه‌ی سیر طولانی روز در شب، به زمان و مکانی دیگر می‌رویم: حدود ساعت هشت و نیم صبح آگوست 1912 در اتاق نشیمن خانه‌ی تابستانی خانواده‌ی تایرون در کِنتیکت. مری، زنی 54 ساله با موهای سفید و چشمان تیره و چهره‌ای عصبی همراه با همسرش جیمز تایرون، هنرپیشه‌ی حرفه‌ای 65 ساله، وارد صحنه می‌شوند. آن‌ها درباره‌ی سلامتی مری، خروپف بی‌وقفه‌ی جیمز و بیماری پسر کوچکشان، ادموند، صحبت می‌کنند. لحظاتی بعد، جیمی و ادموند، پسران خانواده، وارد صحنه می‌شوند و اندک‌اندک میان اعضای خانواده، به‌ویژه میان جیمی و تایرون پیر، مشاجراتی درمی‌گیرد. در اولین پرده مشخص می‌شود که مری اخیراً از آسایشگاه ترک اعتیاد به مورفین بازگشته است و ادموند در هفته‌های اخیر، سرفه‌هایی بسیار شدید می‌کند. سرفه‌هایی که بعداً مشخص می‌شود نشانه‌ای از سل هستند. این دو بیماری، طرح اصلی نمایشنامه هستند؛ اما در خلال آن‌ها، اعضای خانواده دائماً مشکلات گذشته را به یاد می‌آورند و زخم‌های قدیمی که هیچ‌وقت تسکین نیافته‌اند، دوباره سر باز می‌کنند.

یوجین اونیل بالاخره در سال 1941 بازبینی نمایشنامه را به پایان رساند. او نمی‌خواست هیچ‌وقت آن را منتشر کند و در زمان حیاتش روی صحنه ببرد. اونیل به دوست منتقدش جورج جان ناتان نوشت: «در خود نمایشنامه مشخص می‌شود که چرا من آن را نزد خودم نگه داشته‌ام. این اثر کاملاً شخصی است و وقتی می‌خوانیدش، آن را ستایش خواهید کرد.» وی در سال 1945 نسخه‌ای مهروموم‌شده از نمایشنامه را در صندوق انتشارات رندوم هاوس قرار داد و وصیت کرد این اثر تا 25 سال پس از مرگش منتشر شود. نسخه‌ی دوم نمایشنامه به مجموعه‌ی اونیل در دانشگاه ییل سپرده شد. کارلوتا، همسر اونیل که این اثر به او تقدیم شده، خلق و خوی اونیل را در طول نوشتن کتاب سیر طولانی روز در شب به یاد می‌آورد: «نوشتن این اثر برای یوجین مانند شکنجه بود. او در پایان روز تکیده و گاهی گریان از اتاق مطالعه بیرون می‌آمد. چشمانش کاملاً قرمز بود و ده سال پیرتر از زمانی به نظر می‌رسید که نوشتن نمایشنامه را شروع کرده بود.»

بلافاصله پس از مرگ اونیل در سال 1953، کارلوتا، از انتشارات رندوم هاوس درخواست کرد که وصیت‌نامه‌ی اونیل را نادیده بگیرد و کتاب سیر طولانی روز در شب را منتشر کند. رئیس آن‌زمان این انتشارات بعدها نوشت: «البته ما نپذیرفتیم. اما پس از آن‌که فهمیدیم از نظر قانونی همه چیز در دست اوست، شگفت‌زده شدیم. من از کارم پشیمان نیستم؛ زیرا هنوز فکر می‌کنم ما کار درست را انجام دادیم.» کارلوتا بالاخره موفق شد نمایشنامه‌ی سیر طولانی روز در شب را با همکاری انتشارات دانشگاه ییل منتشر کند. مطالعات اخیر نشان می‌دهند که در این نسخه، بعضی از دیالوگ‌ها حذف شده‌اند. به نظر می‌رسد که کارلوتا، همسر اونیل، هنگام تایپ مجدد نمایشنامه، بعضی از این قسمت‌ها را تصادفاً از قلم انداخته است. در چاپ‌های بعدی، این بخش‌ها به نمایشنامه اضافه شدند. بخشی از عواید فروش کتاب به مجموعه‌ی یوجین اونیل و بورسیه‌های تحصیلی مدرسه‌ی هنرهای نمایشی آن اهدا شد.

اما چرا یوجین اونیل اصرار داشت که این اثر تا 25 سال پس از مرگش منتشر نگردد؟ اونیل نمایشنامه‌ی سیر طولانی روز در شب را تقریباً مطابق با زندگی شخصی‌اش نوشت. توصیفات خانه‌ی تابستانی در کنتیکت دقیقاً شبیه به همان خانه‌ای است که او و خانواده‌اش در آن می‌زیستند و امروزه به مرکز تئاتر یوجین اونیل تبدیل شده است. نام خانوادگی تایرون همان نامی است که زمانی هنری هشتم به جد اونیل داده بود. در واقعیت، یوجین سومین و کوچک‌ترین فرزند خانواده بود و با شخصیت ادموند هم‌خوانی دارد. سن همه‌ی شخصیت‌ها دقیقاً سن اعضای خانواده‌ی اونیل در آگوست سال 1912 است. پدر اونیل، جیمز اونیل، در جوانی بازیگری جوان و جویای نام بود که با ایفای نقش «کنت مونت کریستو» به شهرت رسید؛ اما بعدها موفقیت تجاری این اثر شایستگی هنری وی را زیر سؤال برد. مری، مادر یوجین و یکی از شخصیت‌های نمایشنامه، در مدرسه‌ی کاتولیک تحصیل کرد و به دلیل زایمان سخت، به مورفین اعتیاد داشت. برادر بزرگ یوجین، جیمی، درست مانند شخصیتش در نمایشنامه، تا سر حد مرگ مشروب می‌نوشید. اونیل تا سال 1912 در دانشگاه پرینستون تحصیل کرده بود، چندین سال را در سفرهای دریایی گذراند و معتاد به الکل و افسرده بود. او یک سال در آسایشگاه مخصوص بیماران سل بستری شد و پس از آن خود را وقف نمایشنامه‌نویسی کرد. کارلوتا اونیل بعداً اظهار کرد که شوهرش فقط می‌خواست از زندگی و آبروی پسرش یوجین جونیور محاظفت کند؛ اما یوجین جونیور در سال سپتامبر 1950 خودکشی کرد. اونیل شخصاً به کارلوتا گفته بود که احساسات برادر و مادرش در نمایشنامه آن‌چنان او را تحت‌تأثیر قرار داده بود که نمی‌خواست سیر طولانی روز در شب در زمان حیاتش منتشر شود.

تفسیرهای بسیاری از نمایشنامه‌ی سیر طولانی روز در شب صورت گرفته است. دوریس الکساندر در کتاب «آخرین نمایشنامه‌های یوجین اونیل: تمایز هنر از زندگی هنرمند» به مخاطبان اونیل هشدار می‌دهد که «این نمایشنامه را آینه‌ی تمام‌نمای زندگی‌نامه‌ی این هنرمند آمریکایی نبینند و فقط آن را تراژدی بشر در هر زمانی به حساب بیاورند. یک اثر هنری بزرگ به پیچیدگی‌های زندگی واقعی وفادار نمی‌ماند و زندگی‌نامه‌نویسان نمی‌توانند از اطلاعات ارائه‌شده در طول این اثر استفاده کنند.» این اثر یوجین اونیل، فقط و فقط داستان زندگی خانوادگان آمریکایی است. خانواده‌ای که به مرور گذشته‌ می‌پردازد و از کارهای پیشین پشیمان است. خانواده‌ای که شاید اعضایش بر روح یکدیگر زخم‌هایی عمیق به جای گذاشته باشند؛ اما سرانجام عشق میان آن‌ها، بر تمام مشکلات پیروز می‌شود. خانواده‌ای که اونیل با نوشتن این نمایشنامه، سعی در بخشودن آنان داشت.

کتاب سیر طولانی روز در شب هشتمین نمایشنامه‌ی یوجین اونیل است در مجموعه‌ی نمایشنامه‌های بیدگل منتشر شده. یدالله آقاعباسی ترجمه‌ی این اثر را بر عهده داشته است.

جوایز و افتخارات کتاب سیر طولانی روز در شب

• برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر در بخش نمایشنامه (سال 1957)
• برنده‌ی جایزه‌ی بهترین نمایشنامه‌ی آمریکایی به انتخاب حلقه‌ی منتقدان ادبیات نمایشی نیویورک (سال 1957)

نکوداشت‌های کتاب سیر طولانی روز در شب

• کتاب سیر طولانی روز در شب در سال 1912 اتفاق می‌افتد؛ همان سالی که یوجین اونیل قصد خودکشی داشت. اونیل این اثر را برای خودش و کسانی نوشت که سرنوشت و عشق، زندگی‌شان را به هم گره زده بود. این کتاب بهترین و قدرتمندترین نمایشنامه‌ی آمریکایی است. (کریستوفر بیگزبی،‌ نویسنده‌ی بریتانیایی)
• درماندگی و عشق میان اعضای خانواده، زخم‌های ازدواج، رابطه‌ی پدر و پسران و... تابه‌حال این‌چنین تأسف‌بار، دردناک و زیبا به تصویر نکشیده شده بود. اونیل آن‌چنان با درد و رنج این تصاویر را خلق کرده است که هیچ‌گاه آن‌ها را فراموش نمی‌کنیم. (هارولد بلوم، نمایشنامه‌نویس مشهور آمریکایی)
• کتاب سیر طولانی روز در شب آخرین و بهترین نمایشنامه‌ی اونیل است. اقدامی برای بخشیدن خانواده و گذشته‌اش. (آرتور میلر، نمایشنامه‌نویس بزرگ آمریکایی)
• خانواده‌ی یوجین اونیل به او آسیب زده‌اند. در این شکی نیست. او این نمایشنامه را برای بخشش آن‌ها نوشته و به نظر می‌رسد برای نداشتن شناخت کافی از پدر، مادر و برادرش طلب بخشش می‌کند. او از همه‌ی چیزها وحشتناکی که آن‌ها انجام داده‌اند، خبر دارد و با وجود همه‌ی این‌ها، خانواده‌اش را دوست دارد. (والتر اف. کِر، نیویورک هرالد تریبون)
• نمایشنامه‌ی سیر طولانی روز در شب از مدت‌ها قبل به اثری کلاسیک در تئاتر آمریکایی و حتی تئاتر جهانی تبدیل شده است. جدا از جایگاه والایی که در ادبیات نمایشی دارد، این نمایشنامه نمایشگر تکامل خلاقیت یوجین اونیل است و مانند سنگ روزتا، می‌توان از روی آن سبک هنری اونیل را رمزگشایی کرد. (باربارا گلب)

اقتباس‌های سینمایی و فرهنگی از کتاب سیر طولانی روز در شب

نمایشنامه‌ی سیر طولانی روز در شب بلافاصله پس از انتشارش فقط چندین بار در برادوی روی صحنه رفت و افتخاراتی مانند جایزه‌ی تونی، جایزه‌ی حلقه‌ی منتقدان نیویورک، جایزه‌ی دراما دِسک و جایزه‌ی دراما لیگ را در عرصه‌ی تئاتر کسب کرد. براساس این نمایشنامه چند فیلم ساخته شده است که مهم‌ترین و پرافتخارترین آن‌ها عبارتند از:

• فیلم محصول سال 1962 به کارگردانی سیدنی لومت با بازی کاترین هپبورن، رالف ریچاردسون، جیسون روباردز و دین استاکوِل. همه‌ی بازیگران نام‌برده در جشنواره‌ی فیلم کن جایزه‌ی بهترین بازیگر را دریافت کردند و هپبورن نامزد جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر زن شد.
• فیلم تلویزیونی محصول 1973 بریتانیا که درواقع تئاتر ضبط‌شده‌ی سیر طولانی روز در شب بود. کارگردان این اثر پیتر وود بود و لارنس الیویه، رونالد پیکاپ و کنستانس کامینگز در آن نقش‌آفرینی کردند. الیویه برای بازی در این نمایش جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد را در جشنواره‌ی امی دریافت کرد.
• فیلم تلویزیونی محصول 1987 با بازی کوین اسپیسی،‌ پیتر گلگر، بتل لسلی و جک لمون و کارگردانی جاناتان میلر. لمون در جشنواره‌ی گلدن گلوب، نامزد بهترین بازیگر مرد در بخش فیلم‌ تلویزیونی شد.

کتاب سیر طولانی روز در شب برای چه کسانی مناسب است؟

کسانی که خانواده‌شان زخم‌هایی عمیق و چه‌بسا التیام‌ناپذیر بر روحشان بر جای گذاشته‌اند، این نمایشنامه‌ی یوجین اونیل را بخوانند. اگر به نمایشنامه‌های کلاسیک آمریکایی علاقه دارید، کتاب سیر طولانی روز در شب را بخوانید.

در بخشی از کتاب سیر طولانی روز در شب می‌خوانیم

پسرهایشان جیمز و ادموند باهم از راهرو عقب بیرون می‌آیند. هردو نیشخند بر لب دارند و هنوز به چیزی که باعث خنده‌شان شده بود، زیر لب می‌خندند. در‌حالی‌که جلوتر می‌آیند، نگاهی به پدرشان می‌اندازند و نیششان بازتر می‌شود.

جیمی، پسر بزرگ‌تر، سی‌وسه‌ساله است. مثل پدرش چهارشانه و عضلانی است و سینه‌ای فراخ دارد. چند سانت از او بلندتر و وزنش از او کمتر است، اما چون حرکات و حالاتش مثل او زیبا نیست، کوتاه‌تر و فربه‌تر به نظر می‌رسد. همچنین سرزندگی پدرش را هم ندارد. نشانه‌های شکستگی زودرس در چهره‌اش دیده می‌شود. به‌رغم نشانه‌های آشکار زیاده‌روی در عیاشی، چهره‌اش هنوز خوش‌حالت است‌. با اینکه بیشتر به پدرش رفته تا مادرش، به‌اندازۀ او خوش‌قیافه نیست. چشم‌های قهوه‌ای روشنی دارد که رنگشان چیزی بین چشم‌های روشن پدر و چشم‌های تیرۀ مادرش است. موهایش رو به تُنُک شدن است و فرق سرش مانند تایرون طاس شده است. بینی‌اش، برخلاف سایر اعضای خانواده، کاملا عقابی است که با بدبینی عمیقش به او سیمایی شیطانی داده است. اما در مواقع نادری که بدون مسخره کردن لبخند می‌زند، آثار فریبندگی و جذابیت شوخ‌طبعی رمانتیک و بی‌قیدی ایرلندی در او ظاهر می‌شود ‌-‌ ‌حالت خاص اغواگرانی که دستشان به جایی نمی‌رسد، جز احساساتی شاعرانه که زنان را مجذوب و در بین مردان محبوبیت ایجاد می‌کند.

جیمی لباس گشاد و رنگ‌ورورفته‌ای پوشیده که به‌اندازۀ لباس تایرون کهنه نیست و یقۀ جداگانه و کراوات زده است. پوست روشنش بر اثر آفتاب‌سوختگی به رنگ برنز مایل به سرخ درآمده و کک‌ومکی شده است. ادموند ده سال از برادرش کوچک‌تر، کمی بلندتر و لاغر و کشیده است. با اینکه جیمی بیشتر به پدرش رفته تا مادرش، ادموند شبیه هردو به نظر می‌رسد، ولی بیشتر شبیه مادر است.