معرفی و دانلود کتاب سویل

معرفی کتاب سویل

کتاب سویل نوشته‌ی مرضیه یوسفی، روایتگر زندگی دختری است که برملا شدن رازهای زندگی‌اش، او را به سفری به ترکیه می‌­کشاند و در آنجا پرده از ماهیت وجودی‌اش برداشته می‌­شود. سویل از یک‌سو در کشمکش عشق و سوءتفاهم قرار می­‌گیرد و از طرفی باید وجود گمشده‌ی خودش را جست‌وجو کند. رازهای سربه‌مهر یکی پس از دیگری فاش می‌شوند و او باید تصمیمی بگیرد که ادامه‌ی مسیر زندگی‌اش را مشخص می­‌کند...

درباره‌ی کتاب سویل

کتاب سویل رمانی عاشقانه به قلم مرضیه یوسفی است. خلاصه‌ی این رمان از این قرار است: شاهین، پسرعمه‌ی سویل، از او خواستگاری می‌کند، اما اختلاف سنی زیاد آن‌ها باعث می‌شود سویل به او جواب رد بدهد. مدتی بعد سویل دل به پسری به نام امید می‌دهد. آن‌ها در آستانه‌ی ازدواج هستند که مورد مزاحمت‌های ژاله، دخترعموی امید، قرار می‌گیرند. ژاله که عاشق دیرینه‌ی امید است، از اختلال روانی رنج می‌برد. سایه‌ی ژاله تا پس از ازدواج این‌دو، همچنان بر زندگی‌شان سنگینی می‌کند.

قهرمانِ کتاب سویل، دختری جوان و در جست‌وجوی حقیقت است. او واقعیاتی را در زندگی خود کشف می‌کند که او را به سمت کشف‌وشهودِ بیشتر و گره‌گشاییِ رازهای آن می‌کشاند. مرضیه یوسفی فرازونشیب‌های زندگی سویل و شرح عاشقی و شکست‌های او را با توصیفات به‌اندازه و به‌جا به تصویر می‌کشد.

این کتاب از سوی انتشارات اهورا قلم روانه‌ی بازار شده است.

کتاب سویل برای چه کسانی مناسب است؟

رمان سویل به طرفداران رمان‌های عاشقانه و درامِ ایرانی پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب سویل می‌خوانیم

امید شبیه پدرش بود. ظاهر پدرش شبیه افراد ارتشی بود، جدی و بااُبُهت ولی برعکس ظاهرش از حرف زدنش می‌شد فهمید که دل مهربانی دارد. امید زیاد ازش برایم گفته بود.
پدر امید و پدرم مشغول صحبت شدند و از خانواده و کار و محل زندگی هم سؤال می‌کردند. پدرم همان‌طورکه با پدر امید صحبت می‌کرد از امید هم سؤالاتی می‌پرسید و امید خیلی با دقت و کامل جواب پدرم را می‌داد. مادرم و خانم پارسایی ساکت بودند. وقتی سؤالات پدرم تمام شد، نگاه ریزی به امید انداختم. با صدای پدرش همه به سمتش چرخیدیم.

- خب آقای کیهانی اگه اجازه بدید بچه‌ها بِرن صحبتاشون رو بکنند.
- وا چه صحبتی دیگه، اونا که حرفاشون ...
امید پرید وسط حرف مادرش و گفت: بله پدر راست میگه. اگه اجازه بدید بریم صحبت کنیم.
انگار دوزاری مادرش تازه افتاده بود.
- آها... بله.
به پدرم نگاه کردم که با اشاره‌ی سر تأیید کرد، مادرم گفت: سویل جان آقای پارسایی رو راهنمایی کن داخل اتاقت.
همین که وارد اتاقم شدیم و در را بستیم به حالت آرام و خفه که صدایم بیرون نرود با دلخوری گفتم: تو چرا به من نگفتی؟
- می‌خواستم سورپرایزت کنم.
- آخه اینجوری؟ نگام کن این‌قدر عصبانی بودم نه لباس درست حسابی پوشیدم، نه آرایشی، نه چیزی.
- مگه تو به آرایش نیاز داری؟ قربونت برم هر چی بپوشی بهت میاد.
- دوست نداشتم بار اول خانواده‌ات منو اینجور ببینند، نگاه اول خیلی مهمه.