معرفی و دانلود کتاب سومویی که نمی‌توانست گنده شود

معرفی کتاب سومویی که نمی‌توانست گنده شود

کتاب سومویی که نمی‌توانست گنده شود نوشته‌ی اریک امانوئل اشمیت، داستان، زندگی نوجوانی دست فروش به نام «یون» و ارتباطش با رهگذری به نام «شومینتسو» را روایت می‌کند.

یون هیکلی لاغر و نحیف دارد و شومینتسو رهگذری است که هر روز با دیدن یون این جمله را تکرار می‌کند: «در وجودت یک گنده می‌بینم» یون با شنیدن این جمله عصبانی می‌شود؛ ولی سرانجام شومینتسو موفق می‌شود با آموزش آیین بودایی ذن و فن مراقبه به یون، اراده‌ی او را تقویت کند که منجر به کسب پیروزی‌های بسیار در مسابقات سومویی می‌شود. یون در این مدت تجربه‌های متعددی به دست می‌آورد که مهم‌ترین آن اعتقاد به معنویات و در نتیجه اراده‌ی قوی برای رسیدن به خواسته‌هایش است.

در سمت وارونه ابرها، همیشه آسمانی هست. این پندی است از تفکر ذن که شومینتسوی پیر، در این آخرین رمان اریک امانوئل اشمیت، تلاش می‌کند تا به یون نوجوان بفهماند، پسرکی از بچه‌های خیابان در توکیو، پسرکی که از تمامی دنیا نفرت دارد. این جمله امیدوار‌ کننده به نوعی در همه آثار مربوط به دوره نادیدنی‌ها از اشمیت جا دارد. زیرا همه آن حکایت‌های ساده و در عین حال عمیق یک هدف را دنبال می‌کنند، این که وجود آسمان را لمس کنیم. آسمانی به دور از توهمات خرافی، اما چیزی ورای مرئی و عقلانی، فضایی که انسان، اگر چه قادر نیست تماماً بر آن مسلط باشد، اما می‌تواند از درون خود را در آن بسازد.

اریک امانوئل اشمیت (Eric-Emmanuel Schmitt) نویسنده، نمایش‌نامه‌نویس و فیلسوف فرانسوی است. نوشته‌های او به 43 زبان دنیا منتشر شده و نمایش‌نامه‌های او در بیش از 50 کشور روی صحنه رفته‌ است. وی دکترای فلسفه نیز دارد چندین جایزه تئاتر مولیر فرانسه، جایزه بهترین مجموعه داستان گنکور، جایزه آکادمی بالزاک همراه بسیاری از جوایز فرانسوی و خارجی از جوایز اهدا شده به اشمیت است. نمایشنامه‌های «خرده جنایت‌های زناشویی» و «مهمانسرای دو دنیا» و آثاری از مجموعه داستان «گل‌های معرفت» مانند «میلارپا»، «ابراهیم آقا و گل‌های قرآن»، «اسکار و خانم صورتی» و «سومویی که نمی‌توانست گنده شود» همراه چندین رمان دیگر به فارسی ترجمه شده‌اند.

در بخشی از کتاب سومویی که نمی‌توانست گنده شود (Le sumo qui ne pouvait pas grossi) می‌خوانیم:

با چشمان خودم، آن سوموها را، که سبک‌ترینشان نود و پنج کیلو وزن داشت و سنگین‌ترینشان دویست و هشتاد کیلو، نخست بیمارانی دیدم، معلولانی با وزن اضافی، انسان‌های فربهی که بایستی به‌ فوریت در درمانگاه بستری می‌شدند. با چشمان همسایگان مذکرم، که پرحرف بودند و ضربه‌ها و اجراها و راهکارهای بازیکنان را تفسیر می‌کردند، کم‌کم در پس آن هیولاها متوجه کشتی‌گیران شدم و در پس آن لوله‌های کالباس، متوجه ورزشکاران. چهره‌ی خونسردشان مکرشان را پنهان می‌داشت و غول‌پیکری‌شان مانع چالاکی نبود و حجم‌شان نیرو و عضلات‌شان را پنهان می‌داشت. از مبارزه‌ای به مبارزه‌ی دیگر، کار بیهوده را به کاری سودمند تبدیل می‌کردند و توده‌ی بدنشان به سلاح بدل می‌شد و چاقی‌شان به قدرت ولایه‌های چربی‌شان به چکش یا سپر.

با چشمان خودم، در میان آن سوموها با بدن صاف و پوست بی‌مو و موهای چربی که به صورت شینیون مسخره‌ای مرتب شده بود، فقط تعدادی نوزاد غول‌پیکر می‌دیدم، عروسک‌های تهوع‌آور زنده‌ای با پوشک و شلوارک. اما با چشمان همسایگانم، گمان می‌کردم انسان‌اند، شاید مردان جذاب و فریبنده و حتی، به‌ اعتقاد برخی از دختران جوان که میل‌شان را پنهان نمی‌کردند، نمادهای اصیل رجولیت. این کشف بی‌شک از همه بیشتر مایه‌ی ناراحتی‌ام شد.

به‌ تدریج که هر کشتی‌گیری می‌کوشید تا حریفش را از دایره‌ی بازی به بیرون پرتاب کند، من هم با پیش‌داوری‌هایم مبارزه می‌کردم و سپس آن‌ها را یکی پس از دیگری بیرون می‌انداختم. نه، نمی‌توانستم افرادی را حقیر بشمارم که زندگی‌شان را وقف مبارزه می‌کنند و بدن‌شان را تراش می‌دهند و همان‌قدر خلاقیت به‌ کار می‌برند که قدرت. زیرا حجم گویای برتری نبود. گاهی فن و چابکی و ترفند موجب پیروزی فرد سبک‌تر می‌شد. شور و شوقی نسبت به این مبارزات در من آشکار شد و با حیرت متوجه شدم که شرط‌بندی می‌کنم و قهرمانان مورد علاقه‌ام را رده‌بندی می‌کنم. در پایان، به‌ همراه تماشاگران ردیف خودم از جا بلند شدم و با هیجان و بی‌هیچ پشیمانی، برای برنده‌ی مسابقات‌، آشوریوی برق‌آسا، کف زدم و او به قهرمان من تبدیل شد.