معرفی و دانلود کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری؟

معرفی کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری؟

کتابی که در بهار شروع می‌شود و در بهار پایان می‌یابد. فرشته مولوی، نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی مهرگان ادب، در کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری؟ روایتگر زندگی زنی به نام فروردین است که با همسرش، بهمن، و پسر ده ساله‌اش، اسفندیار یا اسفند، روزگار می‌گذراند. این نویسنده‌ در این کتاب با ساختاری دقیق و زبانی شسته‌ورفته، از خلال رابطه‌ی آشفته‌ی میان فروردین و بهمن در زمان حال، به گذشته‌ی آن‌ها نقب می‌زند.

درباره‌ی کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری؟

در روزهای آخر اسفند، سر و کله‌ی گلبرگ‌های بنفش، زرد و سفید بنفشه در سراسر شهر پیدا می‌شود. این گل‌ها مژده‌ی آمدن بهاری را می‌دهند که بسیاری منتظرش بوده‌اند. خیلی‌ها دوست دارند در باغچه بالکن کوچک خانه‌شان بنفشه بکارند تا زمستان سرد و خاکستری را به امید رسیدن بهاری رنگارنگ و زیبا به پایان برسانند. شخصیت اصلی کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری (Narrative from April to March) هم خیلی وقت است که می‌خواهد در باغچه‌ی خانه‌شان بنفشه بکارد. نام رمان هم به همین موضوع اشاره دارد.

کتاب نوشتن و شعر گفتن هم گاهی اوقات مصیبت دارد. مخصوصاً‌ اگر متأهل باشی و یک اثر عاشقانه منتشر کنی و یک همسر شکاک هم در کنارت باشد. این‌‌جاست که مصیبت به سراغت می‌آید. فروردین و بهمن پیش از سال‌های جنگ با هم ازدواج کرده‌اند، 19 سال از زندگی مشترکشان می‌گذرد و یک پسر ده‌ساله به نام اسفندیار دارند که همه «اسفند» صدایش می‌کنند. فروردین خواهری دارد به نام آذر. فرشته مولوی (Fereshteh Molavi) در کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری با این اسم‌ها چند بازی زبانی می‌کند و ذهن خواننده را به چالش می‌کشد. اما بیش از هر چیزی، بر رابطه‌ی شکرآب‌شده‌ی فروردین و بهمن تمرکز دارد.

فروردین پس از سال‌ها شعر گفتن، به اصرار همسرش، بهمن، کتاب شعرش را منتشر می‌کند. رابطه‌ی آن‌ها در ظاهر خوب به نظر می‌رسد؛ اما در باطن مسائلی بینشان به وجود آمده که اندک‌اندک در رمان حالا کی بنفشه می‌کاری آشکار می‌شوند. فروردین به نظر زنی صبور، مهربان و باگذشت است که سعی دارد پسر ده‌ساله‌اش را به‌خوبی تربیت کند. او حتی برای انجام این کار از آخرین متدهای روان‌شناسی بهره می‌گیرد. فروردین شغل ثابتی ندارد و در برهه‌ای، به بچه‌های کنکوری درس می‌دهد. بهمن آهنگساز است و گه‌گاهی به دیگران پیانو تدریس می‌کند. فرشته مولوی در خلال کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری؟ زیر و بم رابطه‌ی این زوج به‌ظاهر خوشبخت را نشان می‌دهد.

فرشته مولوی در این رمان هم بر روابط میان انسان‌ها در زندگی روزمره‌ تأکید دارد. در داستان‌های او زنان نسبت به مردان نقش فعال‌تری دارند. این نویسنده‌ی معاصر ایرانی، داستان حالا کی بنفشه می‌کاری را به صورت سوم شخص مفرد روایت می‌کند و در آن چالش‌های قهرمان زنش را نشان می‌دهد. فروردین باید هویت فردی و استقلال خود را به‌عنوان یک شاعر تازه‌کار پیدا کند و با مشکلات سلامتی پدرش نیز روبه‌رو شود. فرشته مولوی که از سال 1377 به کانادا مهاجرت کرده است، کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری را در این کشور نوشت.

انتشارات ققنوس کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری را اولین‌بار در سال 1390 منتشر کرد.

کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری؟ برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان به داستان‌های اجتماعی حول محور زنان، از خواندن رمان حالا کی بنفشه می‌کاری لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب حالا کی بنفشه می‌کاری؟ می‌خوانیم

تا آمد دراز بکشد پشتش تیر کشید. با خودش گفت: «درست مثل وقتى که سودى گفت: حالا وقتش است فروردین از شعرهایش برایمان بخواند.» لبه‌ی تخت نشست. دست‌هایش را دو طرف تنش ستون کرد. بالاتنه‌اش را راست نگه داشت. نفسش را در سینه حبس کرد. نور کمرنگ چراغ‌خواب قرمز اریب روى تخت بهمن مى‌افتاد و گوشه‌اى از کشوى ردیف بالاى گنجه میان دو تخت را روشن مى‌کرد. باقى اتاق کم و بیش تاریک بود. نفسش را بیرون داد. ساعت از نیمه‌شب گذشته بود. نه از کوچه صدایى مى‌آمد نه از خانه. مى‌شد توى تاریکى و سکوت از تنهایى خودش کیف کند. از شر نگاه خیره‌ی اسى و آن نیشخند ماسیده‌ی کنج چپ لبش راحت شده بود؛ همین‌طور از خنده‌ها و گوشه‌کنایه‌هاى سودابه؛ یا از برق چشم‌هاى مهمان‌هاى مرد و سؤال‌هاى احمقانه‌ی مهمان‌هاى زن؛ بالاتر از همه‌ی این‌ها از آن پرده‌ی کدرى که تا روى صورت بهمن مى‌افتاد مو به تنش راست مى‌شد که بلا نزدیک است.

زیر لب گفت: «این‌که وقت برگشتن لب از لب باز نکرد معنى‌اش چى بود؟» خب مى‌شد معنى‌اش این باشد که به خیر گذشته است. هرچه باشد بهمن که از آن بى‌خبر نبود. خودش پیله کرده بود که هر طور شده به خرج خودش یک کتاب لاغر از شعرها «بچاپاند». بار اولى هم که آن را خوانده بود چون و چرایى که نکرده بود؛ کرده بود؟ پس این‌که توى راه حرفى نزده بود چى؟ یا این‌که سربه‌سر اسفند نگذاشته بود؟ یا این‌که یک‌راست رفته بود زیرزمین توى اتاق کارش؟ توى مهمانى فرصت نکرده بود نگاهش کند. از خودش پرسید: «فرصت نکردم یا جرئت؟» تا سودى حرف از شعر زده بود، یکهو سکوت شده بود و همه برگشته بودند طرفش. سرش را از روى کتاب نقاشى‌هاى امپرسیونیست‌هاى فرانسه که تو دستش بود بلند کرده بود و پشتش بى‌هوا تیر کشیده بود. بى‌اختیار نگاهش رفته بود طرف بهمن و یک آن دیده بود که آن رنگ روشن چشم‌ها، پس آن پرده، مکدر شده است.