معرفی و دانلود کتاب گزارش مردم گریز: میزانتروپ

معرفی کتاب گزارش مردم گریز: میزانتروپ

کتاب گزارش مردم گریز به قلم مولیر، یک نمایشنامه‌ی کمدی کلاسیک است. نویسنده در این کتاب به انتقاد از جامعه‌ی اشرافی فرانسه، دغل‌بازی‌ها و دورویی‌هایشان می‌پردازد. کتاب حول محور شخصیتی به نام آلسست می‌گردد که از فریب و تملق، که جامعه‌اش را پر کرده، منزجر است. او همچنین از تعامل با شخصیت‌هایی که این نوع رفتار را دارند، نفرت دارد، اما این انزجار هیچ به نفع او تمام نمی‌شود.

درباره‌ی کتاب گزارش مردم گریز

مولیر (Molière) در کتاب گزارش مردم گریز (The Misanthrope)، همانند آثار دیگر خود به نقد اجتماعی با زبان طنز می‌پردازد. صحنه‌ی شروع کتاب گزارش مردم گریز با انتقاد آلسست از دوستش، فلینت، شروع می‌شود که دارد متظاهرانه از سانتی (غزل) متوسط تعریف و تمجید می‌کند. ذات ناسازگار آلسست در طول کتاب باعث می‌شود که با تمام شخصیت‌ها درگیر شود. اوضاع به ویژه جایی بالا می‌گیرد که شعری از شخصیتی دیگر به نام ارونت را نقد می‌کند و همین باعث می‌شود کارشان به دادخواهی بکشد. آلسست به رغم بیزاری‌اش از هنجارهای اجتماعی، عاشق سلیمن است؛ کسی که تمام ویژگی‌هایی را که آلسست از آن‌ها متنفر است، در خود دارد. هرز پریدن‌های سلیمن و خواستگارهای بیشماری که دارد، باعث می‌شود حسادت و غیرت آلسست برانگیخته شده و حس رقابت در او، به اوج خودش برسد.

کتاب گزارش مردم گریز زمانی به نقطه‌ی اوج می‌رسد که محتوای نامه‌های سلیمن آشکار می‌شود و همه احساسات حقیقی‌اش را نسبت به خواستگارانش می‌فهمند و بحث و درگیری‌ها بالا می‌گیرد. در نهایت، آلسست تصمیم می‌گیرد که از اجتماع دوری کند و عزلت گزیند، اما از سلیمن می‌خواهد که به او ملحق شود. سلین پیشنهاد او را نمی‌پذیرد و می‌گوید که به زندگی اجتماعی علاقه دارد و از زندگی در کنار مردم لذت می‌برد. مولیر با خلق چنین شرایطی قصد دارد تا اصول اخلاقی آلسست را در مقام آزمون قرار دارد و آن را محک بزند.

گفته می‌شود که این کتاب مولیر یکی از بهترین آثار او حتی بهترین در ژانر کمدی است. مولیر در کتاب گزارش مردم گریز به موارد مضحک و توخالی خودنمایی‌های طبقه‌ی اشرافی فرانسه پرداخته و روی مردی تمرکز کرده که در یک چشم برهم‌زدن اشکالات دیگران را به روی آن‌ها آورده و مورد انتقاد قرار می‌دهد، اما کم‌وکاستی‌ها و اشکالات خودش را نمی‌بیند. این شخصت همان آلسست هست که پیش‌تر راجع‌به آن صحبت کردیم. گرچه مولیر در کتاب گزارش مردم گریز با زبان طنز، دغل‌بازی‌های جامعه‌ی اشرافی فرانسه را زیر تیغ بُرنده‌ی نقد می‌برد، ولی زمانی هم که به کاستی‌ها و عیوب – که همه‌ی ما انسان‌ها داریم – اشاره می‌کند، اثرش لحن جدی به خود می‌گیرد. مولیر با خلق شخصیت‌های دینامیکی همچون آلسست و سلیمن موفق شده تا اثری متفاوت‌تر از باقی آثار هم‌دوره‌‌های خود بنویسد، چراکه آلسست و سلیمن با تیپ‌های شخصیتی عادی که اکثر طنزنویسان آن دوران برای انتقاد از جامعه می‌ساختند، تفاوت چشمگیری دارند. کتاب گزارش مردم گریز حتی با دیگر آثار خودِ مولیر فرق دارد، زیرا نویسنده در این اثر روی بسط و گسترش شخصیت‌ها و نکات جزئی بیشتر تمرکز کرده تا اینکه تمرکزش روی پیشرفت داستان معطوف باشد.

کتاب گزارش مردم گریز گرچه در زمان خودش به لحاظ مالی و اقتصادی چیزی برای مولیر به ارمغان نیاورد، ولی امروزه از بهترین کارهای او به شمار می‌رود. کتاب گزارش مردم گریز بخش عمده‌ی موفقیت خود را مدیون جذابیتی است که در کل دنیا به دست آورده و آن نیز به خاطر جریان پنهان مردم گریزی است که در تمام فرهنگ‌های دنیا وجود دارد. شما نیز می‌توانید کتاب گزارش مردم گریز را با ترجمه‌ی میرزا حبیب اصفهانى که به یاری انتشارات دیدآور چاپ و روانه‌ی بازار شده، تهیه کنید.

اقتباس‌های سینمایی و هنری از کتاب گزارش مردم گریز

زینادا پترونا زیبرووا، آهنگساز آلمانی – روسی، در سال 1934 نمایشی موزیکال از این نمایشنامه ساخت. تونی هریسون و لیز لاک‌هِد در سال 1973 اجرایی از این اثر روی صحنه بردند. کارل شولز، کارگردان مجارستانی – استرالیایی، نیز در سال 1974 فیلم تلویزیونی از روی این نمایشنامه اقتباس کرد. دیوید ایوز هم در سال 2012 نمایشنامه‌ای تحت عنوان مکتب‌خانه‌ی دروغ‌ها (The School for Lies) را بر اساس کتاب گزارش مردم گریز به رشته‌ی تحریر درآورد.

کتاب گزارش مردم گریز برای چه کسانی مناسب است؟

اگر از طرفداران خواندن نمایشنامه هستید، خاصه نمایشنامه‌های طنز انتقادی و آثار مولیر، بی‌تردید از خواندن این کتاب لذت خواهید برد.

در بخشی از کتاب گزارش مردم گریز: میزانتروپ می‌خوانیم

مونس: (به پیش فرّاش مى‌رود)... چه هست فرمایش؟
بیا ببینم؟
فرّاش: دارم دو حرف با سرکار.
مونس: توان دو حرف خودش را کنى بلند اظهار.
فرّاش: رئیس دیوان آن را که بنده‌ام فرّاش
مرا به دست بداده سمت حکمِ حاضر باش.
به تو...
مونس: به که؟ به من؟
فرّاش: آرى به تو.
مونس: براى چه کار.
ناصح: به حرفِ مفتِ «امیدى» و حضرت سرکار.
فتینه: (به ناصح) چسان!