معرفی و دانلود کتاب کمی مایل به سرخ

معرفی کتاب کمی مایل به سرخ

کتاب کمی مایل به سرخ نوشته‌ی فرشته نوبخت، رمانی جذاب با فضایی متفاوت است که داستان زنی به نام پونه را روایت می‌کند. او پس از سه ماه از کما بیرون می‌آید، چرخی در گذشته‌اش می‌زند و به جستجوی اخبار و اتفاقاتی می‌پردازد که در این مدت سبب تغییر آدم‌های اطرافش شده‌ است.

این اثر، داستانی با سبک مدرن دارد که ایده‌ی اصلی آن بر اساس مرگ یکی از نزدیکان نویسنده شکل گرفته است. او در این کتاب مثل دیگر آثارش، دغدغه‌های اجتماعی و فلسفی را دنبال می‌کند. در حقیقت موضوع این رمان به نوعی تلفیقی از عشق و مرگ است که شخصیت اصلی آن در نهایت، دچار تحول می‌شود.

قصه ماجرای زن جوانی است که باید با واقعیت‌هایی مواجه شود که مدت‌ها پنهان بوده‌اند. داستان از یک حادثه‌ی مهم شروع می‌شود. زنی روزنامه‌نگار تصادف شدیدی می‌کند و به کما می‌رود. بعد از بیدار‌ شدن و گذر او از مرز باریک مرگ و زندگی، شما در طول خواندن اثر به‌ تدریج درمی‌یابید که او چه گذشته‌ای داشته است و چه حفره‌هایی در زندگی‌اش وجود دارد.

نوبخت در رمان کمی مایل به سرخ با استفاده از دیالوگ‌های بسیار و همچنین استفاده از برش‌های ظریف زمانی، سعی کرده است تا اثری خلق نماید که شما در آن بتوانید به لایه‌های شخصیتی متناقض آدم‌هایی پی ببرید که انگار بعد از برگشتن از مرگ قهرمان اصلی، بیش‌تر از گذشته باید روایت شوند و این شبیه باز کردن جعبه پاندوراست.

این کتاب بازی غیر معمولی با عنصر زمان است. شما بعد از چند فصل، درخواهید یافت که سر رشته‌ زمان از دست می‌رود. روایت‌ها آن چنان درهم تنیده می‌شود که یافتن سر رشته، غیر ممکن است. اما بازی غیر معمول نویسنده با عنصر زمان، پاشنه‌‌ی آشیل اثر جدیدش است.

در حالی‌ که شخصیت‌پردازی‌ها به شکلی، پازل نهایی را کامل می‌کنند، در نهایت این زندگی است که با همه‌ نیرو و بالاتر از همه‌ چیز قرار می‌گیرد. یکی از حقه‌های قابل تأمل در این رمان، پایان‌بندی آن است. با وجود اینکه خرده روایت‌ها اکثراً به طوری ناتمام به هم پیوند خورده‌اند، ولی با پایانی تقریباً بسته رو به‌ رو هستید که این تناقض در نگاهی فرمالیستی، موجب پدیدار شدن لایه‌هایی متعدد در رمان می‌شود.

در حقیقت نوبخت با استفاده از یک تکنیک روایی، مشابه با آنچه در تئاتر به آن فاصله‌گذاری می‌گویند، مخاطب را دعوت به تأمل پیرامون چیستی حقایقی از زندگی می‌کند که از شدت روزمره بودن و عادت شدگی، به فراموشی سپرده شده‌اند و عشق یکی از مهم‌ترین این پدیده‌ها است.

در بخشی از کتاب کمی مایل به سرخ می‌خوانیم:

آرامش از لحظه‌ی آگاهی آغاز می‌شود. باید خلاف جریان رنج و درد حرکت کنی تا له نشوی. به این فکر کنی که چه‌طور می‌توانی دیوارها را دور بزنی یا از میان آن‌ها پنجره‌ای پیدا کنی برای تماشای آسمان. چندان ساده نیست اما چاره‌ی دیگری نداری. فرار بدترین راه است. همین که پیدا کردی، همین که فهمیدی، سیستم ایمنی را فعال کن تا خودش شروع کند به ساختن آنتی بادی. اطمینان کن. ذهن خودش می‌داند چه‌طور این کار را انجام بدهد. خودت را رها کن. باید رها کنی و از روی غریزه‌ جلو بروی. آرام. آرام. آرام.

آرام از ته آب بالا می‌آیم. خودم را سپرده‌ام به نیروی آن سوی تاریکی؛ به نوری که شعاع‌های مه‌گونه‌اش کف استخر را روشن کرده است. دست‌ها را بالای سر می‌چسبانم به هم و از ته آب خیز برمی‌دارم سمت تنها چیزی که می‌بینم. رو به نور بالا می‌آیم. خودم را می‌سپرم به نیروی آفتاب. ناگهان نفس کم‌ می‌آورم. سرفه می‌کنم و لوله‌ای را که توی گلویم است می‌کشم بیرون. کلافه‌ام. دل و روده‌ام می‌پیچد به هم. عق می‌زنم اما چیزی از معده‌ام بالا نمی‌آید. قفسه‌ی سینه‌ام تیر می‌کشد و درد خودش را از بازوها و گردن می‌کشد تا مغز سرم.