معرفی و دانلود کتاب آدم‌ها در پایان راه

معرفی کتاب آدم‌ها در پایان راه

کتاب آدم‌ها در پایان راه مجموعه داستانی به قلم اکبر تقی نژاد است که به روایت داستان مرگ تراژیک افراد مختلف می‌پردازد. این مجموعه‌ با این که حول محور مرگ می‌چرخد و همه چیز را درباره‌ی مرگ آدم‌های جورواجور با قیافه‌ها، سن‌ها، شخصیت‌ها و پیشینه‌های گوناگون روایت می‌کند، اما زندگی بخش جدایی‌ناپذیر آن است چرا که ما درباره‌ی مرگ هیچ نمی‌دانیم.

درباره‌ی کتاب آدم‌ها در پایان راه

آدم‌ها در پایان راه، هنگام مرگ، چه چیزی را تجربه می‌کنند؟ زندگی چطور آن‌ها را برای مرگ آماده می‌کند؟ اصلا آن‌ها را آماده می‌کند؟ یا ناگهانی، بدون هیچ اخطاری از پیش، آن‌ها را به کام مرگ می‌فرستد؟ و اصلا آیا زندگی، بهتر از مرگ است؟ شاید زندگی برای برخی، رنجی باشد که با مرگ، درمان می‌یابد. پاسخ به همه‌ی این سؤالات، بازمی‌گردد به این که آن آدمی که در انتهای راه زندگی ایستاده چه کسی است؟ و آن راهی که با مرگ به انتها می‌رسد چطور راهی برایش بوده است؟ کتاب آدم‌ها در پایان راه، نوشته‌ی اکبر تقی نژاد، درباره‌ی همین است. درباره‌ی آدم‌ها در چند قدمی مرگ.

آدم‌های مجموعه داستان آدم‌ها در پایان راه، به هم ربطی ندارند. کودک و پیر، معلول و سالم، بلندپرواز و افسرده، دیوانه و عاقل، خوب و بد، هر یک برای مرگ، داستان خود را دارد که تعریف کند. داستانی که بعضی به غم‌انگیزی مرگ محمد مسکین است؛ دیوانه‌ی معروف جاده‌ی رشت تا امامزاده هاشم که هفت ماه تمام، خط سفید میان جاده را پیش می‌گرفت و همه‌ی راه را پیاده می‌رفت و برمی‌گشت. بعضی دیگر از این داستان‌ها نیز، نوعی آسایش و راحتی با مرگ را نشان می‌دهد، مثل مرگ فریبرز ماهک، معلم تاریخ درشت هیکلی که هر ثانیه‌ی زندگی‌اش را در سوگ رؤیاهای از دست رفته‌اش بود و مرگ تسکین عمیقی برای او به حساب می‌آمد.

اکبر تقی‌ نژاد، در روایت داستان‌هایش درباره‌ی مرگ، به شیوه‌ای متعادل عمل کرده است و در عین انتقال احساسات متفاوت به مخاطب، از احساسی کردن فضای داستان‌ها و روضه خواندن برای مردگانی که به نظر می‌رسد راوی دوستشان دارد، دوری می‌کند. زبان داستان‌ها قدرتمند و در عین حال ساده است و تصاویری درخشان از موقعیت‌های تراژیک ارائه می‌دهد. این داستان‌ها، علاوه بر این که درباره‌ی مرگ هستند، هر یک، مخاطب را با سؤالات فلسفی متعددی درباره‌ی زندگی روبرو می‌کنند و ممکن است مدت‌ها او را به فکر فرو برند.

کتاب آدم‌ها در پایان راه را انتشارات ققنوس به چاپ رسانده است.

کتاب آدم‌ها در پایان راه برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب آدم‌ها در پایان راه برای علاقه‌مندان به داستان‌های کوتاه ایرانی جذاب است.

در بخشی از کتاب آدم‌ها در پایان راه می‌خوانیم

اوایل روستایى‌ها هیچ اعتقادى به من و روش‌ها و دواهایم نداشتند. باورشان نمى‌شد از آدمى به جوانى من، با یک مشت قرص و شربتى که با خودش داشت، کارى بربیاید. انگار من یک ذره خارجى بودم، غریبه‌اى که با جهانش آشنا نبودند و سر از کرد و کارش در نمى‌آوردند. پس مردم ده نگاه‌هاى پرسوءظن به من مى‌انداختند، تا حد ممکن از من فاصله مى‌گرفتند و خلاصه‌اش این که بى‌اعتمادیشان را نسبت به من مخفى نمى‌کردند. ترجیح مى‌دادند باز مثل گذشته دست به دامن آسمان بشوند یا بروند پیش شفانویس محلى و با یک مشت فوت و فن عهد عتیق که بى‌شباهت به جادو و جنبل نبود به درد و مرض‌هاى خودشان برسند. حتى بعدها هم که خُرده اعتماد و عادتى به من پیدا کرده بودند باز ابتدا مى‌رفتند سراغ همان‌ها که گفتم و معمولاً من آخرین کسى بودم که فکر مراجعه به او به مخیله‌شان خطور مى‌کرد.

راستش من از حال و روز خودم دلِ پُرى داشتم. با عصبانیت به مردم و رفتارشان نگاه مى‌کردم. از این که برترى آشکار من و روش‌هایم را نمى‌فهمیدند بدجورى عصبى بودم و مدام پى فرصت مناسبى مى‌گشتم تا نشانشان بدهم، من به عنوان نماینده آینده چقدر به آن گذشته‌اى که آن‌ها مثل کنه بهش چسبیده بودند، برترى دارم.

اما همین‌جا معترضه باید این را هم بگویم که من در طول دوران خدمت پزشکى‌ام خطاهاى زیادى مرتکب شده‌ام. البته این موضوع هم واقعیت دارد که خدماتى هم توانسته‌ام انجام بدهم. هر چند راستش حالا دیگر نه براى خطاهاى حرفه‌اى گذشته‌ام احساس شرمسارى و گناه مى‌کنم و نه براى خدماتم احساس غرور و مباهاتى دارم. همچو احساساتى تقریبا در من مرده‌اند، انگار به گذشته‌اى مربوط مى‌شوند که حالا دیگر جز مشتى خاطره رنگ‌پریده نیست و به آدمى که انگار دیگر وجود خارجى ندارد. با وجود این، اعتراف مى‌کنم که آنچه روزى روزگارى در آن ده بر من گذشت هنوز در نظرم واقعه‌اى زنده حتى تکان‌دهنده مى‌آید دوست عزیز.