معرفی و دانلود کتاب ویولن روتشیلد

معرفی کتاب ویولن روتشیلد

کتاب ویولن روتشیلد، داستانی کوتاه نوشته‌ی آنتوان چخوف است که به روایت زندگی مردی هفتادساله در روستایی کوچک می‌پردازد. او که به شغل تابوت‌سازی مشغول است، وقتی می‌بیند کسب‌وکارش رونق چندانی ندارد، تصمیم می‌گیرد تا در ارکستری که توسط فردی یهودی اداره می‌شود، ویولن بنوازد. فرازونشیب‌های داستان از جایی اوج می‌گیرد که خواننده متوجه می‌شود این ویولن‌نواز پیر، خودش یهودی‌ستیز است.

درباره‌ی کتاب ویولن روتشیلد

آنتوان چخوف (Anton Chekhov)، به چیره‌دستی در نگارش داستان کوتاه شهرت دارد. کتاب ویولن روتشیلد (Rothschild's Fiddle) نیز این مسئله را تأیید می‌کند. این کتاب درباره‌ی مردی به نام «یاکوف ایوانف» است. او حدود 70 سال سن دارد و در دهکده‌ای کوچک تابوت می‌سازد. شغل او کفاف مخارج زندگی را نمی‌دهد. در نتیجه، تصمیم می‌گیرد برای یک ارکستر که مدیریت آن به‌عهده‌ی فردی یهودی است، ویولن بنوازد. بااین‌حال، یاکوف ایوانف یهودی‌ستیز است و بیزاری خود را به‌خصوص نسبت‌ به نوازنده‌ی فلوت ارکستر، «روتشیلد» به‌روشنی ابراز می‌کند.

یاکوف ایوانف با ابتلای همسرش، «مارفا»، به یک بیماری لاعلاج و قرارگیری او در بستر مرگ متحول می‌شود و رفتارهای خود را مورد بازبینی قرار می‌دهد. او در قبال افراد زیادی شرمسار است و سعی دارد تا اتفاقات گذشته را جبران کند. پس از این تغییر نگرش، احساس می‌کند که کل زندگی را از دست داده، هرگز چیزی به‌ دست نیاورده و چیزی هم نبخشیده. البته نویسنده یاکوف را از این بابت سرزنش نمی‌کند. او معتقد است که یاکوف هرگز فرصتی برای شاد بودن در اختیار نداشته.

غم، قدردانی، خشم، فقدان، پذیرش و طبقه‌ی اجتماعی، از مضامین به‌کاررفته در کتاب ویولن روتشیلد هستند. نویسنده در طول داستان نشان می‌دهد که یاکوف، از هیچ چیزی لذت نمی‌برد و قدردان هیچ‌کس نیست. تنها چیزی که مورد ستایش او واقع می‌شود، ویولن اوست. او برای بیان احساسات خود، از نواختن استفاده می‌کند و ویولن او را از خشم و اندوه رهایی می‌بخشد. مارفا شخصیت دیگر داستان است که از بیماری سختی رنج می‌برد. با این حال شدیداً کار می‌کند تا بتواند در تأمین مخارج زندگی کمک‌حال یاکوف باشد. او هرگز مورد توجه و قدردانی همسرش قرار نگرفته. به‌نظر می‌رسد این داستان مقیاس کوچکی از شرایط اجتماعی-فرهنگی روسیه‌ در آن دوران باشد. دورانی که زنان پابه‌پای مردان برای گذران زندگی تلاش می‌کرده‌اند اما زحمات آن‌ها نادیده گرفته می‌شد.

کتاب ویولن روتشیلد به‌صورت سوم شخص، توسط راوی ناشناس روایت می‌شود. این کتاب با ترجمه‌ی مهرداد یوسفی از سوی نشر علم و دانش منتشر شده.

اقتباس‌های هنری از کتاب ویولن روتشیلد

• این داستان با پیشنهاد دیمیتری شوستاکوویچ، توسط ونیامین فلیشمن به اپرایی تک‌پرده‌ای تبدیل شد. این اپرا به علت مرگ سازنده‌ی آن ناتمام ماند اما شوستاکوویچ این اثر را نجات داده و به اتمام رساند. اپرا هم مثل داستان آنتوان چخوف، بر زندگی شخصیت اصلی داستان تمرکز دارد و تحول درونی او را به‌ نمایش می‌گذارد.

• ادگاردو کوزارینسکی، با اقتباس از این داستان، فیلمی سینمایی به‌ همین نام ساخته. هدف اصلی از ساخت این فیلم، بازسازی اپرای ونیامین فلیشمن بوده.

کتاب ویولن روتشیلد برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب ویولن روتشیلد برای علاقه‌مندان به داستان‌های کوتاه واقع‌گرایانه، دوستداران ادبیات روسیه و طرفداران نوشته‌های آنتوان چخوف مناسب است.

با آنتوان چخوف بیشتر آشنا شویم

آنتوان چخوف، نویسنده‌ی سرشناس روس است که در سال 1860 متولد شده. مهارت او در زمینه‌ی نگارش داستان کوتاه، نمایش‌نامه و رمان به‌سبک واقع‌گرایانه ستودنی است. او در سال 1904، دار فانی را وداع گفت. با این حال در طول 44 سال زندگی خود، بیش از 700 اثر ادبی آفریده که همگی جزء بهترین نمونه‌های تاریخ ادبیات روسیه به‌حساب می‌آیند. کتاب «باغ آلبالو» و کتاب «مرغ دریایی» شماری از برجسته‌ترین نمایش‌نامه‌های آنتوان چخوف‌اند.

در بخشی از کتاب ویولن روتشیلد می‌خوانیم

شهر کوچکی بود، بدتر از یک روستا، ساکنینش عمدتاً کهن‌سالانی بودند که آنقدر عمر می‌کردند که تحملش واقعاً دشوار بود. تابوت‌های خیلی کمی در بیمارستان و زندان لازم می‌شد، مخلص کلام این که اوضاع کسب‌وکار واقعاً کساد بود. اگر یاکوف ایوانوف در شهر بزرگی تابوت می‌ساخت، چه بسا تاکنون صاحب خانه‌ای شده بود و مردم او را جناب ایوانوف صدا می‌کردند، اما در این دِه کوره او را فقط یاکوف صدا می‌کردند و بنابر دلیل نامعلومی لقب "برنز" را هم به او داده بودند.

مثل هر رعیتی در کلبه‌ کوچک و قدیمی و یک‌‌اتاقه‌ای زندگی می‌کرد که در آنجا او بود و مارتا و اجاق گاز و یک تخت دونفره و تابوت‌ها و نیمکت نجاری‌اش و تمام ملزومات یک خانه‌. تابوت‌های خوب و محکمی می‌ساخت. تابوت رعیت و اهالی شهر را به اندازه خودش می‌ساخت و حتی یک‌بار هم نشده بود که دچار اشتباه شود. زیرا با این که هفتاد سال از عمرش می‌گذشت اما در تمام شهرشان، حتی در زندان شهر، مردی بلند‌قد‌تر و هیکلی‌تر از او پیدا نمی‌شد.

برای اندازه‌گیری قد اعیان و اشراف و خانم‌ها هم از یک نیم گزی فلزی استفاده می‌کرد، و هیچ تمایلی نداشت سفارش تابوت برای کودکان را قبول کند و این کار را با اکراه و بدون هیچ گونه اندازه‌گیری انجام می‌داد و همیشه هنگام دریافت دستمزدش می‌گفت: "راستش را بخواهی خوش ندارم به این خرده‌کاری‌ها بپردازم."