معرفی و دانلود کتاب نام من لوسی بارتون است

معرفی کتاب نام من لوسی بارتون است

کتاب نام من لوسی بارتون است نوشته‌ی الیزابت استروت روایتی احساسی از زندگی زنی است که به دلیل بیماری در بیمارستان بستری شده و به مرور خاطرات گذشته‌ی خود می‌پردازد. این رمان توانست در سال 2016 در زمره‌ی پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز و آمازون قرار گیرد.

کتاب الیزابت استروت (Elizabeth Strout) به زندگی نویسنده‌ای به نام لوسی بارتون می‌پردازد که به دلیل بیمار شدیدی که دارد در بیمارستان بستری شده است. مادر لوسی به عیادتش می‌آید اما این دیدارها به جای این‌که او را آرام کند ذهنش را مشوش می‌کند و به خاطرات گذشته می‌برد. لوسی و مادرش رابطه‌ی ساده‌ای ندارند و پر از تنش و تلخی‌های بی‌پایان است و در همین آمد و شدهای مادر لوسی، شما با خاطرات گذشته‌ی او و خانواده‌اش بیشتر آشنا می‌شوید.

کتاب نام من لوسی بارتون است (My name is Lucy Barton) در دو زمان گذشته و حال پیش می‌رود و شما ریشه‌ی بسیاری از وقایع امروز را در گذشته جست‌وجو می‌کنید. لوسی زندگی سختی داشته و از همان کودکی متحمل رنج‌های فراوانی شده است و ما در این کتاب با غم‌های او شریک خواهیم شد.

جوایز و افتخارات کتاب من لوسی هستم:

پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز
پرفروش‌ترین کتاب آمازون
نامزد نهایی جایزه من بوکر سال 2016
برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر

در بخشی از کتاب «نام من لوسی بارتون است» می‌خوانیم:

چندین سال‌ پیش، به مدت تقریبا نه‌ هفته‌ مجبور شدم که در بیمارستان بستری ‌شوم. بیمارستان در شهر نیویورک بود. نورپردازی‌های ساختمان «کرایسلر» که درست روبروی بیمارستان بود، درخشش‌ هندسی ساختمان را در نمای شب به نمایش می‌گذاشت؛ و این منظره باشکوه به راحتی از تخت من قابل مشاهده بود. در طول روز زیبایی نمای ساختمان فروکش می‌کرد و به تدریج در برابر روشنایی آسمان آبی، مثل یک ساختمان بزرگ ساده به چشم می‌آمد و دیگر از آن عظمت شبانه‌اش‌ با نورپردازی‌های جذاب خبری نبود و تمام ساختمان‌های شهر آرام و دور به نظر می‌رسیدند. ماه می بود و سپس ژوئن، به یاد دارم که چطور در کنار پنجره می‌ایستادم و ساعت‌ها بیرون را تماشا می‌کردم. زنان جوان همسن و سال من، با لباس‌های بهاری در زمان استراحت ناهار، در پیاده رو تردد می‌کردند؛ می‌توانستم ببینم که در حین صحبت کردن سرشان را حرکت می‌دادند و نسیم بهاری چطور پیراهن‌هایشان را می‌رقصاند. فکر می‌کردم که وقتی از بیمارستان مرخص شوم، موقع پیاده‌روی چطور ازخدا تشکر کنم و هرگز این کار را فراموش نخواهم کرد، البته برای سالیانی این کار را می‌کردم و می‌توانستم نمای پنجره بیمارستان را به خاطر بیاورم و خوشحال بودم از اینکه می‌توانستم در پیاده رو راه بروم.