معرفی و دانلود کتاب نآدمیزاد

معرفی کتاب نآدمیزاد

کتاب نآدمیزاد رمانی ژاپنی نوشته‌ی اوسامو دازای است که با سبک روایت ویژه‌ای داستان مردی به نام یوزو را روایت می‌کند. یوزو که به‌نوعی بازتابی از زندگی و شخصیت خود نویسنده تعبیر شده است، در سه دفترچه یادداشتی که توسط یک ناشناس پیدا شده حال‌و‌روز خود را ثبت کرده و روند تدریجی‌اش به‌ سمت زوال و سقوط را شرح داده است. رمان پیش رو از آثار پرفروش ادبیات ژاپن به شمار می‌آید.

درباره‌ی کتاب نآدمیزاد

اوسامو دازای (Osamu Dazai) نویسنده‌ی افسرده‌ی ژاپنی که سرنوشتی تلخ داشت، آثار ارزشمندی را به ادبیات ژاپن اضافه کرده است. میان منتقدان ادبی و رسانه‌ها، کتاب نآدمیزاد (No Longer Human) بازتابی از زندگی شخصی خود او در اواخر عمرش تعریف و تعبیر شده است؛ دازای که درگیر افسردگی و اعتیاد شدید بود، پس از چندین بار خودکشی ناموفق سرانجام در 39 سالگی به همراه آخرین معشوقه‌اش -تومی-، برای همیشه به زندگی خود پایان داد. کتاب پیش رو شرحی داستان‌گونه از وضعیت روحی و روانی او است که در قالب رمانی با زبان اول شخص روایت شده.

در ابتدای کتاب شرحی از یک ناشناس آمده که دفترچه‌هایی را به همراه چند عکس یافته و به توصیف صورت یک شخص ثابت در سه عکس متفاوت پرداخته است؛ سه عکسی که هرکدام متعلق به یک دوره‌ی زمانی از عمر «یوزو» هستند که در ادامه‌ی کتاب به جهان درونی ذهن او وارد می‌شویم. در فصل‌های بعدی کتاب سه دفتر کودکی، جوانی و بزرگسالی یوزو را از زبان خودش می‌خوانیم. دفترهایی سرشار از افت‌و‌خیز، احساس شرم و فقدان، و رنج‌هایی که رنگ‌و‌بوی بحران‌های وجودی را در خود دارند. کتاب نآدمیزاد به‌نوعی وصیت‌نامه‌ی اوسامو دازای قلمداد شده و از این منظر اثری خودزندگینامه به شمار می‌آید.

یوزو از همان کودکی حس می‌کرد نمی‌تواند با دیگران ارتباطی واقعی برقرار کند. هنگامی که در فصل ابتدایی کتاب به خاطرات دوران کودکی شخصیت برمی‌خوریم، پسرکی باهوش و بازیگوش را می‌بینیم که به نظر می‌رسد آینده‌ای درخشان در انتظارش است اما واقعیت این است که بخش‌های تاریک و فسرده‌ای در پس این بازیگوشی‌ها و خنده‌های بی‌محابا نهفته است. راوی که نویسنده‌ی یادداشت‌های سه دفتر است، از احساسات درونی خود نسبت به زندگی و آدم‌ها گفته و از رنج‌های خود پرده برمی‌دارد. دفتر بعدی دوران جوانی یوزو، پیوستنش به جمع‌های هنری و روشنفکری، بی‌بند‌و‌باری‌های ارتباطی، بحران هویت و روند تدریجی حرکت او به سمت زوال را شرح داده است؛ دفتری که یک لحظه سرشار از شور زندگی و لحظات عاشقانه است، و لحظه‌ای دیگر از رنج و تمایل به خودکشی می‌گوید.

کتاب نآدمیزاد با تمرکز بر موضوعاتی چون بحران هویت، آسیب‌های روانی دوران کودکی، احساس فقدان، حسرت و... دارای مایه‌های اگزیستانسیالیستی است که به شکل خاطره‌نویسی روایت شده است. یافت شدن دفترهای یادداشت توسط یک ناشناس در ابتدای رمان، نوعی فاصله‌گذاری مفهومی ایجاد کرده که خواننده را از همان ابتدا نسبت به سرنوشت نویسنده‌ی یادداشت‌ها کنجکاو می‌کند. مسئله‌ای موازی که از یک سمت به جهان رمان می‌رسد و از سوی دیگر نیم‌نگاهی به واقعیت دارد.

کتاب پیش رو توسط آزاده سلحشور ترجمه شده و به همت انتشارات نیماژ در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب نآدمیزاد

• رمان نآدمیزاد شاهکار اوست، هرچند تمام آثارش ارزشمند هستند. دازای یک ولگرد اشرافی بود، یک بزهکار خودخوانده، با این حال با بردباریِ یک کاتب روزه‌دار، داستان می‌نوشت. (پتیت اسمیت)
• چیزی که درمورد اوسامو دازای از آن متنفرم این است که او دقیقاً همان چیزهایی را در من آشکار می‌کند که بیش از هرچیزی می‌خواهم پنهان کنم. (میشیما یوکیو)
• از دیدگاه عقل سلیم، نوشته‌های دازای را می‌توان تک‌گویی‌های یک منحرف قلمداد کرد. (یاسوناری کاواباتا)

اقتباس‌های سینمایی و فرهنگی از کتاب نآدمیزاد

• در سال 2009 انیمه‌ای دوازده اپیزودی به نام Blue Literature با اقتباس از این کتاب ساخته شد.
• در سال 2009 اوسامارو فورویا با اقتباس از این کتاب مانگایی به همین نام خلق کرد.
• میکا نیناگاوا در سال 2019 با اقتباس از این کتاب فیلمی به همین نام ساخت.
• در سال 2021 تئاتری موزیکال به همین نام توسط فرانک وایلدهورن به روی صحنه رفت.

کتاب نآدمیزاد برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب به علاقه‌مندان رمان‌های فلسفی و روانشناسی ژاپنی توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب نآدمیزاد می‌خوانیم

نقاشی‌هایی که می‌کشیدم چنان دل‌خراش بودند که حتی خودم را هم متحیر می‌کردند. در واقع این همان خودِ حقیقی‌ام بود که با درماندگی پنهان کرده بودم. با خوش‌حالی لبخند زده بودم؛ دیگران را به خنده انداخته بودم؛ اما این همان حقیقت جانکاه بود. به‌طور پنهانی، این خویشتن را پذیرفتم، چون اطمینان داشتم که فرار از آن غیرممکن است؛ اما طبیعتاً نقاشی‌هایم را جُز تاکه‌ایچی به هیچ شخص دیگری نشان نمی‌دادم. از این فکر بیزار بودم که وقتی حقیقتِ کابوس‌وارِ پنهان در زیر دلقک‌بازی‌هایم برملا شود، ممکن است ناگهان به من بدگمان شوند و حالت دفاعی به خود بگیرند. از طرف دیگر، به همان‌ اندازه از این موضوع وحشت داشتم که شاید این منِ جدیدی را که می‌دیدند، نمی‌شناختند و تصور می‌کردند که صرفاً تغییراتی در همان دلقک‌بازی‌های سابق رخ داده؛ فرصتی برای خنده‌های بیشتر و بلندتر. این از همه دردناک‌تر بود. بنابراین نقاشی‌ها را پشت کمد پنهان می‌کردم.

در کلاس‌های نقاشیِ مدرسه هم تکنیک‌های «روح‌وار» را مخفی نگه داشتم و مثل قبل، به نقاشی‌کشیدن از چیزهای زیبا به همان روش متداول سابق ادامه دادم.

احساسات آسیب‌پذیرم را به تاکه‌ایچی- و فقط به او- می‌توانستم نشان دهم؛ حالا دیگر در نشان‌دادن خودنگاره‌هایم به او تردید نمی‌کردم. تاکه‌ایچی بسیار مشتاق بود و من هم دو‌ سه تا نقاشی دیگر به‌علاوه‌ی تصویری از یک روح کشیدم که تاکه‌ایچی را به پیش‌گویی واداشت. «روزی نقاش بزرگی خواهی شد.»

چیزی نگذشت که به توکیو رفتم. دو پیش‌گوییِ تاکه‌ایچیِ کودن بر پیشانی‌ام نقش بسته بودند: اینکه زنان در دام عشقم می‌افتند و اینکه روزی نقاش بزرگی خواهم شد.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
پیش گفتار
دفتر اول
دفتر دوم
دفتر سوم: بخش اول
دفتر سوم: بخش دوم
سخن آخر