معرفی و دانلود کتاب صبح خاکستری

معرفی کتاب صبح خاکستری

اگر می‌خواهید وارد ذهن دختری نوجوان شوید، کتاب صبح خاکستری، اثر اوسامو دازای را بخوانید. یک اثر داستانی جذاب و عمیق که به تشریح نگاه دختری نوجوان نسبت به دنیای اطرافش می‌پردازد. در این رمان کوتاه، شاهد روایتی متفاوت از احساسات روزمره‌ی نوجوانی پس از جنگ ژاپن هستید. نویسنده در این کتاب، دختری باهوش را برای مخاطب تصویر می‌کند که به شکل ماهرانه‌ای انواع احساسات پیچیده را در درون خود کشف می‌کند.

درباره‌ی کتاب صبح خاکستری

در ابتدای امر باید اشاره کرد که اسم انگلیسی این کتاب Schoolgirl است؛ اما مترجم اثر، آزاده سلحشور نام صبح خاکستری را مناسب دانسته و ترجمه‌ی فارسی رمان کوتاه اوسامو دازای (Osamu Dazai) را با این عنوان در انتشارات نیماژ به چاپ رسانده است. کتاب صبح خاکستری احساسات سرکش، طبیعت بی‌ثبات و تغییرات سریع میان شرمندگی و حس حقارت تا خشم سرکوب‌شده را بسیار ماهرانه به ‌تصویر می‌کشد. هاتسومی هانایا، شخصیت اصلی کتاب، با فشارهای جامعه‌ی ژاپن پس از جنگ مواجه می‌شود. او به دنبال هویت و معنای زندگی خود می‌گردد و در این مسیر با چالش‌ها‌، شکست‌ها‌ و پیروزی‌های زیادی روبه‌رو می‌شود.

داستان صبح خاکستری در ژانر واقع‌گرایانه و روان‌شناختی و نوعی مدرن از رمانتیسیسم نوشته شده و فرم جریان سیال ذهن به‌وضوح در آن قابل مشاهده است. این اثر روزمرگی‌ها و افکار و احساسات یک دختر نوجوان ژاپنی را در دوران پس از جنگ روایت می‌کند. روایتی که در کنار مدرن بودنش که خاصِ قلم اوسامو دازای است، بسیار ملموس و هوشمندانه نیز هست (به‌ویژه برای مخاطبان زن که با گوشت، پوست و استخوان آن را درک می‌کنند). قطعاً می‌توانید تصور کنید که در جامعه‌ی سنتی ژاپن در آن سال‌ها، زن بودن چقدر سخت و دردناک بود؟ دخترانی که بر پایه‌ی اصول فکری ازپیش‌تعیین‌شده در جامعه پرورش می‌یافتند و مجبور بودند همیشه نقش دختر خوب (به معنای سنتی آن‌) را بازی کنند.

اوسامو دازای در کتاب صبح خاکستری، در کنار ارائه‌ی نمایشی چشم‌گیر از آنچه در ذهن و روح هاتسومی هانایا می‌گذرد، به شرح واکنش‌های او نسبت به جهان اطرافش هم می‌پردازد. فشارهای جامعه‌ی سنتی ژاپن برای قرار گرفتن در چارچوب‌های دست‌وپاگیر و توقع این جامعه‌ی بسته از دختری نوجوان برای‌ اینکه همواره دختر خوبی باشد، به‌ نحو احسن در این رمان نشان داده شده‌اند. کتاب صبح خاکستری به شکلی شاعرانه و مهیج، داستان عشق و تلاش برای زنده ماندن در مواجهه با وحشتناک‌ترین شرایط موجود که پس از جنگ جهانی دوم در ژاپن رخ داده را به تصویر می‌کشد. اوسامو دازای با استفاده از زبانی شیوا و روان، موفق شده است که احساسات و افکار روزمره‌ی یک دختر نوجوان را با دقت و ظرافتی نزدیک به واقعیت، به تصویر بکشد.

کتاب صبح خاکستری یکی از آثار درخشان ادبیات ژاپن محسوب می‌شود که توسط اوسامو دازای، به‌عنوان نویسنده‌ای برجسته‌ و برنده‌ی جایزه‌ی ادبی کیتامورا توکوکو، به نگارش درآمده است. این رمان کوتاه که برای اولین‌بار در سال 1939 و در مجله Literary World منتشر شد، پس از چاپ به یکی از آثار مشهور و محبوب ادبیات ژاپن بدل گشت.

نکوداشت‌های کتاب صبح خاکستری

• صبح خاکستری شاهکاری در ثبت و ضبط احساسات و اضطراب‌های خام نوجوانی است. جریان سیال ذهن اوسامو دازای ما را درست در داخل ذهن شخصیت اصلی قرار می‌دهد و باعث می‌شود بدبینی، تنهایی و اشتیاق‌های او، برایمان کاملاً ملموس شوند. با وجود اینکه این رمان دهه‌ها پیش نوشته شده، داستانش در به تصویر کشیدن اضطراب نوجوانی، بی‌زمان به نظر می‌رسد. (سارا ویلر، منتقد ادبی نشریه نیو ریدر)
• صبح خاکستری به فشارهای اجتماعی اعمال‌شده بر دختران، تلاش برای یافتن شخصیتی مستقل برای خود و پیچیدگی‌های موجود در روابط انسانی می‌پردازد. این رمان کوتاه، یک تجربه‌ی جدید در داستان‌نویسی ژاپن محسوب می‌شود. (امیلی چن، استاد ادبیات ژاپنی در دانشگاه استنفورد)
• نگذارید فرم رمان کوتاه شما را گول بزند. سطر به سطر این رمان، مشتی قدرتمند به شما می‌زند. نثر گویای اوسامو دازای و افکار بی‌واسطه‌ی شخصیت اصلی آن، مدت‌ها پس از تمام کردن کتاب، در ذهن شما باقی می‌ماند. (جان دو، نقد گودریدز)
• داستانی کمتر شناخته‌شده که می‌توان آن را ناطور دشتِ ادبیات ژاپن نامید. (گاردین)

کتاب صبح خاکستری برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به رمان‌هایی علاقه دارید که مخاطب را وارد ذهن شخصیت اصلی کرده و شما را به اوج احساس می‌رسانند، کتاب صبح خاکستری را بخوانید. در این داستان می‌توانید با روایت اول‌شخصِ داستان، وارد قصه شوید و خود را درون یک فضای رمانتیک و البته تراژیک ژاپنی ببینید.

در بخشی از کتاب صبح خاکستری می‌خوانیم

احساسم نسبت به خانواده‌ام بسیار عجیب بود. اگر از دیگران دور می‌شدم، به‌مرور در ذهنم کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر می‌شدند، تاجایی‌که کاملاً فراموششان می‌کردم. اما خاطراتم از افراد خانواده‌ام دائم عاشقانه‌تر می‌شدند و فقط زیبایی‌های آن‌ها را به‌ یاد می‌آوردم.

میوه‌های درخت سنجد کنار چاه کم‌کم رنگ می‌گرفتند. احتمالاً تا دو هفته‌ی دیگر کاملاً می‌رسند. سال گذشته ماجرای خنده‌داری اتفاق افتاد. شبی به‌تنهایی بیرون آمدم که سنجد بچینم و بخورم. ژپی آن‌قدر در سکوت به من نگاه کرد که بالاخره دلم برایش سوخت و یک سنجد هم به او دادم. اولی را بی‌درنگ خورد، بنابراین، دوتای دیگر را هم دادم. آن‌ها را هم با ولع قورت داد. من که خوشم آمده بود، درخت را تکان دادم. سنجدها روی زمین می‌ریختند و ژپی هم تندتند و حریصانه آن‌ها را می‌بلعید. سگ احمق! هرگز ندیده بودم سگی سنجد بخورد. دستم را دراز کردم و بازهم سنجد کندم و خوردم. ژپی هم سنجدهایی را که روی زمین ریخته بودند، می‌خورد. خنده‌دار بود. با یادآوری آن روز دلم برای ژپی تنگ شد. بنابراین، صدایش کردم.

از سمت در ورودی، سلانه‌سلانه به ‌سمتم آمد. ناگهان موج شدیدی از عشق به ژپی در وجودم احساس کردم. وقتی با خشونت دمش را گرفتم، ملایم دستم را گاز گرفت. دلم می‌خواست بزنم زیر گریه. آهسته ضربه‌ای به سرش زدم. ژپی هم بی‌دغدغه و با صدای بلند از چاه آب خورد.

وقتی به خانه برگشتم، همه‌ی چراغ‌ها روشن بودند. خانه ساکت بود. پدر رفته بود. غیبتش را آنجا، مانند حفره‌ای عمیق، حس کردم و همین باعث شد از شدت درد و رنج، به لرزه بیفتم. لباس‌هایم را عوض کردم و لباس سنتی ژاپنی پوشیدم. بر رُزهایی دست کشیدم که روی لباس‌های زیر قدیمی‌ام گل‌دوزی شده بودند. به‌محض اینکه جلوی آینه‌ی آرایش نشستم، صدای خنده‌ای از اتاق پذیرایی بلند شد که بنابه دلایلی خیلی عصبانی‌ام کرد.