معرفی و دانلود کتاب میموزاهای الجزایر

معرفی کتاب میموزاهای الجزایر

کتاب میموزاهای الجزایر نوشته‌ی ریشارد دمارسی نمایشنامه‌ای کوتاه با دو شخصیت است که حول محور خاطرات و عشق و علاقه به وطن روایت می‌شود. این کتاب قطعه‌ای از زندگی یک پیرزن و نوه‌اش را در گیر و دار ماندن در الجزایر یا مهاجرت به فرانسه نشان می‌‌دهد. این اثر ذیل مجموعه‌کتاب‌های «تجربه‌های کوتاه» به همت نشر چشمه به انتشار رسیده است.

درباره‌ی کتاب میموزاهای الجزایر

مهاجرت و ترک وطن یکی از مضامین پرتکرار در آثار ادبی، نمایشی و هنری است و تاکنون نویسندگان بسیاری در این زمینه اثر خلق کرده‌اند؛ انسان‌ها در مواجهه با مهاجرت همواره دچار دوگانگی «ماندن بهتر است یا رفتن؟» می‌شوند و این دوگانگی را با خود حتی تا سال‌ها پس از ترک وطن حمل می‌کنند. همین تغییر روحیه و رفتار است که نویسندگان و هنرمندان را به نوشتن یا خلق آثار ادبی هنری با موضوع مهاجرت ترغیب می‌کند.

کتاب میموزاهای الجزایر (Les mimosas d'Algérie) نوشته‌ی ریشارد دمارسی (Richard Demarcy) نیز یکی از آثار نمایشی است که با هدف قرار دادن مضمون مهاجرت به شرح دوگانگی‌های روحی و رفتاری انسان‌ها پس از مواجهه با این مضمون می‌پردازد. داستان این نمایشنامه برشی از برخورد و گفت‌وگوی یک پیرزن سال‌خورده و نوه‌اش است که یکی نماینده‌ی وفاداری و ماندن در وطن (الجزایر) است و دیگری (نوه) تلاش می‌کند رفتن از موطن را نمایندگی کند.

در این نمایشنامه‌ی کوتاه که دو شخصیت دارد، پیرزن پس از آنکه همسرش را از دست داده است تنها شده و نوه‌ی دختری‌اش که در پاریس زندگی می‌کند، در بازگشت به خانه‌ی مادری تلاش می‌کند مادربزرگش را برای رفتن از خانه و زندگی‌اش مجاب کند. آن‌ها در خلال گفت‌وگو با یکدیگر خاطرات گذشته را مرور می‌کنند و از شخصیت‌هایی که درگذشته‌اند یاد می‌کنند.

شخصیت پیرزن در کتاب میموزاهای الجزایر نوشته‌ی ریشارد دمارسی با اشیاء و یادگاری‌های خانه‌ی قدیمی خود دل‌خوش است و دلتنگی خودش را نسبت به دختر و نوه‌هایش که آن‌ها را سال‌ها ندیده ابراز می‌کند؛ او همچنین از مدفن همسر و دامادش در آن‌جا سخن می‌گوید که بخشی از دلبستگی او را به وطن نمایندگی می‌کنند؛ در مقابل دختر جوان (نوه‌ی پیرزن) اگرچه با مرور خاطرات علاقه‌اش به خانه‌ی قدیمی را بروز می‌دهد اما از مادربزرگ می‌خواهد تا با او به فرانسه برود.

کتاب میموزاهای الجزایر نوشته‌ی ریشارد دمارسی توسط نادعلی همدانی ترجمه شده و نشر چشمه آن را به بازار کتاب عرضه کرده است.

درباره‌ی مجموعه‌کتاب تجربه‌های کوتاه

بسیاری از شما در طول روز فرصت مطالعه یک رمان بلند را پیدا نمی‌کنید یا کتاب‌ها نیمه‌خوانده باقی می‌مانند. راه‌حل این موضوع روی آوردن به آثار کم‌حجم و کم‌ورق است که می‌توان آن‌ها را به سادگی مطالعه کرد.

کتاب خواندن در یک نشست کوتاه، میان دو ایستگاه مترو، در تاکسی فاصله بین محل کار تا خانه یا دانشگاه و ... . این مجموعه بهترین فرصت را برای شما عاشقان کتاب فراهم می‌کند تا در وقت‌های کم خود از شاهکارهای تاریخ ادبیات جهان و تاریخ نمایش لذت ببرید.

کتاب میموزاهای الجزایر برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به تئاتر و ادبیات نمایشی به‌ویژه دوست‌داران نمایشنامه‌های کوتاه خواندنی و جذاب است.

با ریشارد دمارسی بیشتر آشنا شویم

ریشارد دمارسی (متولد 1942 و درگذشته در سال 2018) نویسنده، نمایشنامه‌نویس، کارگردان و دراماتورژ هنری اهل کشور فرانسه است. او تحصیلات خود را در رشته‌های قوم‌شناسی و جامعه‌شناسی در دانشگاه سوربن ادامه داد و مدرک دکترای خود را از این دانشگاه دریافت کرد. دمارسی سپس در مؤسسه‌ی مطالعات تئاتر دانشگاه پاریس مشغول به تدریس شد و مدتی نیز به‌عنوان دبیر کل تئاتر د لا کمون ایفای نقش کرد. این نویسنده همچنین مدتی برای مجلات کودک فرانسه به سرایش شعر پرداخت. از آثار مشهور این نویسنده می‌توان به کتاب «اپرای لیبرتو»، رمان «آنجلا، چریک سوپرانو» و کتاب «جامعه‌شناسی تئاتر» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب میموزاهای الجزایر می‌خوانیم

کریستیان سواد الجزیره شگفت‌انگیز ئه. مخصوصاً براى من... فکرش رو بکن. بعد از سى‌سال. در قسمت جلوى کشتى هستیم و ناگهان شهر کوچکى رو از دور مى‌بینیم که آروم و بى‌سروصدا پیش مى‌آد، درست مثل این‌که به طرف ما مى‌لغزه. یک لحظه، دیگه معلوم نیست که این شهر ئه که به طرف ما مى‌آد، همون شهر سراسر سفید در زیر تابش سوزان خورشید، یا کشتى ئه که به سمت شهر مى‌ره. [رسیدن‌اش را پیش چشم مجسم مى‌کند.]

هرچی نزدیک‌تر مى‌شدم، بیش‌تر با نگاه‌م توُى شهر جست‌وجو مى‌کردم: «محله‌ئى که توش زندگى مى‌کردیم کجا ست؟ کلوسالامبیه کجا ست؟ هنوز هست؟ حالا چه جورى ئه؟ خونه‌ى ما کجا ست؟ اون‌جا؟ از اون‌طرف؟ الآن مادربزرگ کجا ست؟ توُى همون خونه‌ى کوچک سفید با کرکره‌هاى آبى؟ هنوز از حیاط بوى تگرگ مى‌آد؟ پله‌ها هنوز هم بوى واکس مى‌دند؟» مى‌دونى، همون پله‌هائى که براى فرار از گرما به‌ش پناه مى‌بردیم؟ اون‌جا خنک بود و بوى واکس تازه مى‌داد، دل‌چسب بود، حس مى‌کردیم که بیرون، گرما شهر رو خفه مى‌کنه، وانگهى صداى کامیون‌هاى نظامى رو هم مى‌شنیدیم. ما بچه‌ها هنوز نمى‌دونستیم که بازداشت دسته‌جمعى یعنى چی، ولى مى‌ترسیدیم... آه! این بوى تگرگ [توُى حیاط] به‌محض رسیدن، از همین بو خونه رو شناختم. [سکوت می‌کند. دوباره سبزى پاک مى‌کنند.] اما این شهر سفید همین‌طور مثل شهر اشباح نزدیک مى‌شد و من مى‌ترسیدم.