معرفی و دانلود کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها

معرفی کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها

دانکن مک میلان در کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها چهره‌ی کمتردیده‌شده‌ای از اعتیاد را به تصویر می‌کشد. اِما، شخصیت اصلی نمایشنامه، بازیگر جوانی است که با اعتیاد به الکل و دارو دست و پنجه نرم می‌کند و حالا مجبور شده در جلسات گروه‌درمانی اعتیاد شرکت کند؛ اما مشکل از جایی شروع می‌شود که اِما اعتیاد را به‌عنوان یک معضل و بیماری نمی‌بیند، بلکه از آن‌ به‌عنوان راه‌حلی برای یک مشکل بزرگ‌تر تعبیر می‌کند. دانکن مک میلان برای نگارش نمایشنامه‌ی آدم‌ها، چهره‌ها، مکان‌ها از سوی منتقدان و مخاطبان از سرتاسر جهان مورد ستایش و قدردانی فراوانی قرار گرفته است.

درباره‌ی کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها

«می‌‌دونی، آدم‌‌هایی که به هیچی معتاد نیستن واقعاً بازنده‌‌ن؛ اینکه یه چیزی داشته باشی که باعث بشه احساس کامل‌ بودن و دوست داشته‌ شدن و راضی‌‌ بودن کنی و اینکه بتونی واقعاً داشته‌ باشی‌‌ش. این یه طرفه نیست، چیزی که بهش معتادی هم دوسِت داره.» اِما، شخصیت اصلی کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها (People, Places and Things) تمام تصوراتتان را درباره‌ی اعتیاد و رنج‌های آن، به چالش می‌کشد. دانکن مک میلان (Duncan Macmillan) با نگارش این نمایشنامه در عین به‌تصویر کشیدن چهره‌ی واقع‌بینانه‌تری از اعتیاد به‌عنوان عکس‌العملی به وضع پوچ و رنجور انسان مدرن، به جامعه‌ و تمدنی نهیب می‌زند که در مشاهده و تشخیص ریشه‌ی مشکل ناتوان است.

نمایشنامه‌ی آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها با صحنه‌ای از وسط یک نمایش تئاتر آغاز می‌شود و مخاطب را با اِما روبه‌رو می‌کند که روی صحنه در حال بازی است و به دلیل نشئگی شدید به‌سختی می‌تواند کارش را انجام دهد. اِما پس از این حادثه مجبور به مراجعه به یک مرکز ترک اعتیاد می‌شود و باقی نمایشنامه در جلسات گروه‌درمانی پیش می‌رود. با پیش رفتن روایت، هر لحظه احساس می‌کنیم در حال آشنا شدن با اِما هستیم و هر بار طولی نمی‌کشد که می‌فهمیم در اشتباهیم. در واقع اِما بازیگر قهاری است که نمی‌تواند نقش بازی نکند و به گفته‌ی خودش «وقتی نقش بازی نمی‌‌کنم انگار وجود ندارم».

نفوذ به‌عمق چنین شخصیتی که در طی نمایشنامه از نقش بازی کردن دست برنمی‌دارد کار هر نویسنده‌ای نیست و دانکن مک میلان موفق شده آن را به‌زیبایی تمام انجام بدهد. اِما در طول نمایش خود را با نام‌های مختلفی معرفی می‌کند و داستان‌های دروغین متعددی از زندگی شخصی خود به مخاطبانش ارائه می‌دهد. تنها چیزی که تغییر نمی‌کند این است که او از پذیرش اینکه مشکلی دارد امتناع می‌کند، به نظر اِما اعتیاد و مواد مخدر تنها راه‌حل‌هایی هستند که زندگی را حتی برای لحظه‌ای قابل تحمل می‌کنند و با نطق‌ها، شعارها و خطابه‌های هیجان‌انگیز خود، دیگر شخصیت‌ها را به تسلیم وامی‌دارد و مخاطب را به فکر فرو می‌برد.

دانکن مک میلان کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها را در مدح، توجیه و ستایش اعتیاد ننوشته است؛ بلکه تنها می‌خواهد به مخاطب کمک کند درک بهتر و روشن‌تری از روحیه، دیدگاه و عقاید یک فرد معتاد پیدا کند و می‌توان گفت تا حد زیادی در این کار موفق می‌شود. در پایان این کتاب شاید نتوانیم رفتار اِما را توجیه کنیم، از عقایدش دفاع کنیم یا آن‌ها را عمیقاً بفهمیم، اما بدون شک با همدردی و درک روشن‌تری به زندگی او نگاه می‌اندازیم و بیچارگی و استیصالش را عمیقاً مشاهده می‌کنیم. برای درک بهتر مهارت و قدرت مک میلان و چرایی محبوبیت آثارش شما را به مطالعه‌ی کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها دعوت می‌کنیم.

کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها توسط پگاه صمدزاده ترجمه شده و به همت انتشارات دیدآور در اختیار مخاطبان فارسی زبان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها

• دانکن مک میلان از رودررویی با مسائل و سوالات دشواری درباره‌ی وابستگی و ترک مواد مخدر فرار نمی‌کند و (به‌حق) دنبال پاسخ دادن به آن‌ها هم نیست. کتاب آدم‌ها مکان‌ها، چیزها نمایشنامه‌ای اثرگذار، به‌یادماندنی و تکان‌دهنده است. (فایننشال تایمز)
• دانکن مک میلان اولین نویسنده‌ای نیست که به موضوع اعتیاد پرداخته. اما چیزی که آدم‌ها، مکان‌، چیزها را از دیگر آثار مشابهش متمایز می‌کند، انتخاب نویسنده برای پیش بردن این موضوع در فضای نمایشی جذاب و به‌تصویر کشیدن این روند از منظر یک فرد معتاد است ... روایتی بسیار درخشان. (گاردین)
• این نمایشنامه با نگاه سخاوتمند و بخشنده‌ و شوخ‌طبعی سرکش و تاریکش، تناقض تأمل‌برانگیز و پرپیچ‌و‌خمی را به نمایش می‌گذارد که برای پرداخت به مشکلی مانند اعتیاد شایسته است؛ مشکلی که هر راه‌حلش لزوماً موقت و هر تلاشی برای جبرانش ناکافی است. (ایندیپندنت)

اقتباس نمایشی از کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها

جرمی هرین (Jeremy Herrin) در سال 2015 نمایش آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها را روی صحنه‌ی تئاتر ملی انگلستان برد و پس از سفر به اطراف انگلستان در عرض دو سال، در سال 2017 تور نمایشی خود را در مقصد نهایی نیویورک به‌پایان رساند. دنیز گوخ (Denise Gough) برای بازی نقش اما در این نمایش برنده‌ی جایزه‌ی حلقه‌ی منتقدان و جایزه‌ی اولیور شد.

کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها را به تمام علاقه‌مندان و مخاطبان ادبیات و هنرهای نمایشی پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب آدم‌ها، مکان‌ها، چیزها می‌خوانیم

دکتر. من آدم‌های باهوش زیادی این‌جا می‌بینم. آدم‌هایی که از الکل و مواد استفاده می‌کنن، چون مغزهای بزرگ‌شون مدام داره فکر می‌کنه، فکر می‌کنه، فکر می‌کنه و نمی‌تونن از شرش خلاص شن. این برات / آشنا نیست؟
اما. تو از من می‌خوای دنیایی رو تصور کنم که من توش تنها عاملِ سرنوشت‌ام و هم‌ زمان تأیید کنم که کاملاً درمونده‌ام. این یه تناقضِ کشنده‌ست و من روی پایه‌ی فرضیه‌ی غلط چیزی نمی‌سازم.
دکتر. این نمی‌تونه توصیفِ / درستی از...
اما. هیچ چیزی هیچ معنایی نداره. هیچ آغاز، میانه و پایانی وجود نداره. هیچ قدرت بی‌چون و چرایی وجود نداره. هیچ سرنوشتِ ازپیش‌تعیین‌شده یا برنامه‌ی باشکوهی وجود نداره. تفکر یا تجربه‌ی جدیدی وجود نداره. آزادیِ اراده‌ وجود نداره. هویت یه مفهومِ من‌درآوردیه و مغز این توانایی رو نداره که بی‌طرفانه درون‌نگری کنه.
دکتر. اما...
اما. من محصول تصمیماتی که گرفته‌م یا بلاهایی که سرم اومده، نیستم. من به اینا تقلیل پیدا نمی‌کنم.
دکتر. من / نمی‌گم...
اما. برادرم وقتی داشت برای یه گروه از بچه‌های پنج‌ساله داستان پینوکیو رو می‌خوند خون‌ریزی مغزی کرد. اسمش مارک بود. دو سال از من کوچیک‌تر بود و هیچ‌وقت دستش به مواد یا الکل هم نخورده‌ بود. اون برای خیریه ماراتن می‌دوید. من باید هزار بار می‌مردم، اما این مارک بود که... اگه من بهت بگم مورد سوء‌استفاده‌ی جنسی قرار گرفتم یا بچه‌ی دو تا الکلی بودم، اگه بهت بگم من از سفرهایِ پشت سر هم به عراق برگشتم و شروع به خوددرمانی کردم، همه‌ی اینا زیادی ساده‌کردن پیچیدگیِ انسان لعنتی‌بودن نیست؟