معرفی و دانلود کتاب مردی به نام اوه

معرفی کتاب مردی به نام اوه

کتاب مردی به نام اوه نوشته‌ی فردریک بکمن، درباره‌ی زندگی پیرمردِ عبوس و تنهایی است که به تازگی همسر خود را از دست داده است. او با مرگ همسرش کنار نیامده اما همسایه‌‌ی جدیدِ او با ورودش به داستان، نه تنها پیرمرد قصه را از افسردگی نجات می‌دهد بلکه شخصیتش را هم برای همیشه دگرگون می‌سازد.

فردریک بکمن (Fredrik Backman) ماجرای زندگی پیرمرد 59 ساله‌ای به نام اُوِه را روایت می‌کند. اُوِه مردی است که سال‌ها بر اساس قوانین خود زندگی کرده است و همچنان به تمامی آن‌ها پایبند است اما در دنیای امروزه روال دنیا به گونه‌ی دیگری پیش می‌رود و اکنون تکنولوژی حرف اول را می‌زند. همین موضوع باعث می‌شود اُوِه نتواند شغل خود را حفظ کند و به بهانه‌ی سن زیاد او را بازنشسته می‌کنند. اُوِه شغل خود را دوست داشت و پس از مرگ همسرش تنها بهانه‌ی او برای ارتباط با دنیای بیرون بود اما دیگر آن بهانه را هم از دست داده است.

درنهایت، اُوِه تصمیم به خودکشی می‌گیرد اما درست زمانی که می‌خواهد خودکشی کند همسایه‌ی جدید او که پروانه نام دارد وارد داستان می‌شود. پروانه یک زن باردار ایرانی است که دو فرزند دیگر هم دارد. از همان ابتدای داستان میان پروانه و اُوِه دوستی عمیقی شکل می‌گیرد و تمام ماجراهای رمان دوست داشتنیِ مردی به نام اوه (A man called Ove) از همین دوستی آغاز می شود.

چرا باید رمان مردی به نام اُوِه را بخوانیم؟

این کتاب تا به امروز در سراسر دنیا طرفداران زیادی پیدا کرده و به 30 زبان ترجمه شده است. استقبال از این کتاب به حدی بوده که به عنوان پرفروش‌ترین کتاب سال سوئد و یکی از پرفروش‌ترین‌های سایت آمازون در سال 2016 انتخاب می‌شود. در ایران نیز این کتاب بارها ترجمه شده است و همین موضوع نشان دهنده‌ی استقبال خوانندگان ایرانی از کتاب داستان زندگی اُوِه است.

اگر راستش را بخواهید مهم‌ترین دلیلی که باعث می‌شود شما این کتاب را بخوانید، شخصیت اصلی داستان یعنی همان اُوِه است. اُوِه پیرمردی عبوس و خشن است اما به مرور این خصوصیات اخلاقی در او تغییر می‌کند و او را به یکی از به یاد ماندنی‌ترین شخصیت‌های داستانی تبدیل می‌کند. بکمن با قلم روانی که دارد به خوبی از پس نشان دادن تغییر و تحول شخصیت اُوِه برآمده است.

از طرف دیگر، یکی از شخصیت‌های اصلی داستان، زنی ایرانی است و نشانه‌هایی از فرهنگ خودمان را در کتابی سوئدی می‌بینیم و همین موضوع برای بسیاری از خوانندگان ایرانی جذاب است.

اقتباس سینمایی مردی به نام اوه

فیلم مردی به نام اُوِه در سال 2016 ساخته و به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های سال تبدیل شد. نکته‌ی جالب در این است که این فیلم یکی از رقبای فیلم فروشنده‌ی اصغر فرهادی در سال 2016 بود.

فردریک بکمن را بیشتر بشناسیم

او در دوم ژانویه 1981 در استکهلم متولد شد. بکمن در سال 2012 کتاب مردی به نام اوه را نوشت و او را به شهرتی جهانی رساند البته پیش از آن هم به دلیل وبلاگ‌نویسی چهره‌ی شناخته شده‌ای محسوب می‌شد. فردریک بکمن همسری ایرانی به نام ندا دارد و رد پای فرهنگ ایرانی را می‌توان در برخی از آثار او مشاهده کرد.

در بخشی از کتاب مردی به نام اُوِه می‌خوانیم:

پنج دقیقه به ساعت شش صبح بود که اُوِه و گربه برای اولین بار با هم روبه‌رو شدند. گربه درجا از اوه بدش آمد. اوه هم متقابلاً همین احساس را نسبت به گربه داشت.

اوه مثل همیشه ده دقیقه پیش‌تر بیدار شده بود. هیچوقت آدم‌هایی را که خواب می‌ماندند و بهانه می‌آوردند که «ساعت زنگ نزد» درک نمی‌کرد. اوه هرگز در زندگی‌اش از ساعت زنگ‌دار استفاده نکرده بود. درست یک ربع مانده به ساعت شش، بیدار می‌شد و از رختخواب بیرون می‌زد.

در آن چهار دهه‌ای که در این خانه سکونت داشتند، اوه هر روز صبح قهوه‌جوش را روشن می‌کرد، توی دستگاه قهوه می‌ریخت، دقیقاً همان مقدار قهوه که هر روز توی دستگاه می‌ریخت، بعد همراه همسرش یک فنجان قهوه می‌نوشید. برای هر فنجان یک پیمانه، و یک پیمانۀ اضافی برای قوری، همین و بس، نه کمتر و نه بیشتر. مردم دیگر عرضۀ چنین کاری را ندارند، عرضۀ دم کردن یک قهوۀ درست و درمان. همان‌طور که حالا دیگر کسی از پس نوشتن با خودکار برنمی‌آید، چون حالا همه کامپیوتر و اسپرسوساز دارند. و آخر و عاقبت دنیا چه می‌شود وقتی آدم‌ها نتوانند با خودکار بنویسند یا یک قوری قهوه دم کنند؟

در فاصله‌ای که قهوه‌اش عمل می‌آمد، کت‌وشلوار آبی نفتی‌اش را پوشید، دمپایی‌های چوبی‌اش را پا کرد و، مثل همۀ مردهای میانسالی که می‌دانند دنیا پشیزی نمیارزد دست‌هایش را توی جیب فرو کرد. بعد بازرسی صبحگاهی‌اش را در محله آغاز کرد. درست مثل هر روز صبح. وقتی اوه از در خانه‌اش پا بیرون گذاشت، ردیف خانه‌های اطراف در سکوت و تاریکی به خواب رفته بود و هیچ جنبنده‌ای آن حوالی به چشم نمی‌خورد. اوه با خودش فکر کرد، می‌دانستم. در این خیابان هیچکس به خودش زحمت نمی‌دهد زودتر از معمول از خواب بیدار شود. این روزها، فقط کسانی در این محله زندگی می‌کردند که استخدام جایی نبودند و یا اصولاً آدم‌های درست و حسابی‌ای نبودند.