معرفی و دانلود کتاب صوتی قصه‌های اردیبهشت: مثل‌ها و قصه‌هایشان

ضرب‌المثل یا زبانزد در ادبیات ما جایگاه بخصوصی دارند. هر مثلی به خودی خود تاریخ فشرده‌ای است که مردم امروزه را به ریشه‌های فرهنگی گذشته‌ی کشورمان پیوند می‌زند. مثل‌ها بسیار ارزشمندند، زیرا عمری به درازای عمر انسان دارند. آن‌ها گونه‌ای از بیان هستند که تاریخچه و داستانی پندآموز درون خود پنهان کرده‌اند.

همه‌ی داستان‌های این اثر، در گنجینه‌ی درخشان و مهم فرهنگ مردم ایران ریشه دارد. اصل داستان‌ها توسط نویسنده به نگارش درنیامده است. بلکه او روایت‌گر داستان‌هایی است که ضرب‌المثلی را پدید آورده‌اند. پرداختن به این قصه‌ها، به تقویت هویت ایرانی فرزندانمان کمک می‌کند و میان زندگی امروز آن‌ها و ریشه‌های دیروزشان پلی عاطفی برقرار می‌کند، تا ریشه‌های دیرپای فرهنگ این دیار در یاد آن‌ها همواره تازه بماند. این کتاب برای بزرگ‌ترها منبع قصه‌گویی و برای کودکان و نوجوانان مجموعه قصه‌ای شیرین، دل‌نشین و ایرانی است.

در قسمتی از کتاب صوتی قصه‌های اردیبهشت: مثل‌ها و قصه‌هایشان می‌شنویم:

روزی بود، روزگاری بود. در یکی از روستاها دو خانواده‌ی فقیر همسایه بودند. یک روز زنِ یکی از این دو خانواده، یک گوشواره‌ی طلا خرید و به گوش‌هایش آویزان کرد. زن همسایه خیلی تعجب کرد. با خودش گفت: «آن‌ها هم که مثل ما چیزی ندارند. پس چه طور شده که این زن توانسته گوشواره‌ی طلا بخرد؟ از کجا آورده؟ حتماً باید زیر زبانش را بکشم تا بفهمم از کجا پول خرید گوشواره را به دست آورده است.»

آن روز صبح مثل هر روز دو زنِ همسایه کنار هم نشستند تا با هم حرف بزنند و هم کارهای خانه را انجام دهند. زنی که گوشواره‌ی طلا خریده بود، کنار حوض آب نشسته بود و مشغول شستن ظرف‌ها بود. زن همسایه‌اش هم مشغول پاک کردن سبزی‌ها بود. زن همسایه سر حرف را باز کرد و از وضع بد مالی شکایت کرد و گفت: «نمی‌دانم چه طوری زندگیم را بچرخانم. همیشه هشتم گرو نُه‌ام است. جوراب می‌خرم، کفش ندارم. تاپول جمع و جور می‌کنم که کفش بخرم، جورابم پاره شده.»

زنی که گوشواره خریده بود گفت: «راست می‌گویی. وضع خوبی نداریم. بیچاره مردهایمان که صبح تا غروب کار می‌کنند تا نان بخور نمیری توی سفره‌ی زن و بچه هایشان بگذارید.» زن همسایه که فرصت را مناسب می‌دید، گفت. «راستی مبارک باشد، گوشواره‌ی طلا خریده‌ای!» همسایه‌اش گفت: «خیلی ممنون. قابلی ندارد.»

زن همسایه گفت: «حتماً کسی گوشواره‌ها را به تو هدیه داده. و گرنه با این وضع بد مالی که تو نمی توانستی گوشواره بخری.» زن گوشواره دار گفت: «ای بابا! گور ندارم که کفن داشته باشم. چه کسی را دارم که برایم گوشواره هدیه بیاورد؟»