معرفی و دانلود کتاب سفر به سرزمین غریب

معرفی کتاب سفر به سرزمین غریب

در کتاب سفر به سرزمین غریب به قلم دیوید پارک، با پدر میانسالی آشنا می‌شوید که برای یافتن فرزندش راهی جاده‌های پرخطر و برفی می‌شود. این داستان روانشناسانه روایتی خواندنی و جذاب از بحرانی خانوادگی است که منجر به مرور خاطرات این پدر با خودش می‌شود.

درباره کتاب سفر به سرزمین غریب:

تام، مردی میان‌سال و پدر سه فرزند، به سفری درونی و معنوی به قصد نجات دادن فرزندش می‌رود؛ سیر و سلوکی که با غوطه‌ور شدن در خاطرات و گذشته‌اش همراه است. جهان پوشیده از برف است و تام دیگر نمی‌داند سرزمین یخبندانی که در آن قرار گرفته، متعلق به کجاست. زندگی خانوادگی تام که اکنون با بحرانی جدی روبه‌روست، به خبر خوشی از سوی او وابسته است.

داستان سفر به سرزمین غریب (Travelling in a Strange Land) روایت زندگی خانواده‌ای‌ست که در آستانه سال جدید و تعطیلات کریسمس، متوجه بیماری سخت و نگران‌کننده پسرشان می‌شوند که در خوابگاه زندگی می‌کند. او برای نجات و رسیدگی به وضعیت لوک راهی ساندرلند می‌شود؛ اما به دلیل برف سنگین و وضع جوی نامساعد، تمامی راه‌های حمل و نقل مسدود شده و تنها راهی که برای تام، پدر خانواده باقی مانده، سفر جاده‌ای و مسیر دریایی با کشتی است.

حدیث نفس‌های تام در این تنهایی عارفانه، با نثر دل‌انگیز و گیرای دیوید پارک (David Park) جذابیت داستان را چندین برابر می‌سازد. عموما زاویه دید مناسب در داستان‌هایی با ژانر روانشناسانه و سورئال، زاویه دید اول شخص است؛ زیرا برقراری ارتباط شما با داستان به راحتی فراهم می‌شود و تجربیات گفته شده، عینا و بی هیچ واسطه‌ای به شما منتقل می‌گردد و بر باورپذیرتر شدن داستان تاثیر بسزایی می‌گذارد. این امر را می‌توان از نقاط قوت داستان دانست.

کتاب سفر به سرزمین غریب به چه افرادی پیشنهاد می‌شود؟

خواندن این داستان جذاب به تمامی علاقمندان داستان‌های روانشناسانه و دوستداران ادبیات داستانی توصیه می‌شود.

افتخارات کتاب سفر به سرزمین غریب:

- برنده جایزه ایرلندی گروه کری در بخش داستانی سال 2019
- کتاب برتر ایرلند تایمز در سال 2018

با دیوید پارک بیشتر آشنا شویم:

او در سال 1953 در بلفاست متولد شد. دیوید پارک دانش‌آموختۀ دانشگاه کوئینز بلفاست است. مجموعه داستان‌ها و رمان‌های این نویسندۀ توانمند، با استقبال و توجه گسترده‌ای مواجه شده‌اند؛ مانند داستان Healling که به عنوان نخستین اثرش توانست جایزه ادبی دانشگاه اولستر مک کرا و همچنین جایزه اولین رمان کلاب نویسندگان سال 1992 را به دست آورد. دیوید پارک 67 ساله اکنون ساکن کانتی دوان در ایرلند شمالی است.

در بخشی از کتاب سفر به سرزمین غریب می‌خوانیم:

کشتی راه می‌افتد و من از پنجره پیشروی‌مان را تماشا می‌کنم. دریا آرام است و به نظر می‌رسد به تغییرات ناگهانی هوا بی‌تفاوت است. اما ساحل پوشیده از برف که مثل دو بازوی گشوده آمادۀ در آغوش کشیدن است، ما را به دریای گسترده می‌رساند و این منظره‌ای است که قبلاً هرگز ندیده‌ام و فکر می‌کنم که نباید دوربین را توی ماشین می‌گذاشتم. اعلان‌هایی برای حفظ سلامت مسافرها پخش می‌کنند و بعد سرود کریسمس از سر گرفته می‌شود. به لورنا فکر می‌کنم که سعی دارد دوباره در تختمان گرما پیدا کند و به لی‌لی خوابیده زیر پوستر فیلم بی‌اف‌جی28 و به لوک دورافتاده و تنها در خانه‌ای خالی. ناگهان، وقتی زمان حال درون آن جای ساکتی می‌لغزد که خاطره و خودآگاهی برای ساختن چیزی جدید آهسته از میان هم رد می‌شوند، همه چیز به‌شدت غریب به نظر می‌رسد؛ بنابراین چند لحظه یاد تمام آدم‌های دیگری می‌افتم که درست همین مسیر را طی کرده‌اند و مسافرهای اطرافم جاشان را به کولاژ صامتی از صورت‌های محو و ماتِ کسانی می‌دهند که قبلاً این راه را رفته‌اند؛ بسیاری‌شان به دنبال زندگی نو در شهرهای دیگر بودند، به این امید که آیندۀ بهتری نصیبشان شود. تمام زنانی که اندوه در زهدان‌هاشان حمل می‌کنند و ناچارند جایی دور از خانه و خانواده در جست‌وجوی کمک باشند. سعی می‌کنم با پلک زدن از خودم دورشان کنم، اما درست با همین کار در آن سوی سالن استراحت چشمم به مردی می‌افتد که قبل از ناپدید شدن خیال می‌کنم دنیل است.

تعجب نمی‌کنم که در کشتی است؛ چون در خیلی از جاها می‌بینمش، همیشه زودگذر است و هرگز آن‌قدر نمی‌ماند که دستم را بلند کنم و صدایش بزنم.

گاهی او را در انتهای صفی از ساقدوش‌ها با کت و شلوارهای کرایه‌ای می‌بینم که سعی دارند جوری رفتار کنند که انگار از تماشای سگ‌های انباری29 برگشته‌اند. بقیۀ وقت‌ها موقع رانندگی در گوشۀ چشمم می‌بینمش و گاهی درست قبل از خواب آن‌جاست، اما همیشه از من فاصله دارد و من به این فکر می‌افتم که بهتر است بلند شوم و در را وارسی کنم که قفل نباشد تا اگر خواست، بتواند وارد خانه شود. فکر می‌کنم او را در صف ساقدوش‌ها می‌بینم؛ چون وقتی مدرسه می‌رفت و می‌خواستند عکس پانوراما بگیرند، او و دوستش، روبی، از سر جاشان روی سکوهای صندلی‌دار فرار می‌کردند تا به انتهای ردیف برسند و دو بار توی عکس باشند. مدیر خوشش نمی‌آمد و اولین کسی را که به چنگش می‌افتاد موقتاً اخراج می‌کرد؛ اخراج به‌خاطر دلقک‌بازی. و این اولین قربانی شاید کمترین گناه را در این میانه داشت. صدای جرینگ موزیکال و نالۀ یک دستگاه پولی می‌آید. آرام‌آرام به سوی دریای آزاد می‌رویم.