معرفی و دانلود کتاب مرد بلعیده شده

معرفی کتاب مرد بلعیده شده

داستانی از قعر دریا؛ روایتگر نجاری که داستان پسر چوبی‌اش در دل تمام بچه‌ها جا دارد. ادوارد کری در کتاب مرد بلعیده شده که موفق به دریافت عنوان کتاب برتر نیویورک تایمز شد، روایتی جدید از داستان پینوکیو ارائه کرده و این بار از زبان پدر ژپتوی مهربان، داستانی تازه را از شکم ماهی‌ای عظیم‌الجثه تعریف می‌کند. کری در این رمان با استفاده از پرداخت خوب و تصاویر زیبا، دنیایی تاریک و در عین حال شاعرانه ترسیم کرده است...

درباره‌ی کتاب مرد بلعیده شده

کتاب مرد بلعیده شده (The Swallowed Man) روایتی بدیع است از داستان مشهور پسرک چوبی، پینوکیوی بازیگوش. ادوارد کری (Edward Carey) در این نوولا، وضعیت پدر ژپتوی گرفتار در شکم ماهی‌ای عظیم‌الجثه را روایت می‌کند. پدر ژپتو که برای یافتن پینوکیو با قایقی کوچک راهی دریا شده، بر اثر طوفانی سهمگین وارد دنیایی سیاه شده که حالا در قعر دریا، ذره ذره او را در خود هضم می‌کند. دفترچه خاطراتی عاریه‌ای، یک قلم و کمی شمع نیم‌سوخته، تنها همدمان پدر ژپتو در شکم این ماهی هستند. حالا او اینجا است تا تمام آنچه که در سالیان سال از سر گذرانده را روایت کند؛ بلکه مرهمی باشد بر دلتنگی‌ها و حسرت‌هایش.

تنهایی آمیخته با سیاهی قعر دریا، روزهای پایانی زندگی پدر ژپتو را دربرگرفته. تکه‌هایی از یک کشتی، چند وسیله‌ی کوچک و اجساد نیم‌جویده‌ی ماهی‌های دیگر، هم‌سفران خاموش قهرمان نگون‌بخت ما هستند. کتاب مرد بلعیده شده با روایت ژپتو از وضعیتی که در آن گرفتار شده شروع می‌شود و ما را وارد جهانی تاریک و خیال‌انگیز می‌کند. او که حالا ناامید از دوباره دیدن پسرش پینوکیو، به یادداشت‌های روزمره مشغول شده، در زیر نور کم‌جان شمع کوچکش، گویی آنچه تا به حال زندگی کرده را جشن می‌گیرد. ادوارد کری با استفاده از زبان منحصربه‌فرد، نوعی مونولوگ فلسفی و ادبی خلق کرده که برخلاف داستان اصلی پینوکیو، بیشتر به دنیای بزرگسالی تعلق دارد.

ژپتو برای از سر گذراندن سکوت‌های پی‌درپی قعر دریا، شروع به کشیدن نقاشی‌های مختلف برای پینوکیو می‌کند تا شاید به خیال خودش، روزی که دوباره ببیندش، آن‌ها را به او هدیه دهد. انزوایی که به ناچار گریبان قهرمان پیر داستان را گرفته، او را به گفت‌و‌گوهای درونی بسیاری می‌کشاند که از وقایع تلخ و شیرین زیادی در گذشته پرده‌برداری می‌کند. حسرت‌ها، احساس فقدان، دلتنگی، پدرانگی و عشق نسبت به آنچه که از دست رفته، از تم‌های اصلی موجود در کتاب مرد بلعیده شده هستند که به زیبایی نوشته و تصویر شده‌اند. تنهایی سیاه و ناگزیر شکم ماهی، ژپتو را به سفری درونی می‌کشاند که گویی مقصد نهایی‌اش رستگاری در دل تاریکی است.

داستان کتاب مرد بلعیده شده که در ژانر رئالیسم جادویی نوشته شده، دربردارنده‌ی عناصر نمادین متعددی است که با ظاهری آشنا، تداعی‌گر مفاهیم عمیق و بدیعی هستند. ادبیاتی که ادوارد کری به‌عنوان نوعی ادای دین به داستان‌های کلاسیک از آن بهره گرفته، یادآور ادبیات کافکایی، آثار کامو یا ایتالو کالوینو است که با مضامین خودشناسی، سفر درونی و تنهایی،‌ بازی‌های جالبی می‌کند. اگر به این سبک آثار علاقه‌مندید، خواندن این کتاب خوش‌پرداخت را از دست ندهید.

این کتاب توسط احسان کرم‌ویسی ترجمه شده و به همت انتشارات خوب در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب مرد بلعیده شده

• تأملی زیبا و تاریک در باب پدر بودن، رحمت، رستگاری و کیمیاگری انزوا. عجیب، تأثیرگذار، شاعرانه و لذت‌بخش است. (ای. ال. کندی)
• غنی و جذاب؛ قدرتی خارق‌العاده در آثار کری وجود دارد... رمانی عمیق، زنده و تأثیرگذار. (مجله گاردین)
• ادوارد کری یکی از عجیب‌ترین نویسندگانی است که ما در این کشور افتخار داشتنش را داریم. (آبزرور)

کتاب مرد بلعیده شده برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این داستان زیبا به علاقه‌مندان رمان‌های ژانر رئالیسم جادویی و فانتزی و همچنین داستان‌های روانشناختی و نمادین توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب مرد بلعیده شده می‌خوانیم

فقط سی شمع برایم باقی مانده.

کارم شده شک و دودلی. دقیقاً نمی‌دانم این از کِی شروع شد، ولی قطعاً حالا همین‌جاست و از غصه دلم را خون می‌کند. دیگر مطمئن نیستم. گیج شده‌ام و از خودم می‌پرسم: کارم اشتباه بود؟ آیا کتک زدنش با ترکه کار بدی بوده؟ آیا پیچ سرحلقه درد دارد؟ ولی خب، لوس کردن بچه هم کار درستی نیست.

یک نفر توی دفترم چیزی نوشته. وقتی خواب بودم این کار را کرده. می‌ترسم این بی‌ریخت همه‌جا بخزد و تاریکی را پخش کند.

روشنایی‌ام رو به پایان است.

به‌زودی نابینا خواهم شد، هرچند چشمانم سالم‌اند.

چیزی هست که با چشم عقل می‌بینم: پسرکی از جنس چوب. اگر چشم ببندم، باز می‌بینمش، ولی همین که بازشان می‌کنم غیبش می‌زند.

امروز صبح به خودم جرئت دادم و رفتم بیرون سمت عرشه‌ی کشتی. رعشه به دستم افتاده بود. با خودم ارّه‌ای برده بودم؛ هنوز چوب‌های خوبی بود که می‌شد آزادشان کرد. ولی همه‌جا را تاریکی فراگرفته بود و ریشه‌های بسیاری کشتی‌ام را پوشانده بودند، انگار کشتی را با طنابی سیاه پیچانده بودند.

شروع کردم به بُریدن چوبی در عرشه‌ی عقب کشتی. کمی بعد تکه‌چوب مسطح و خوبی به دستم آمد که زیرش صاف و تخت بود. الوار ستبر و محکمی بود. وقتی چوبی از بدنه‌ی ماریا می‌کَندم چه جیغی سرم می‌کشید، گرچه من کارم را می‌کردم: آن‌قدر کشتی را سوراخ کرده بودم که شاید اگر تکه‌ای دیگر ازش می‌کَندم فرومی‌ریخت. من یک کِرم چوبِ پشمالویم! وقتی چوب را زیر بغلم زدم تا فرار کنم ریشه‌ها دور قوزک پایم پیچیدند. خودش بود: او اینجاست!