معرفی و دانلود کتاب سامسای عاشق

معرفی کتاب سامسای عاشق

هاروکی موراکامی در کتاب سامسای عاشق، رمان مسخِ کافکا را به صورت وارونه‌ای بازآفرینی می‌کند. او در این کتاب داستان حشره‌ای را روایت می‌کند که ناگهان تبدیل به انسان می‌شود. گریگور سامسا اکنون می‌خواهد با زندگی انسانی آشنا شود و با آن خو بگیرد، اما در این میان اتفاقی به نام «عشق» بار دیگر زندگی‌اش را متحول می‌سازد.

دربارۀ کتاب سامسای عاشق

در کتاب مسخ، اثر فرانتس کافکا، روایت زندگی گریگور را می‌خوانیم؛ مردی که یک روز از خواب برمی‌خیزد و متوجه می‌شود که به یک سوسک تبدیل شده است. کافکا در این کتاب فضای نیست‌انگارانۀ حاکم بر جهان مدرن را به تصویر می‌کشد. او در رمان مسخ زندگی روزمره و تکراری انسان مدرن را مورد انتقاد قرار می‌دهد. و یادآور می‌شود که انسان امروز چگونه در یک زندگی فاقد معنا و سراسر مادی گرفتار شده و رنج می‌کشد.

هاروکی موارکامی (Haruki murakami) در کتاب سامسای عاشق (Samsa in love) ماجرای کتاب مسخ را وارونه می‌سازد. او در این کتاب داستان یک حشره را روایت می‌کند که یک روز ناگهان تبدیل به انسان می‌شود. او می‌داند نامش گریگور سامسا است اما نمی‌داند چگونه نام خودش را بخاطر دارد. سامسا کم‌کم با زندگی جدید خو می‌گیرد، اما در این میان اتفاقی تکان‌دهنده برایش می‌افتد: او عاشق دختری گوژپشت می‌شود.

در غالب آثار هاروکی موراکامی رگه‌هایی از ناامیدی و نیهیلیسم جریان دارد. او نیز از دستۀ نویسندگانی است که زندگی فاقد از معنا را برنمی‌تابند و در آثارشان از آن انتقاد می‌کنند. در کتاب سامسای عاشق، موراکامی از ارزش زندگی می‌گوید، از اهمیت تلاش و رسیدن به روشنایی امید. موراکامی ذیل داستان حاضر از فضلیت‌ها و لذت‌های انسان‌بودن می‌گوید. او می‌کوشد تا با بیانی ساده، مفهوم پیچیدۀ عشق را که قدرتمندترین و ارزشمندترین احساس انسانی است، توضیح دهد. به‌نظر می‌رسد که از نگاه موراکامی، اگر معنایی وجود داشته باشد که بتواند انسان گرفتار در زندگی مدرن را نجات دهد و او را از زندگی تکراری‌اش برهاند، آن معنا عشق است.

کتاب سامسای عاشق مناسب چه کسانی است؟

طرفداران داستان‌های کوتاه از خواندن کتاب سامسای عاشق لذت خواهند برد. علاوه‌ بر این، بیان ساده و داستان جذاب این کتاب سبب می‌شود که خواندن آن برای عموم افراد کتاب‌خوان جذاب باشد.

با هاروکی موراکامی بیشتر آشنا شویم

هاروکی موراکامی، نویسندۀ ژاپنی، متولد ژانویۀ سال 1949 است. پدر او یک کشیش بودایی بود و مادرش فرزند یک بازرگان. موراکامی تنها فرزند خانواده است و پدر و مادر او هر دو به تدریس ادبیات ژاپنی مشغول بودند. او در دانشگاه هنرهای نمایشی واسدا تحصیل کرده بود و در سال 1971 ازدواج کرد. موراکامی برای مدتی در شهر توکیو صاحب یک قهوه‌فروشی و بار جاز بود که همراه با همسرش آنجا را اداره می‌کرد. او هنگامی که تصمیم گرفت به یک نویسندۀ حرفه‌ای تبدیل شود، بار خود را فروخت و تمرکزش را بر نویسندگی گذاشت. اولین نوشتۀ او پس از این تصمیم، به نام «تعقیب گوسفند وحشی» در سال 1982 منتشر شد و توانست در همان سال جایزۀ ادبی نوما را دریافت کند. موراکامی در سال 1991 به پرینستون نقل مکان و کرد و در دانشگاه مشغول به تدریس شد. او در سال 2001 به وطن خود بازگشت.

یکی از مشخصه‌هایی که موراکامی را از سایر نویسندگان ژاپنی متمایز می‌سازد، این است که او از دوران کودکی‌اش به فرهنگ غربی علاقه داشت و موسیقی و ادبیات روسیه را می‌ستود. موراکامی با طیف گسترده‌ای از نویسندگان غربی و آثارشان آشناست و از آن‌ها در آثارش تأثیر پذیرفته است.

از میان رمان‌های هاروکی موراکامی می‌توان به «کافکا در کرانه، پس از تاریکی، جنگل نروژی و سرگذشت پرندۀ کوکی» اشاره کرد. از مجموعۀ داستان‌های او نیز می‌توان آثاری مانند «پس از زلزله، فیل ناپدید می‌شود، مردان بدون زنان و اعلامیۀ کانگورو» را نام برد.

در بخشی از کتاب سامسای عاشق می‌خوانیم

وقتی زنگ در را زدند، سامسا در بزرگ‌ترین اتاق (و روی بزرگ‌ترین تخت) خانه چرت می‌زد. زیر لحاف پَر، گرم بود، چنان گرم ‌و ‌نرم که انگار توی تخم بود. از رؤیایی بیدار شد. جزئیاتش یادش نمی‌آمد، ولی خوشایند و مطبوع بود. طنینِ زنگِ درِ خانه به واقعیت سرد برش گرداند.

خودش را از تخت بیرون کشید، کمربند لباس‌ خوابش را بست، دمپایی‌های آبی تیره‌ را پا کرد، عصای سیاهش را دست گرفت و دست‌به‌نرده‌، تلوتلوخوران پله‌ها را پایین رفت. به‌مراتب ساده‌تر از بار اول بود، هر چند خطر سقوط هنوز هم وجود داشت. نمی‌توانست بی‌خیال حفاظ شود. چشم از پاها برنمی‌داشت، پله ‌به ‌پله پایین می‌آمد و آن‌ها دستشان را از روی زنگ برنمی‌داشتند. هر که زنگ را فشار می‌داد حکماً عجول‌ترین و خیره‌سرترین آدم بود.

سامسا، با عصا در دست چپ، به در خانه رسید. دستگیره را به راست چرخاند، کشید و در چهارطاق باز شد.

زن ریزه‌میزه‌ای بیرون ایستاده بود، خیلی ریزه‌میزه. عجیب بود که دستش به زنگ رسیده بود. دقیق‌تر که نگاه کرد، دستش آمد موضوع قد و قواره‌اش نیست. پشتش بود که به جلو خم شده بود. همین، کوچک نشانش می‌داد، اگرچه به‌واقع استخوان‌بندی‌اش در ابعاد طبیعی بود. موهایش را با کش لاستیکی بسته بود تا روی صورتش نریزند. موها بلوطی تیره و پرپشت بودند. ژاکت کهنه‌ی فاستونی تنش بود و پیراهن گل‌و‌گشاد سرتاسری که تا قوزک پایش آمده بود. روسری نخی راه‌راهی دور گردنش پیچانده بود. کلاه نداشت. کفش‌هایش بنددار بود و به‌ نظر می‌رسید بیست سالی داشته باشد. هنوز هم چیز دخترانه‌ای داشت. چشم‌های درشت، بینی‌ کوچک و لب‌ها که کمی پیچ برداشته بود یک ‌طرف، مثل ماه نو. ابروهای تیره‌اش که دو خط صاف روی پیشانی‌اش بودند قیافه‌ای شکّاک به او می‌دادند.