معرفی و دانلود کتاب رقص گراز

معرفی کتاب رقص گراز

کتاب رقص گراز به قلم حسین قسامی، رمانی است که از راز چرایی گرایش انسان‌ها به کشتن هم‌نوعانشان پرده برمی‌دارد. داستان هولناکی که حقیقت میل به کشتن را درون بشر به تصویر می‌کشد و با خواندن آن به فکر فرو می‌روید.

درباره‌ی کتاب رقص گراز

کشتن؛ واژه‌ای که شنیدن آن هم ترسناک و تکان‌دهنده است چه برسد به این که در واقعیت رخ دهد! کتاب رقص گراز به قلم حسین قسامی نوشته شده و حادثه‌ای را روایت می‌کند که برای یک مامور برق رخ می‌دهد. مامور برق که راوی داستان است، امیر نام دارد و برای کشتن کسی مامور شده. او به بهانه‌ی بررسی سیم‌کشی خانه، وارد خانه‌ی سوژه می‌شود. با نگاهی به خانه، اسباب و اثاثیه و قاب عکس‌ها احساس می‌کند که صاحبخانه را از قبل می‌شناسد، اما نمی‌تواند او را دقیق به یاد بیاورد. امیر چندان به این مسئله توجه نمی‌کند، چراکه وظیفه‌ی او کشتن مرد است و برای نجات برادرش از اعدام به پول نیاز دارد. در ادامه‌ی داستان امیر با چالش‌هایی مواجه می‌شود که سرنوشت او را تغییر می‌دهد و مسیر زندگی‌اش را عوض می‌کند.

به‌گفته‌ی نویسنده، هنگام نوشتن کتاب، در پی فهم این موضوع بوده که آیا می‌توان اثبات کرد بشر، به‌شکل بالقوه، قاتل متولد می‌شود؟ آیا از ابتدا بذر قتل را در نهاد انسان‌ها کاشته‌اند؟ چه چیزی یک فرد را به سمت قاتل شدن پیش می‌برد؟ حسین قسامی قصد دارد در کتاب رقص گراز، هستی‌شناسی و چرایی وقوع حوادثی همچون قتل عمدی را بررسی کند.

کتاب رقص گراز برای چه کسانی مناسب است؟

اگر از خوانندگان رمان‌های ایرانی هستید، کتاب رقص گراز انتخاب خوبی برای شما خواهد بود.

با حسین قسامی بیشتر آشنا شویم

حسین قسامی متولد سال 1368 است و یکی از نویسندگان پرکار ایرانی به شمار می‌رود. او تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته فلسفه و در دانشگاه تبریز به پایان رسانده است. از این نویسنده تاکنون آثاری همچون رمان‌های بریدگی، موصل بدون پریچهر، خاکسپاری ماهی قرمزها، ته و یک نمکدان پر از خاک گور منتشر شده و عمده فعالیت حسین قسامی در حوزه‌ی رمان‌نویسی است. گفتنیست که قسامی علاوه‌بر نویسندگی در زمینه‌ی تدریس فیلمنامه‌نویسی نیز فعالیت می‌کند.

در بخشی از کتاب رقص گراز می‌خوانیم

ته‌سیگار را توی باغچه می‌اندازم و رویش را با خاک می‌پوشانم. نباید مدرک جا بگذارم. لابد مأمورها بالا تا پایین خانه را زیرورُو می‌کنند تا بلکه سرنخی پیدا کنند. از همسایه‌ها هم پرس‌وجو می‌کنند. آن‌ها هم حتماً به یک مأمور اداره‌ی برق اشاره می‌کنند که فلان روز و فلان ساعت دم خانه‌ی متوفی به چشمشان خورده. بعد هم می‌گویند چیزی از جزئیات چهره‌ی مأمور به یاد ندارند و در روز صدتا، شاید هم هزارتا آدم مثل او را می‌بینند و اگر قرار باشد جزئیات چهره‌ی همه‌شان را به ذهن بسپارند، دیگر هیچ هوش و حواسی برای خودشان باقی نمی‌ماند. مأمورها همچون دستشان به‌جایی بند نمی‌شود، بعد کلی تحقیقات، غائله را ختم می‌کنند و می‌روند ردّ کارشان. برمی‌گردم توی خانه و وسایلم را با دقت جمع می‌کنم. قمه را هم از فرق سر مرد بیرون می‌کشم و خونِ روی تیغه را با لباس‌هایش تمیز می‌کنم و می‌گذارم توی جعبه‌ابزارم. ویرم می‌گیرد از لج مرد هم که شده توی اتاق بروم و قاب‌عکس‌ها را بار دیگر نگاه کنم.

کف اتاق موکت است. یک تخت دونفره‌ی چوبی وسط اتاق است و یک میزآینه‌دار رنگ و رو رفته گوشه‌ی اتاق. جلوی میز چند رژلب خاک‌گرفته و چند شیشه‌ی خالی لاک چیده شده. از همه‌رنگی لاک آن‌جا هست؛ قرمز، سبز، صورتی، آبی. احتمالاً هرکسی از این‌ها استفاده می‌کرده زن باکلاسی بوده. به قول آقاجان «مکُش‌مرگِ‌ما». نه مثل کبری که از دار دنیا فقط یک شیشه لاک بنفش داشت و همیشه‌ی خدا همان را به ناخن‌هایش می‌زد. آقاجان می‌گفت: «زن باید دست‌وبالش توی ظرف غذا باشد. فکرش را کرده‌ای با این آشغال‌ها که به دست‌هایت می‌زنی چقدر کثافت داخل غذای این طفل‌معصوم‌ها می‌کنی؟» کبری هم می‌خندید و به آقاجان می‌گفت: «پیرمرد خرفت!» امین می‌گفت: «از من می‌شنوی این زنیکه یک کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه دارد. وگرنه برای چه صبح‌ها همین‌که آقاجان از خانه بیرون می‌رود، هفت قلم آرایش می‌کند و ول می‌شود تو کوچه و خیابان؟» برای همین هم بود که یک روز صبح پشت‌سرش از خانه بیرون رفتیم و سایه‌به‌سایه تعقیبش کردیم و دست آخر هم وقتی داشت سوار یک پیکان جوانان قرمز می‌شد، مچش را گرفتیم.