معرفی و دانلود کتاب راه دور...

معرفی کتاب راه دور...

سید علی صالحی یکی از بزرگ‌ترین شاعران ایرانی در دوران معاصر است. او در کتاب راه دور... که اتوبیوگرافی‌ای خواندنی است، زندگی خویش را از نخستین روزهای کودکی تا زمان حاضر، به تصویر کشیده است.

درباره کتاب راه دور...

«من این کتاب را برای چه کسانی نوشته‌ام؟ برای هر کسی که رؤیایی دارد!»...

حکایت غریبی‌ست. شاعری که عمری در سودای شعر و در معیت آن زیسته، این بار دست به قلم برده و در عرصه‌ی نثر خودنمایی کرده. با این همه او نیک می‌داند که پیش و بیش از هر چیز، شاعری است شوریده‌سر. و کیست که نداند، رابطه‌ی شاعر با کلمات، همچون رابطه‌ی نثرنویس با کلمات نیست. شاعر برخلاف نثرنویس کلمات را برای بیان مقصودی خاص به کار نمی‌برد؛ برای او کلمات به خودی خود واجد ارزش‌اند. چنان‌که نت‌های موسیقی برای موسیقی‌دان، و رنگ‌ها برای نقاش. شاعر با کلمات عشق‌بازی می‌کند. او از اینکه واژگان را به سطح ابزاری برای انتقال معنا تنزل دهد، ابا دارد. کلمات برای او هویتی مستقل دارند؛ مستقل از آنچه بیان می‌کنند. گویی کلمه در گوش شاعر، بیشتر با موسیقی و هجاهایش می‌نشنید، تا معنا و مفهومش. و شاعر همیشه شاعر است؛ حتی هنگامی که نثر می‌نویسد.

این داستان سید علی صالحی‌ست؛ شاعری که در کتاب راه دور...، در مقام نثرنویس ظاهر شده و داستان زندگی پرفرازونشیب خویش را، از ایام کودکی تا کهنسالی، روایت نموده است. باری، او از آن‌جا که شاعر است، و این شاعر بودن هویتش را می‌سازد، در نثر نیز شاعرانه قلم زده است. بدین معنا که کلمات خود را از صافی نگاه شاعرانه‌ی خویش عبور داده، و این‌چنین، اتوبیوگرافی‌ای خاص و بی‌مانند پدید آورده. اتوبیوگرافی‌ای که خواندن آن، به خواندن یک شعر منثور بلند می‌مانَد...

گفتنی است که کتاب راه دور... توسط نشر چشمه در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.

کتاب راه دور... مناسب چه کسانی است؟

اگر مایل به آشنایی با زندگی و اندیشه‌های سید علی صالحی هستید، به هیچ عنوان فرصت مطالعه‌ی اتوبیوگرافی او با عنوان راه دور... را از دست ندهید.

با سید علی صالحی بیشتر آشنا شویم

سید علی صالحی (Seyed Ali Salehi) متولد سال 1334 و زاده‌ی ایذه‌ی خوزستان است. او بی‌گمان یکی از برجسته‌ترین شعرای زبان فارسی در دوران معاصر به شمار می‌رود. صالحی بنیانگذار دو جریان شعری، موسوم به «شعر ناب» و «شعر گفتار» است. به طور کلی باید گفت که اشعار صالحی بر طیف وسیعی از شاعران نسل جدید ایران اثر گذاشته‌اند. او مدتی پس از بنا نهادن جریان شعر ناب، از آن فاصله گرفت؛ چرا که باور داشت تمام شاعران متعلق به این جریان، در دام تکرار و تقلید افتاده‌اند.

سید علی صالحی یکی از برندگان جایزه‌ی فروغ فرخزاد به شمار می‌رود. از میان آثار وی می‌توان به عناوین پیش رو اشاره داشت: «لهجه‌ی آوریل در دست‌نوشته‌های امیلی»، «تورنادو پیر می‌شود: نیما یوشیج به روایت سید علی صالحی»، «به تو فکر می‌کنم»، «خط هفتم کیمیانویس»، «یوما آنادا»، «هوای آلوده به موسم زایمان آب»، «راه دور...»، «انیس آخر همین هفته می‌آید»، «ما نباید بمیریم» و «دختر ویولن‌زن در کوچه‌های برفی آذرماه».

در بخشی از کتاب راه دور ... می‌خوانیم

تا آن‌جا که یاد می‌آورم، سالی نبود که بی‌تلفاتِ انسانی بگذرد. بعدها متوجه شدم که مردم از بس گریسته‌اند بر جنازه‌ی کَس‌وکار خویش، دیگر به عزا عادت کرده‌اند. جنازه‌ی کودکان را تندتند خاک می‌ریختند، سنگ و گِل و الوداع، بی‌هیچ مراسمی! هر وقت یادم می‌آید ما چگونه از شرِ مخملک، وبا، حصبه، مالاریا، سرخک و… جان سالم به‌ دربردیم، حیرت می‌کنم. زندگی بی‌زیروبالا و مکرر مردم طی قرون به همین شیوه بوده است. در مَرغابِ قدیم، گاهی به زمستان‌ها برف می‌آمد. روزی که خواهرکوچولویم به دنیا آمد، برف آمده بود. پدر نام او را «برفی» گذاشته بود، اما این برف چندان نپایید. یادم نیست برفی بی‌دفاع و فرشته‌وش زیر ضربه‌ی کدام‌یک از این امراض طاقت نیاورد. پدر و مادرم، برفی را روی تپه‌ی مقابل روستا خاک کردند. هر روستایی قطعه‌زمینی ویژه‌ی مزارگاه کودکان داشت، اما بزرگ‌ترهای درگذشته را می‌بردند سرِ چشمه غسل می‌دادند، کفن می‌کردند، نماز میت می‌خواندند و سپس سمت بقعه و مقبره‌ی سیدصالح ابن حمزه ابن عبدالله ابن امام موسای کاظم می‌بردند و باقی آیین…!

در همین خردسالی عاشق شنیدنِ صدای زنگوله‌ها بودم. غروب که گله‌ها از سرِ چشمه و کوهسار سمت روستا می‌آمدند، بُزهای ماده از بقیه‌ی گله با شتابِ بیش‌تر می‌دویدند. اکثراً شیرخواره داشتند، اما در کمال بی‌رحمی، زن‌ها اول آن‌ها را می‌دوشیدند، و سپس ته‌مانده‌ی شیر را می‌گذاشتند. تمام این مدت بیگ‌ها (بچه‌گوسفندها) از درونِ کُلَه (حفاظ سنگ‌چین) التماس می‌کردند که درِ کُلَه را باز کنند، از این‌سو ماده‌بزها شیون می‌کردند (گله به‌شدت سمت هم یورش می‌آورد).