معرفی و دانلود کتاب دلبند

معرفی کتاب دلبند

کتاب دلبند نوشته‌ی تونی موریسون روایتی تلخ و حیرت‌آور از تاریخ بردگی و رنج‌های روا داشته شده بر سیاهپوستان است. این رمان تاثیرگذار پس از انتشارش در میان خوانندگان و منتقدان با چنان استقبالی مواجه شد که توانست افتخارات بسیاری از جمله جایزه‌های ادبی نوبل و پولیتزر را از آن خود کند.

درباره کتاب دلبند:

داستان این کتاب که یکی از پرنفوذترین رمان‌هایی است که تا سال 1987 نگارش شده است، دوران فراموش شده بردگی را به تصویر می‌کشد. برجسته‌ترین عنصر آن، داستان دردناک کشته شدن دختر سِت به دست خود اوست. کتاب دلبند (Beloved) که سرشار از شاعرانگی گزنده و حس تعلیق است، علاوه بر جذابیت داستانی فراوان، برهه‌ای از تاریخ برده‌داری در کشورهای سرمایه‌داری را در قالب رمانی جذاب از منظر اجتماعی، سیاسی و فلسفی بیان می‌کند.

ست در چهارده سالگی ازدواج کرده و در نوزده سالگی برای چهارمین بار حامله است. آقای گارنر از خوش‌رفتاری‌اش با برده‌های مرد به خود افتخار می‌کند، اما او نیز این تفکر برده‌داران را دارد که از زنان برده باید برای باروری استفاده کرد. ست همراه همسر و فرزندانش از مزرعه‌ای که در آن به بردگی گرفته شده بودند به اوهایو فرار می‌کند، زمانیکه برده‌دار آن‌ها را پیدا می‌کند، زن به دور از چشم همسرش برای اینکه فرزندش چند ماهه‌اش مطابق قانون به دست برده‌دار نیفتد و به بردگی گرفته نشود او را به قتل می‌رساند. روح دختر ست، در خانه‌ی جدید او سرگردان است؛ کودکی که قبل از مرگش حتی نام هم نداشت و هنگام مرگش تنها یک کلمه بر سنگ قبرش نقش بست: دلبند.

رمان دلبند علاوه بر بیان سختی‌ها و شکنجه‌های جمعی تاریخ بردگی، شکنجه و آسیب‌های روحی و روانی بردگان را به طور دقیق و زیبایی به تصویر کشیده است به طوریکه شما در رنج‌ها و شادی‌های هر کدام از شخصیت‌های کتاب کاملا شریک بوده و حس هر فرد را به سادگی لمس می‌کنید.

در سال 1998 فیلمی به کارگردانی جاناتان دمی و بازی اپرا وینفری بر اساس این کتاب ساخته شد.

افتخارات کتاب دلبند:

- برنده جایزه ادبی نوبل 1993
- برنده جایزه ادبی پولیتزر 1988
- برنده جایزه منتقدان کتاب نیویورک
- برنده جایزه یاد بود رابرت اف. کندی
- برنده جایزه آنیسفیلد – ولف (Anisfield-Wolf) در سال 1988
- انتخاب به عنوان برترین رمان 25 سال گذشته آمریکا در سال 2006 توسط نشریه نیویورک تایمز

نکوداشت‌های کتاب دلبند:

- یک قدرت احساسی و تاثیری تکان دهنده. (New York Daily News)
- کاری مملو از نیروی واقعی... با نگارشی زیبا. (نشریه Washington Post)
- یک قهرمان زن داستان خارق‌العاده... یک کتاب با شکوه. (نشریه The Baltimore Sun)
- با قدرتی نوشته شده که کمتر در داستان‌های معاصر دیده می‌شود... عمیقاً تحسین‌برانگیز است. (نشریه USA Today)
- گیرا... موریسون مجدداً آن زیبانمای درخشان خود را به چرخش درآورده، و داستان درد، تحمل، شاعری و قدرت که او برای بیان آن زاده شده، بیرون می‌تراود. (The Village Voice)

کتاب دلبند مناسب چه کسانی است؟

اگر به خواندن رمان‌هایی که به رنج سیاهپوستان در طول تاریخ اشاره دارد، علاقه دارید، این کتاب را از دست ندهید.

با تونی موریسون بیشتر آشنا شویم:

کلویه آنتونی ووفورد مشهور به تونی موریسون (Toni Morrison) در 1913 در اوهایو زاده شد و در سال 1949 برای تحصیل در رشته زبان انگلیسی وارد دانشگاه هاروارد شد. او اولین زن سیاهپوست آمریکایی است که توانست جایزه‌ی ادبی نوبل را کسب کند. این اتفاقی است که در سال 1993 به واسطه‌ی نوشتن رمان دلبند برایش رخ داد. این نویسنده جایزه ادبی پولیتزر و جایزه منتقدان کتاب نیویورک را نیز در میان افتخارات خود دارد. جاز، کوچولو، آواز سلیمان، سولا و آبى‌ترین چشم از دیگر آثار او به شمار می‌روند. او استاد برجسته رشته علوم انسانى در دانشگاه پرینستون آمریکا است.

در بخشی از کتاب دلبند می‌خوانیم:

نوعى تنهایى هست که مى‌تواند تاب بخورد. دست به سینه، پا روى پا، لم داده روى صندلى. صندلى و این درست بر خلاف تکان‌هاى کشتى آدم تنهایى را که تاب مى‌خورد، تسکین مى‌دهد و آرامش مى‌بخشد. این، گونه‌اى تنهایى درونى است که دورش را پوسته‌اى محکم فرا گرفته است. ولى نوع دیگرى از تنهایى است که پخش مى‌شود. هیچ نوسانى نمى‌تواند آدم را یک جا نگه دارد. این نوع تنهایى، زنده و مستقل است. چیزى خشک و منتشر که باعث مى‌شود صداى پاى خود را طورى بشنویم که انگار از دوردست‌ها مى‌آید.

همه مى‌دانستند که آن دختر راچه صدا مى‌زدند ولى هیچ‌کس در هیچ جا، نام او را نمى‌دانست. او که به میل خود فراموش و بى مقدار شده است، گم شده به حساب نمى‌آید؛ آخر هیچ‌کس در جستجویش نیست؛ و اگر هم در پى او باشند، چه طور بدون دانستن نامش، صدایش بزنند؟ او اگر چه طلب مى‌کند ولى طلبیده نمى‌شود. آن جا علف‌هاى بلند کنار مى‌روند، دخترى که تشنه‌ى محبت بود، بغض شرم توى تکه‌هاى بدنش مى‌ترکد تا قهقهه‌ى خنده‌ى بلندى که مى‌جود آسان‌تر او را ببلعد. این داستان نبود که بر سر زبان‌ها بیفتد.

آن‌ها آن دختر را مانند خوابى بد فراموش کردند. کسانى که آن روز را روى ایوان دیده بودند، پس ازساختن افسانه‌ها و شاخ و برگ دادنشان خیلى زود و عمدا فراموشش کردند. کسانى که با او حرف زده، زندگى کرده و به او مهر ورزیده بودند، دیرتر او را از یاد بردند؛ ولى زمانى رسید که متوجه شدند دیگر ظرفیت به یاد آوردن یا تکرار حتى یکى از حرف‌هایش راهم ندارند وکم کم باورشان شد که او غیر از آنچه خودشان فکر مى‌کردند، هیچ چیز دیگرى نگفته بود. پس آن‌ها نیز سرانجام فراموش کردند. گویا به یاد آوردن نابخردانه بود. آن‌ها هرگز نفهیمدند که آن کجا و چرا غوز کرده بود و صورت غوطه ورى که آن قدر لَه لَهش را مى‌زد، مال که بود و داستان لبخند زیر گلویش از کجا آمده بود و همین طور درباره‌ى چفت قفل شده و گلسنگى که غنچه‌هاى سبز کاهویى‌اش را به فلز چسبانده بود. از کجا باورش شده بود که ناخن‌هایش مى‌توانند قفل‌هایى را که رویشان باران باریده بود، باز کنند؟

این داستانى نبود که بر سرزبان‌ها بیفتد.