معرفی و دانلود کتاب خواب آخر

معرفی کتاب خواب آخر

رمان و یا به عبارتی همان صورت نو شده‌ قصه‌ها‌ی بلند شب‌ها‌ و روزهای دراز انسان، هزار صورت دارد و کتاب خواب آخر، تالیف ابوذر آهنگر، یکی از آن صورت‌ها‌ست. صورتی آغشته با رنج، غربت و کابوس. به همان نسبت هم نامأنوس، شگفت‌انگیز و وهم‌ناک. درست مثلِ خودِ زندگی. 

در بخشی از کتاب خواب آخر می‌خوانیم:

صدای لرزانی با بغض می‌پرسید: «زندگی‌ات چه بود؟» 
خوابم ‌برد و خواب دیدم حتی در آسمان هم درخت سبز شده است... او هم می‌گریست... 
و بعد... 
یک تنهایی‌ ابدی. 
تولدی نو درست مانند جان کندنی طولانی مدت. 
صدای آشفته‌ای ‌می‌پرسید:
مردن درد دارد؟
حس دارد؟
عینی است یا در ذهن؟
مردن در کجا اتفاق می‌افتد، درست پس از نفس نکشیدن یا درست پیش از آخرین نفس کشی؟
- تو هم می‌میری... 

- هر چند ساعت هنوز کار می‌کند و هستند صداهایی که مرا می‌خوانند، اما مردن تا آخر پیش می‌رود... و می‌شود... باز گویی همه‌جا یک نگاه سبز در تعقیب من است. 

مرگ اگر نه حادثه‌ای ‌شیرین، اما گاه به نرمی‌ عسل است، آن هنگامی که تو دست بسته و پای شکسته با دیده‌ای ‌اشک آلود بر بستری از یأس خفته‌ای ‌و جز تماشا کاری از تو ساخته نیست، چه می‌توانی بکنی، جز آن که نباشی، و آن وقت مرگ نقطه‌ای ‌طلایی است که تازه آن هنگام متوجه برق شیرین آن می‌شوی و مانند عاشقی گرسنه که دیری به انتظار معشوق می‌غلتید، سر از پای نشناخته شتابان می‌دوی و ملتهبانه در آغوش‌اش ‌می‌کشی. تو تنهایی.

چیزی درک نمی‌کنی، ولی در آن بی‌خودی احساس می‌کنی همیشه زندگی کرده‌ای، آن وقت است که می‌فهمی پاسخ تمام بی‌دلیلی‌ها‌ی زندگی همین بوده است. می‌بینی باران شدی که نمی‌خشکد، برف هستی که آب نمی‌شود و دردی که کم نمی‌شود، نه، تو خودِ کوهی که نمی‌ریزد. اشکی که خیس می‌کند. انگار برای همیشه مرده بودی، ولی نه، تو در تمام زندگی روی همین نقطه نشسته بودی و دور خودت دنبال کانونِ خواهش می‌گشتی، تو بیهوده نبودی، ولی بیهوده می‌چرخیدی، آخر تو برای همین لحظه جان گرفتی، و حالا بال در می‌آوری، هر چند نمی‌پری ولی همه‌ی ‌آسمان‌ها‌ را می‌بینی.

حرف نمی‌زنی، حس می‌کنی، نمی‌شنوی، می‌بینی، نمی‌روی، هستی و هیچ‌کس نمی‌آید، چون تو همه را در خودت داری. خدا را صدا می‌زنی، همه جا از نور مه آلود می‌شود، تو چه قدر بی‌درک می‌شوی، با وجود تمام دانایی، گویی نسبت به همه چیز نادانی. همه تو را صدا می‌زنند، ولی به سان غریقی در دل اقیانوس، پر از همه چیز می‌شوی، خالی.