معرفی و دانلود کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی

معرفی کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی

«اگه پول داشته باشی، همه‌چی داری؛ زن، بچه، ماشین» کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی نوشته‌ی سلمان امین با این جمله آغاز می‌شود و خواننده را به محله‌ی قلعه مرغی در جنوب تهران و سودای پول‌دار شدن نوجوانی به نام عباس می‌برد. این رمان که داستانی ایرانی و اجتماعی با نگاهی واقع‌گرایانه است، در سال 1391 موفق به دریافت جایزه‌ی بهترین رمان اول از بنیاد هوشنگ گلشیری شد.

درباره‌ی کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی

عباس، نوجوانی است که در محله‌ی قلعه‌مرغی در جنوب تهران سکونت دارد. درحالی‌که او با مشکلات خانوادگی، ترک تحصیل و بیکاری دست‌وپنجه نرم می‌کند، یکی از دوستانش او را به شرکت در جلسات شبکه‌های هرمی ترغیب می‌کند. عباس که در جست‌وجوی راهی برای بهبود وضعیت مالی و اجتماعی‌اش است، به این شبکه‌ها می‌پیوندد و درگیر ماجراهایی می‌شود که زندگی‌اش را دگرگون می‌کند. کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی نوشته‌ی سلمان امین، اثری اجتماعی و واقع‌گرایانه است که در سال 1390 منتشر شد. این رمان با نگاهی دقیق به زندگی نوجوانان طبقه‌ی فرودست جامعه‌ی شهری، به ویژه در جنوب تهران، به بررسی تأثیرات شبکه‌های هرمی و بحران‌های هویتی و اقتصادی بر جوانان می‌پردازد. داستان با نگاهی طنزآمیز و درعین‌حال تلخ، به بررسی تأثیرات این شبکه‌ها بر جوانان می‌پردازد.

سلمان امین در کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی با پرداختن به موضوعاتی چون فقر، بیکاری، بحران هویت و تأثیرات شبکه‌های هرمی، تصویری واقع‌گرایانه از جامعه‌ی شهری ایران ارائه می‌دهد. این رمان با استفاده از نظریه‌ی «فرصت» رابرت مرتون، نشان می‌دهد که گسست میان اهداف اجتماعی و راه‌های دستیابی به آن‌ها چگونه می‌تواند منجر به نابهنجاری‌های رفتاری شود. شخصیت عباس، نماینده‌ی نسل جوانی است که در مواجهه با محدودیت‌های اجتماعی و اقتصادی، به دنبال راه‌های جایگزین برای رسیدن به موفقیت هستند، حتی اگر این راه‌ها پرخطر و نامطمئن باشند.

نویسنده در کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی از زبان محاوره‌ای و اصطلاحات کوچه‌بازاری استفاده کرده است تا فضای زندگی عباس و محیط اطرافش را به طور ملموس و واقعی به تصویر بکشد. لحن طنزآمیز و صمیمی راوی، که خود عباس است، به خواننده کمک می‌کند تا با شخصیت اصلی هم‌ذات‌پنداری کند و درک بهتری از دغدغه‌ها و چالش‌های او داشته باشد. این سبک نگارش، همراه با شخصیت‌پردازی دقیق و فضاسازی قوی، باعث می‌شود که خواننده تا پایان داستان با عباس همراه باشد و از تجربیات او درس بگیرد.

کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی رمانی است که با نگاهی دقیق و واقع‌گرایانه به مسائل اجتماعی و اقتصادی جامعه‌ی شهری ایران می‌پردازد. این اثر با استفاده از زبان ساده و محاوره‌ای، شخصیت‌پردازی قوی و روایت طنزآمیز توانسته است تصویری زنده و ملموس از زندگی نوجوانان جنوب شهر تهران ارائه دهد. این کتاب را انتشارات هیلا منتشر کرده است.

در نکوداشت کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی

• من قلعه مرغی؛ روزگار هرمی نوشته‌ی سلمان امین را پیشنهاد می‌کنم که کتاب جالبی است و طنز کم‌نظیری در آن وجود دارد. (محمود دولت آبادی)

کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های اجتماعی و واقع‌گرایانه، اثری خواندنی و تأمل‌برانگیز است.

در بخشی از کتاب قلعه مرغی؛ روزگار هرمی می‌خوانیم

دفعه اول خانه حسن این‌ها دیدمش. از فامیل‌هاى دور باباى حسن بود. از این‌ها که سالى یک بار توى ختمى، جشنى چیزى سر و کله‌شان پیدا مى‌شود و از دور با آدم سلام‌علیک مى‌کنند، بعد دوباره تا سال بعد گم و گور مى‌شوند. یک پسر لاغر سبزه بود که سر همین موضوع بهش هادى بِلَک هم مى‌گفتند. پاهاى پرانتزى ناراحت‌کننده‌اى داشت و ته‌ریش نمره هشت. نه این‌که درست اندازه گرفته باشم یا از خودش پرسیده باشم ولى در اصل، ته‌ریش آن‌قدرى همان نمره هشت مى‌شود. از این شلوارهاى جین پاره‌پوره هم تن کرده بود. همان‌جا با حسن شرط بستم که شلوارش باید بعدا پاره شده باشد. لااقل از یک جاهاییش بعدا پاره شده بود. اما حسن، محض خاطر خودش هم که شده زیر بار نمى‌رفت. مى‌گفت: «نه بابا، چى مى‌گى؟ پسره خرپوله، محال ممکنه.» کمى باهاش بحث کردم تا بالاخره قانع شد بعدا راجع بهش حرف بزنیم. به خدا اگر آن تُنبان نکبتى‌اش درست از روى زانو پاره نشده بود من هم اصرارى نداشتم. تازه همین یکى که نبود. جورابش هم کلى کثیف بود که آن را هم حسن مى‌گفت کفشش رنگ پس مى‌دهد. اما این‌ها حرف یامفت است. جوراب کثیف و شلوار پاره آبرو براى آدم باقى نمى‌گذارد. کار از آن‌جا خراب بود که با همین ریخت و روز قزمیتش ادعا مى‌کرد که مى‌تواند ظرف مدت‌زمان کوتاهى مایه‌دارم کند. نکرده بود حداقل کت و شلوارى چیزى براى خودش راست و ریست کند که حرفش را راحت‌تر به کرسى بنشاند. قبول دارم که تعداد آدم‌هاى کت و شلوارى ناجورى که تا حالا دیده‌ام خیلى زیادتر از خوب‌هاشان است اما به هر حال هر کارى حساب خودش را دارد. اگر کسى خواست حداکثر مى‌شود کراوات نزند، ولى با لباس‌هاى جرواجرى نباید در باره پیشنهادهاى مالى کلان صحبت کرد.