معرفی و دانلود کتاب جاسوس اول شخص

معرفی کتاب جاسوس اول شخص

در آخرین روزهای زندگی، جایی میان بوی نمِ باران و صدای خش‌خش برگ‌های خشک، مردی تکیده و آشفته‌حال، جهانش را از دریچه‌ی دوچشم کم‌سوی خویش باز می‌کاود؛ کتاب جاسوس اول شخص نوشته‌ی سام شپارد، رمانی کوتاه اما بی‌امان است که از دل تب‌ها و هذیان‌گویی‌های شبانه‌ی راوی راهی به‌سوی حقیقت می‌یابد. این کتاب، می‌تواند به‌نوعی وداع خود شخص نویسنده باشد که در قالب داستان به گوش می‌رسد؛ اعترافاتی بی‌پرده از زبان نویسنده‌ای که با مرگ در حال مذاکره است.

درباره‌ی کتاب جاسوس اول‌شخص

کتاب جاسوس اول‌شخص (Spy of the First Person) از سام شپارد (Sam Shepard) بر محور دو صدا می‌چرخد و یا شاید یک صدا با دو سایه که یکدیگر را می‌پایند. راوی، که آشکارا با بیماری‌ای کمرشکن دست‌وپنجه نرم می‌کند، در ایوان خانه نشسته و حرکات فردی ناشناس را از آن‌سوی خیابان دنبال می‌کند؛ فردی که عجیب شبیه خود اوست. روایت از مشاهدات بیرونی به جریان‌های سیال ذهن، خاطرات پراکنده‌ی خانوادگی، سفرها، تکه‌هایی از تاریخ و تصویرهایی از مکان‌های دور و نزدیک می‌لغزد. داستان در خطی مشخص حرکت نمی‌کند و همچون حافظه‌ای ازهم‌گسیخته در رفت و برگشت‌های زمانی و مکانی در تنفس است و هر بار تکه‌ای تازه از پازل شخصیت راوی را برای خواننده آشکار می‌کند.

سام شپارد این کتاب را در واپسین ماه‌های زندگی‌اش، درحالی‌که به دلیل بیماری ALS توان حرکتی و سپس توان نوشتن را از دست داده بود، دیکته کرد و این شرایط به نوبه‌ی خود، وزن خاصی به کلمات این اثر می‌دهد؛ داستانی شخصی و نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ای که نوعی مراقبه‌ی ادبی بر ماهیت خودآگاهی و مرگ‌اندیشی را نیز شکل می‌دهد.

رمان کوتاه جاسوس اول‌ شخص می‌تواند تأملی بر مفهوم هویت باشد؛ اینکه چه کسی ناظر است و چه کسی منظور؟ آیا امکان دارد ما همواره در حال دیدن نسخه‌ای از خودمان باشیم که بیرون از ما ایستاده است؟ این دوپارگی، که هم روان‌شناختی است و هم فلسفی، به لحن اثر بعدی از اضطراب و تعلیق بخشیده است.

سام شپارد، نمایشنامه‌نویس برجسته و چهره‌ی مهم ادبیات‌ معاصر آمریکا، در این اثر آخرین توان خلاقه‌اش را به کار گرفته تا روایتی مینیمال اما چندلایه بسازد. دانستن این‌که متن حاصل دیکته‌کردن‌های گاه‌به‌گاه، بازخوانی‌های خانوادگی و ویرایش در بستر بیماری است، فهم ما را از ریتم و سکوت‌های کتاب عمیق‌تر می‌سازد. سکوت‌ها بخشی از معماری متن هستند و فواصل بخشی از انحطاط تن. این کتاب با ترجمه‌ی حمیدرضا رفعت‌نژاد از نشر برج به انتشار رسیده و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب جاسوس اول شخص

• جاسوس اول‌شخص اثر سام شپارد اثری ویرانگر و درعین‌حال سرشار از زندگی و شگفتی است. از تقدیم دلخراش آن به او توسط فرزندانش گرفته تا آخرین صفحات پر از اشتیاق و حقیقت، این اثر یک شاهکار صمیمی است. (مایکل اونداتیه، نویسنده)
• تأثیرگذار... زیرکانه و افشاگرانه... مضامین این رمان، خود سام شپارد هستند: پدران و پسران؛ هویت‌های متغیر و نسخه‌های رقیب واقعیت؛ این حس که در این دنیای غبارآلود و سنگین، ناظرانی وجود دارند... وقتی رمانی کم‌حجم مانند این رمان را در دست دارید که حروف بزرگ و حاشیه‌های فراوان دارد تا به کلمات فضای طنین‌اندازی بدهد، می‌توانید بگویید که در حال ورود به قلمرو اسطوره هستید... در سبک پرهیزگارانه و پژواک‌های وجودی این رمان، پژواک‌هایی از ساموئل بکت وجود دارد. (دوایت گارنر، نیویورک تایمز)
• تکان‌دهنده... شبیه به عهد و رویایی از داستان‌های خودنوشت. (الیزابت وینسنتلی، نیوزدی)
• زیبا... مرموز، تقریباً وهم‌آلود... قابل توجه... همچنین کنجکاوی ظریفی در کار است، کنجکاوی یک نویسنده تا انتها. نگران‌کننده، اما با شجاعت. (جوسلین مک‌کلورگ، یواس‌ای تودی)
• زیبا، بی‌تکلف، خنده‌دار و تأثیرگذار... کم‌حجم اما قوی... به آرامی خواننده را تا مرز رویارویی زندگی با مرگ همراهی می‌کند. (پابلیشرز ویکلی)

کتاب جاسوس اول شخص برای شما مناسب است اگر

• به ژانر واقع‌گرایانه و داستان‌های خودزندگی‌نامه‌ای علاقه دارید؛
• رمان‌های کوتاه اما عمیق و چندلایه انتخاب شماست؛
• به آثار پست‌مدرن و مینیمالیستی با رگه‌های فلسفی گرایش دارید؛
• به مضامین مرگ‌اندیشی، زوال، و خودنگری علاقه‌مندید؛
• دوست دارید اثر یک نویسنده‌ی بزرگ را در آخرین تجربه‌ی خلاقانه‌اش بخوانید.

در بخشی از کتاب جاسوس اول شخص می‌خوانیم

تمام روز پنیر و کراکر سق می‌زند. با یخ‌چای. هورت می‌کشد. غلط نکنم دست‌ها و بازوهایش یک‌طوریشان است. دست‌ها و بازوهایش زیاد تکان نمی‌خورند. پاهایش، زانوهایش، ران‌هایش را زور می‌کند تا دست‌هایش را نزدیک صورتش بیاورد تا بتواند پنیر و کراکرش را دهانش بگذارد. انگار زودبه‌زود باید دست‌شویی‌ای، جایی برود. می‌ایستد. بلند که می‌شود، می‌لرزد. انگار الان است که بیفتد. کله‌پا شود. شاید به همین خاطر است که برچسب مخصوص معلولان را پشت آینه‌ی عقب ماشینش چسبانده، همان ماشینی که جلوی پارکینگ خانه گذاشته. از این‌ور به آن‌ور لق می‌خورد. کسی را صدا می‌زند. انگارکه هرآن ممکن است بیفتد اما نمی‌افتد. گهگاه یکی از قوم و خویشش را صدا می‌زند. یکی از پسرها یا دخترهایش را، یا یکی از اقوام نزدیک، مثل خواهرانش را. صدایشان می‌زند و آن‌ها به ایوان می‌آیند.

در واقع می‌ایستد، سکندری می‌خورد، و بارها و بارها این کار را انجام می‌دهد. پنیر و کراکر، یخ‌چای و مطالعه. بعد یکی را صدا می‌زند و آن‌ها می‌آیند و اموراتش را رفع‌ورجوع می‌کنند. می‌برندش توی خانه. زیر بازوهایش را می‌گیرند و می‌برندش داخل. از در توری رد می‌شود و در سیاهی خانه گم می‌شود. اصلاً نمی‌شود فهمید ته این خانه کجاست. وقتی برمی‌گردد، بازو در بازوی همان نفر، دارند زیپش را یا بالا می‌کشند یا پایین. زیپ شلوارش را برایش بالا می‌کشند. این یعنی کارش شخصی‌ بوده. احتمالاً یا رفته بوده که بشاشد و یا شماره‌ی دو داشته که آن‌ها کمکش کرده‌اند. کمکش می‌کنند دوباره سر پا شود و بعد روی صندلی‌اش می‌نشانندش. در اصل سعی می‌کنند آرام کمرش را به‌سمت صندلی خم کنند؛ هرچند جایی میانه‌ی راه معمولاً از عقب روی صندلی می‌افتد و نفسش از درد می‌گیرد و هن‌هن می‌کند.