معرفی و دانلود کتاب به نام مادر

معرفی کتاب به نام مادر

کتاب به نام مادر مقطع زمانی مهمی از زندگی مریم مقدس را، از بشارت مادر شدنش تا زایش مسیح منجی، به تصویر می‌کشد. اری دلوکا هرچند بر زبان عبری و انجیل‌های متی و لوقا تسلط چشمگیری دارد، اما وجه‌ مادرانه‌ی این داستان مذهبی را استخراج کرده و آن را با فرهنگ ایتالیا پیوند زده است تا روایت شخصی‌اش را واقع‌گرایانه‌تر به مخاطبان همه‌ی دوران ارائه دهد.

درباره‌ی به نام مادر

داستان مریم مقدس و زایش مسیح را شاید هزاران بار شنیده باشیم. این داستان که اول بار در انجیل روایت شده، دست‌مایه‌ی نویسندگان و کارگردانان زیادی قرار گرفته تا آن را بسط دهند و روایت‌های شخصی خودشان را بر آن بنا نهند. این بار نویسنده‌ای ایتالیایی به نام اری دلوکا (Erri De Luca) روایتگر زندگی مادری می‌شود و به موجودی جان می‌بخشد که قرار است جهانیان را رستگار کند. نویسنده در کتاب به نام مادر (In nome della madre) نه بر جنبه‌های معنوی و روحانی، که بر بعد زمینی و واقع‌گرایانه‌ی این داستان و جنبه‌ی انسانی مریم مقدس تمرکز می‌کند. او شجاعت، عواطف و رنج مریم و عشق عمیق یک مادر به فرزند را برجسته می‌سازد.

مریم، قهرمان کتاب به نام مادر، اسوه‌ى ایمان، شکیبایى و قدرت زنانه در جامعه‌ى مردسالار آن زمان است. اری دلوکا ایمان و مقاومت و عواطف مادرانه‌ى مریم را در برابر ناملایمات زندگى وصف مى‌کند. در این کتاب، وفادارى یوسف، شوهر آینده‌ی مریم، و فداکارى‌هاى او براى دفاع از همسرش و نیز ایمان و اعتمادى که به او دارد، گویى بیانگر ایمان و عشق به مریم باکره و به‌طور کلى به نقش مقدس مادر است. آنچه درباره‌ى میریام یا به قولى مریم مى‌دانیم از انجیل‌هاى متى و لوقا برآمده است. داستان پیش رو اشاره‌ى کوتاه این انجیل‌ها را بسط مى‌دهد: پیدایش هستى در جسم زن، عالى‌ترین راز طبیعت.

کتاب به نام مادر در چهار فصل و چهار سرود نوشته شده. داستان زبانی کمابیش دشوار دارد؛ چراکه اری دلوکا فضای حاکم بر داستان و کلمات و اصطلاحات سازگار با زمان و مکان رخدادها را با تکیه بر کتاب مقدس برگزیده است. نثر کتاب نیز آهنگین و موسیقایی است و نثر فصل پایانى به شعر پهلو مى‌زند. حلول عیسى در جسم مریم یکى از والاترین مفاهیم در فرهنگ مردم ایتالیا به شمار مى‌رود. دلوکا در فرهنگی رشد یافته که مادر در آن نقش پررنگی داشته است. این مسئله به‌علاوه‌ی آشنایی او با زبان عبری، او را بر آن داشته تا این داستان مذهبی را از کتاب مقدس بیرون بکشد و وجهی انسانی و زمینی بدان ببخشد. نویسنده داستانش را با مادرانگی و زنانگی تمام نوشته. او سعی خود را کرده تا از قالب مردانه‌اش خود خارج شود و به راز آرمان‌ها و احساسات زنانه پى ببرد.

تجربیات مختلفی که اری دلوکا در طول زندگی داشته و راه‌های زیادی که در پی یافتن سرزمین‌ها و آدم‌های جدید پیموده، آثارش، به‌ویژه کتاب به نام مادر را خاصیتی چندوجهی بخشیده تا نه‌فقط دوران و مخاطبانی خاص، بلکه قلب مردم سرزمین‌ها و زبان‌هاى مختلف را درنوردد.

این کتاب به کوشش نشر ماهی روانه‌ی بازار شده و ندا علیزاده کاشانى آن را ترجمه کرده است.

کتاب به نام مادر برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان به داستان‌های تاریخی و ادبیات ایتالیا فرصت مطالعه‌ی این کتاب را مغتنم خواهند شمرد.

در بخشی از کتاب به نام مادر می‌خوانیم

موعد زایش دررسیده بود و کیسه‌ى آب هر دم رو به گسستن مى‌رفت. دوساعتى پس از آن، یوسف ناکام بازگشت. هیچ سرایى نیافته بود، هیچ. او در بیت‌لحم زاده شده، اما در همان عهد کودکى با خاندانش به جلیله آمده بود، از همین رو در شهر زادگاه خود خویش و پیوندى نداشت تا دست یارى به سویش دراز کند. شهر به سبب بازگشت خانواده‌هاى کوچ‌کرده که اینک براى نام‌نویسى به بیت‌لحم آمده بودند زیر و زبر شده بود اهالى هر خانه پذیراى مهمانى بودند، خویشاوندى رسیده از دوردست. یوسف از آشفتگى دست به دست مى‌سود. از اهالى به‌تمنا جایى خواسته و حتى به ازاى بسترى و بالینى به معامله بر سر الاغ تن داده بود، لیک جمله بیهوده. تنها جاى بازمانده آخور کوچک نره‌گاوى بود. دست‌کم این حیوان ما مهمانان ناخوانده، من و الاغمان، را به‌گرمى پذیرا شد.

آن‌گاه که باکره‌اى، هر عشقى را ممکن مى‌پندارى. لیک ناگاه عشقى درمى‌رسد و نقش همه‌ى آن دیگر عشق‌هایى را که هرگز درنرسیدند مى‌زداید. زن‌شدن با چنین سادگى‌اى همراه است، چون بادى که بر انبوه گل‌ها تازد و همه را پرپر سازد و تنها یک گل را بر جاى نهد. فراخناى پیشین جاى به یک آغوش مى‌سپرد، لیک حتى این یک نیز بهره‌ى من نبود: به جاى بوسه‌هاى یوسف بر چشمانم، توفانى از کلمات در گوش داشتم.

آرى، چنین باکره‌اى هستم، باکره لیک شوى‌کرده، باکره لیک مادر. شگفتا، چه قادر است نیرویى که هنگام سرشتن من استوارم نگه داشت، چونان کوزه‌اى که در دست کوزه‌گر به گرد خویش مى‌گردد؛ همان پاره‌ى سفال که هست باقى مى‌ماند، لیک با پیکرى میان‌تُهى، مهیاى دربرگرفتن و در خود جاى‌دادن. روزهاى باردارى زمان کمال‌یافتن در سایه است، به درازاى خشک‌گشتن کوزه‌اى نوساخته. اینک مهیایم، کوزه‌اى سفالین با نهادى آهنین: سنگ‌هایى که مى‌خواستند بر من فرود آیند اکنون خود خُرد گشته‌اند.