معرفی و دانلود کتاب این‌جا هیچ چیز واقعی نیست

معرفی کتاب این‌جا هیچ چیز واقعی نیست

کتاب این‌جا هیچ چیز واقعی نیست نوشته‌ی سمیه نادی راوندی، داستان یک خودکشی نافرجام است که از زبان دو راوی و از دو زاویه روایت می‌شود.

در بخشی از کتاب این‌جا هیچ چیز واقعی نیست می‌خوانیم:

ذهن‌دار خندید. گفت:
«عجله نکن. وقت داری تا همه‌ این‌ها رو بفهمی. بیا این هم یکی از نوشته‌های کتابدار.»
و بعد لوحی را روی فضا نشانم داد. نوشته‌ها روی هوا معلّق بود. گفتم:
«می‌تونم ببرم با خودم؟»
«این‌ها منبع مرجعه. نمیتونی با خودت ببری.»

«یک کم انعطاف داشته باشید. من رو یاد کتابدار کتابخونه‌ محلّه‌مون می‌ا‌ندازید. یک بار، دو ساعت بهش التماس کردم؛ اطلس دایناسورها رو برای درس علوم ببرم مدرسه، ولی نداد. اون‌قدر استفاده نشده بود که کلّی خاک گرفته بود؛ ولی قبول نکرد.»

چندین ذهنچه‌ دیگر، خودبه‌خود باز شد. دوست داشتم دلیلش را بدانم ولی مقاومت می‌کردم هرچند از کنجکاوی داشتم می‌مردم.
ذهن‌دار همان‌طور که لوح را روی هوا می‌گرفت و به طرف نمایشگر هل می‌داد گفت:
«می‌خوای مطلب رو بخونی یا نه؟» فهمیدم اصرار فایده‌ای نداره. سکوت کردم.

رفتم سراغ مطلب. مربوط به یک سال قبل بود. در مورد کودک فقیری که با ظاهری ژولیده آمده بود کتابخانه تا توپش را از توی حیاط بردارد. کتابدار سر صحبت را با او باز کرده بود. چند روز بعد او دوباره آمده بود کتابخانه. کم‌کم با هم دوست شده بودند. روی دست‌هایش جاهای کبودی دیده بود. دنبال قضیه را گرفته بود و فهمیده بود که پدرش معتاد است و می‌خواهد او را مجبور کند مواد بفروشد. اراده کرده بود به پسر کمک کند. اما دست آخر مانده بود بین دو راهی این‌که پسر برود بهزیستی یا پیش پدر معتادش بماند.

دلایلش همه منطقی بودند. کتابداری که بیش از وظیفه کتابداری‌اش عمل کرده بود. در این راه بارها تهدید شده بود. از طرف اداره به‌خاطر دخالت در زندگی دیگران توبیخ شده بود ولی کاری را انجام داده بود که فکر می‌کرد درست است. فهمیدم احساساتی است. احساس مسئولیت می‌کند و وجدان بیداری دارد. جایی نوشته بود که خیلی وقت‌ها به حرف‌های دیگران اهمیت نمی‌دهد. معتقد بود هر کس باید و نباید خودش را دارد و نباید آن‌ها را به دیگران تحمیل کند. در مورد کاری که برای من کرده بود فکر کردم. وقتی کنار خیابان از درد به خودم می‌پیچیدم او مرا را نمی‌شناخت و مشکلم را نمی‌دانست. فقط کمک کرده بود. اگر پیدایش هم می‌کردم نمی‌دانستم باید به او چه بگویم. از دستش به شدت عصبانی بودم. نگذاشته بود بمیرم و از دست این زندگی لعنتی خلاص شوم ولی اگر می‌دیدمش به او چه می‌گفتم؟ چه‌طوری باید او را محکوم می‌کردم؟ گفته بود هر کس باید و نباید خودش را دارد و من چه‌طور باید با آدمی با چنین تفکری بحث می‌کردم.

یعنی نمی‌توانستم از کاری که کرده بودم دفاع کنم؟ پشت سر هم سؤال بی‌جواب بود که می‌آمد و می‌رفت.