معرفی و دانلود کتاب آخرین جزیره

معرفی کتاب آخرین جزیره

کتاب آخرین جزیره به قلم زولفو لیوانلی با روایتی جذاب، داستان پر رمز و راز جزیره‌ای را به تصویر می‌کشد که به دور از چشم مردم در صلح و آرامش کامل بر جای مانده است. این کتاب در سال 2009 برنده‌ی جایزه‌ی رمان اورهان کمال شد.

زولفو لیوانلی (Zulfu Livaneli) داستان کتاب آخرین جزیره (Son ada) را که درونمایه‌ای سیاسی اجتماعی دارد، از جایی آغاز می‌کند که دنیا به سوی جنون در حرکت است؛ جهانی سراسر آشفتگی و استرس که آرامشی در آن دیده نمی‌شود، اما دور از چشم همه جزیره‌ای وجود دارد که 40 خانواده در آن زندگی می‌کنند.

این خانواده‌ها که با دعوت صاحب جزیره به آن جا آمده‌اند از انسان‌ترین افراد گلچین شده و فارغ از هیاهوی جهان بیرون، با دوستی و آرامش کنار یکدیگر زندگی می‌کنند، اما متاسفانه این اوضاع خوب چندان دوام نمی‌آورد.

روزی یکی از افراد ساکن جزیره از دنیا می‌رود و یکی از رهبران کودتاگر کشور که در دوران بازنشستگی به سر می‌برد برای گذراندن باقی عمر به این جزیره می‌آید. او منزل فرد فوت شده را می‌خرد و از آن روز به بعد جزیره که همچون بهشت بود، تبدیل به جهنم می‌شود و مردم جزیره از هر چه فرار می‌کردند، بر سرشان می‌آید.

زولفو لیوانلی را بیشتر بشناسیم:

زولفو لیوانلی در ژوئن سال 1946 در قونیه دیده به جهان گشود. او که آهنگساز، نویسنده، شاعر، خواننده، کارگردان و نویسنده سیاسی است، به واسطه رمان‌ها و آثار موسیقی صلح جویانه‌اش موفق به کسب بیش از 30 جایزه جهانی و ملی در حوزه‌های ادبیات، موسیقی و سینما شده است. دور از ذهن نیست که در همین سال‌ها، لیوانلی موفق به کسب جایزه نوبل شود.

در بخشی از کتاب آخرین جزیره می‌خوانیم:

به گمانم آن شب هیچ‌کس نتوانست بخوابد. این را از چراغ‌هایی که تا صبح روشن ماندند، فهمیدم. بعد از آن‌همه هیجان، طبیعی بود. حیرت‌زده بودیم. من و لارا هم به خانه برگشتیم و مدتی بی‌هیچ حرف و حرکتی زیر درخت ماگنولیا نشستیم و انگار از نفس کشیدن هم بترسیم، با پیشگویی ذهنی در خصوص اتفاقات بدی که قرار بود بیفتد و با آشفتگی درونی عجیب، فقط از حضور یکدیگر کمک می‌گرفتیم. از موهای سیاهش که با نسیم شبانگاهی موج خفیفی برمی‌داشت، مثل همیشه عطر خوش صابون پخش می‌شد.

او را سال‌ها پیش در پایتخت، وقتی به‌عنوان گارسون در یک کافه تریا کار می‌کرد، کشف کرده ‌بودم. درست مثل جوجۀ زخمی و شکننده‌ای بود که از لانه بیرون انداخته شده ‌بود و همین حال او، تمام مهر و شفقت درونم را به سوی او روان کرد.

این دختر گارسون که بی‌وقفه از پشت پیشخان به آشپزخانه می‌رفت و می‌آمد، بشقاب‌ها را با لبخندی غمگین اما محترم روی میزها می‌گذاشت، برای مشتری‌هایی که انعام می‌دادند مثل دختربچه‌ها تعظیم کوچکی می‌کرد. در وجودش ظرافت و ملایمتی حس می‌کردم که من را شیفته‌اش می‌کرد.

تا آن روز نمی‌دانستم این‌ همه مِهر در وجود من هست، این احساسات چنان از چشمانم بیرون می‌زد که کم‌ کم به هر گوشه‌ای از کافه‌تریا که می‌رفت من را زیر نظر داشت. انگار مترصد فرصتی باشد که مرا هنگام تماشای خودش غافلگیر کند. روز بعد یک‌بار دیگر به آن کافه‌تریا رفتم، روز بعد هم و روزهای دیگر. حالا دیگر به یکدیگر سلام می‌کردیم، لبخند می‌زدیم و یکی دو جمله‌ای میان ما رد و بدل می‌شد.