معرفی و دانلود کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟

معرفی کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟

کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟ یکی از مهم‌ترین آثار مارتین هایدگر است که به شکلی نظام‌مند دیدگاه فلسفی متأخر او را ارائه می‌دهد. هایدگر در این کتاب که مشتمل بر دو بخش و یازده درس‌گفتار است، به بازاندیشی در معنای تفکر مشغول می‌شود تا با رویکردی متفاوت به مفهومی اصیل در این باب دست یابد. اثری درخشان که مخاطب خود را به معنای واقعی به فردی اندیشه‌ورز بدل می‌کند.

درباره‌ی کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟

مارتین هایدگر (Martin Heidegger)، فیلسوف آلمانی و یکی از تأثیرگذارترین فلاسفه‌ی قرن بیستم، در کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟ (What is Called Thinking) تلاش کرده است تا هدف و مقصود اثر نخستین و مهم خود یعنی «هستی و زمان» را بازتفسیر کند. او این تحلیل و تفسیر را به گونه‌ای پیش می‌برد تا به معنای مهم «گشایش افق هستی از خلال افق اندیشیدن انسان» برسد. چراکه هایدگر باور دارد برای درک هستی باید به شیوه‌ی اندیشیدن بشر نظر بیندازیم و این کتاب تلاش گسترده‌ی او در ترسیم این مسیر است.

کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟ دربردارنده‌ی دو دوره از درس‌گفتارهایی است که مارتین هایدگر در طی سال‌های 1951 و 1952 در دانشگاه فرایبورگ تدریس کرده است. این درس‌گفتارها که اولین و آخرین ارائه‌ی درسی هایدگر در این دانشگاه محسوب می‌شوند، در سال 1954 به همراه نوشتارهای دیگری از این فیلسوف برای اولین بار در قالب کتاب به انتشار رسیدند.

این کتاب در کنار کتاب سترگ «افاداتی به فلسفه» تفکر متأخر مارتین هایدگر را نمایان می‌کند؛ هر یک به نوعی تلاش او را برای بازاندیشی در کتاب هستی و زمان به منصه‌ی ظهور می‌گذارد. هایدگر با نگارش کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟ ادعا می‌کند در زمانه‌ای که سرشار از اندیشه و اندیشه‌ورزی به نظر می‌رسد ما به معنای واقعیْ اندیشه نمی‌کنیم. از نظر هایدگر اندیشیدن عادی و روزمره، اندیشیدنی بنیادین و اصیل نیست. او معتقد است اغلب ما نسبت به ماهیت واقعی اندیشه ناآگاهیم و بیش از فکر کردن، دست به عمل می‌زنیم.

مارتین هایدگر با نگارش این اثر تلاش کرده است تا به تبیین این واقعیت بپردازد و چیستی اندیشیدن را روشن سازد. او از اثر وزین «چنین گفت زرتشت» نوشته‌ی فریدریش نیچه و تفسیرهایی از شعر فریدریش هولدرلین بهره می‌گیرد تا این حقیقت را آشکار سازد که ما آنچه را که با نام اندیشه و تفکر می‌شناسیم، از ماهیت اندیشه و اندیشیدن برخوردار نیست.

این فیلسوف برای پیشبرد ادعا و اثبات تئوری خود افزون‌ بر ریشه‌یابی لغاتی که بر تفکر دلالت دارند، می‌کوشد تا اندیشه‌ای که پایه‌های آن بر مبنای قرارگیری ابژه در برابر سوژه بنیان شده را نیز تفسیر کند. به همین سبب این اثر را می‌توان دفاعیه‌ای دانست که مخاطب را به دل جستجوهایی می‌برد که از ریشه‌یابی کلمات تا تحلیل‌هایی در باب تفکر متافیزیکی در غرب را در خود جای داده است. اثری شایسته‌ی تأمل که سیاوش جمادی آن را به فارسی برگردانده و انتشارات ققنوس برای چاپ و نشر آن کوشیده است.

نکوداشت‌های کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟

• برای آشنایی با اندیشه‌ی مارتین هایدگر، کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟، به اندازه‌ی کتاب هستی و زمان اهمیت دارد. (هانا آرنت)
• این کتاب را می‌توان روشن‌ترین و جامع‌ترین بیان از دوره‌ی متأخر اندیشه‌ی هایدگر دانست. (ژان ام. پرولت، پژوهشگر حوزه‌ی فلسفه)

کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟ برای چه کسانی مناسب است؟

چنانچه در پی شناخت بهتر اندیشه‌های مارتین هایدگر هستید و یا در زمینه‌ی فلسفه‌ی قاره‌ای به تفکر و پژوهش مشغولید، این کتاب برای شماست.

در بخشی از کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟ می‌خوانیم

آنچه ما را مشیر به تفکر است به چنان نحوى ما را رهنمود و تعلیم مى‌دهد که به اشارت آن براى نخستین بار قادر به تفکر مى‌شویم و بنابراین همچون متفکران هستیم. این پرسش که «چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟» در معناى «چیست آنى که ما را به فکر کردن فرامى‌خواند؟» به طریق اولى دریافت معمول و عادى را کنار مى‌نهد. از همین رو، چندان مجاز نیستیم که به سادگى این را نادیده گیریم که پرسشِ «چه باشد آنچه خوانندش تفکر» در وهله نخست خود را به نحوى بى‌ضرر و زیان در میان مى‌نهد. این پرسش چنان به گوش مى‌آید و ما نیز ندانسته آن را چنان مى‌گیریم که گویى با طرح آن صرفا اطلاعى دقیق‌تر در این باره طلب مى‌شود که وقتى از چیزى چون تفکر سخن مى‌رود مراد چیست. به این طریق تفکر چونان موضوعى [یا نهاده‌اى] جلوه مى‌کند که مى‌توان با آن به همان سان رفتار کرد که با سایر موضوع‌ها. بدین‌سان تفکر ابژه [یا برابرایستا]ى تتبعى مى‌گردد. منظور از تتبع پیشروندى است که در انسان روى مى‌دهد. انسان از آن‌جایى به طور خاص در این پیشروند سهیم مى‌شود که تفکر را به جا مى‌آورد. منتها این که انسان به طور طبیعى به جا آورنده تفکر است این را لازم نمى‌آورد که به خودِ تتبع در باب تفکر پرداخته شود. این واقعیت خودبخود قابل فهم است. این واقعیت ممکن است به عنوان امرى بى‌اهمیت و على‌السویه بیرون از حیطه مطالعه تفکر بماند و بلکه باید بیرون بماند. چه هر چه باشد، بایسته آن است که قانونمندى تفکر از انسانى که در این یا آن مورد کنش‌هاى فکرى را به جا مى‌آورد مستقل ماند.

لیکن اگر پرسشِ «چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟» پُرساى آنى باشد که قبل از هر چیز ما را مشیر به تفکر است، پس ما از چنان چیزى پرسش مى‌کنیم که بر ما مى‌رود، زیرا آن چیز ما را به سوى ذاتمان فرا مى‌خواند.