معرفی و دانلود کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم

معرفی کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم

کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم داستان دختری به نام پری است که ازدواج ناموفق و سختی‌های زندگی او را به آدمی جدید و متفاوت تبدیل کرده است. همه او را دیوانه می‌دانند؛ اما او باور دارد که رفتارهای اطرافیانش چیزی از دیوانگی کم ندارد. رویا هدایتی این اثر را که در گروه داستان‌های و رمان‌های خانوادگی فارسی قرار دارد، نوشته است.

درباره‌ی کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم

از قدیم گفته‌اند، زمین گرد است؛ یعنی آدم‌ها دوباره سر و کارشان به همدیگر می‌افتد و کسانی که در حق دیگری بد کرده‌اند، تاوان بدی‌شان را پس می‌دهند. با وجود همه‌ی این‌ها، رویا هدایتی در کتاب پیاده روی‌های پارک لاله، سکوی دوم داستان دختری را به تصویر می‌کشد که نگاه متفاوتی دارد. به عبارت دیگر، زندگی او طوری پیش رفته که باعث شده او برداشت دیگری از زندگی، جهان و زمین داشته باشد. او عقیده دارد که زمین گرد نیست؛ بلکه مستطیل یا مکعب است.

راوی کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم دختری به نام پری است که از خانه‌ی شوهر به خانه‌ی پدری بازگشته است. زمانی که پری فقط نوزده سال داشت، عاشق پسری می‌شود و قصد دارد با او ازدواج کند. اما پدر و مادر پری با این ازدواج مخالف هستند. به همین دلیل، پری را به ازدواجی دیگر، از نوع ازدواج فامیلی مجبور می‌کنند. شاهرخ، شوهر پری، شرایطی غیرعادی دارد. همین وضعیت زندگی پری را هم تحت تأثیر قرار داده و او را به پریشانی روانی می‌کشاند. اما پریشانی او باعث شده تا زوایای تازه‌ا‌ی از زندگی برای پری آشکار شود. داستان بر اساس افکار و ذهنیات پریشان راوی در خواب و بیداری جلو می‌رود و از خلال آن‌ها بسیاری از رخدادهای زندگی حال و گذشته‌ی راوی برای خواننده آشکار می‌شود.

کتاب پیاده روهای پارک لاله سکوی دوم یک داستان مدرن است و از نگاه یک راوی روان‌پریش روایت می‌شود؛ یعنی کسی که در گیرودار زندگی سلامت روان خود را از دست داده است. بااین‌حال، نویسنده همین دیوانگی را دستاویزی قرار داده تا از طریق آن نگاهی تازه به باورهای عمومی و پذیرفته شده در جامعه بیندازد و بسیاری از آن‌ها را به نقد و چالش بکشد. ماجرای پری و ازدواجی ناموفق از یک سو، داستانی پرتکرار است که مشابه آن بسیار دیده می‌شود؛ اما از دیگر سو، نویسنده با زبان، نگاه و روایتی متفاوت، صورتی تازه به این داستان بخشیده و ابعاد تازه‌ای به یک ماجرای قدیمی داده است. شرح وقایع از زبان راوی روان‌پریش گاهی طنزآمیز به نظر می‌آید. لحن شوخ‌طبعانه‌ی وی از تلخی داستان می‌کاهد و این داستان را متفاوت از داستان‌های واقع‌گرای اجتماعی می‌کند که عموماً با لحنی جدی و فضای غمگین و ناراحت‌کننده همراه هستند. زبان این داستان، زبانی ساده و روان، به دور از پیچیدگی‌ و به صورت محاوره است که مخاطبان خاص خود را خواهد داشت.

رؤیا هدایتی کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم را در چهار بخش نگاشته است. این کتاب را نشر هیلا منتشر کرده است.

کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کسانی که به داستان‌های فارسی با محوریت روابط خانوادگی و درونیات شخصیت‌ها علاقه‌مند هستند، مناسب خواهد بود.

در بخشی از کتاب پیاده روهای پارک لاله، سکوی دوم می‌خوانیم

باز اون‌جورى شده‌م که نمى‌دونم دارم خواب مى‌بینم یا تو بیدارى‌ام. از این یکى مرضم راضى‌ام، چون باعث مى‌شه فکر کنم دارم خواب مى‌بینم و بعد اگه چیز ناراحت‌کننده‌اى باشه، مى‌گم عیب نداره خوابه. دارم فکر مى‌کنم یعنى این مى‌دونست من مى‌آم این‌جا، یعنى دنبالم اومده تا این‌جا؟

«شما مى‌دونستید من مى‌خوام بیام این‌جا؟!»

چشاشو تا آخر باز مى‌کنه: «من؟! من از کجا باید بدونم که شما مى‌خواید بیاید کجا؟!» خیلى بد مى‌گه اینو. سرمو مى‌ندازم پایین. من چقدر باید داغون باشم که همچین چیزى بپرسم؟

ثریا با آرنجش مى‌زنه به پهلوم. «پرى‌جان، معرفى نمى‌کنى؟» عجب مارمولکیه این ثریا... بلده یه‌هو مؤب بشه. مدل حرف زدنش عوض مى‌شه. الکى مى‌خواد مثلاً باادب حرف بزنه. مى‌ترسم با حرف زدنش آبرومو ببره.

«حامى پسر عزیزخانومه. اینم دوستم ثریاس.»

«خیلى خوشبختم از آشنایى‌تون آقاحامى. پرى خیلى از شما تعریف مى‌کنه.»

واااى! مى‌خوام ثریا رو خفه کنم. این جمله خیلى حال آدمو به هم مى‌زنه. من قبلاًها یه غلطى کردم در مورد این حامى چند بار به این کدوتنبل یه چیزایى گفتم. خب غلط زیادى کردم. تقریباً داد مى‌زنم: «چرا الکى مى‌گى ثریا؟ من کى در مورد ایشون با تو حرف زده‌م؟!» با چشام به ثریا حالى مى‌کنم که بعداً به حسابت مى‌رسم. خیلى اعصابم خُرد شده؛ هم از دست خودم، هم ثریا، هم این پسر عزیزخانوم.

پسر عزیزخانوم مى‌گه: «پرى‌خانوم، ناراحت نشید، این یه جمله‌س که معمولاً براى تعارف گفته مى‌شه...»

«نه آقاحامى، من براى تعارف...»

داد مى‌زنم: «ثریا، الآن این نقاشه مى‌ره ها.»

پسر عزیزخانوم دقیقاً همون‌طورى وایساده که دل آدم هرى مى‌ریزه پایین. دستاشو کرده تو جیبش. لبخند مى‌زنه. لُپاش مى‌ره تو وقتى مى‌خنده.

«دارید مى‌رید بازارچه؟»

«شما از کجا مى‌دونید؟!» این فکر منو مى‌خونه. نمى‌خوام فکرامو بخونه. بدبخت مى‌شم اگه فکراى منو بخونه.