معرفی و دانلود کتاب پادشاهی پیر در تبعید

معرفی کتاب پادشاهی پیر در تبعید

آرنو گایگر کتاب پادشاهی پیر در تبعید را در دوره‌ای نوشت که پدرش با بیماری آلزایمر دست و پنجه نرم می‌کرد و او باید به پرستاری از پدر می‌پرداخت. او این کار را با نوشتن درباره‌ی حال و گذشته‌ی پدرش همراه می‌کند و تجربیاتش از این بیماری را ثبت می‌کند. او از خلال این پرستاریِ دائمی و ثبت خاطرات، به نکات ظریف و نویی در رابطه با پدر می‌رسد که خواندنش خالی از لطف نیست. ناگفته نماند که کتاب حاضر در سال 2011 برنده جایزه‌ی ادبی فردریش هولدرلین شده است.

درباره‌ی کتاب پادشاهی پیر در تبعید

کتاب پادشاهی پیر در تبعید (The Old King in His Exile) به قلم آرنو گایگر، رمان‌نویس اتریشی (Arno Geiger) داستان واقعی بیماری پدرش را از زبان خود بازگو می‌کند. پدرش در آخرین دهه از زندگی به بیماری آلزایمر مبتلا شده و ضمن تحلیل رفتن حافظه و خاطراتش گویی به سرزمین دیگری تبعید شده است، اما نکته اینجاست که او همچنان تشخص و عواطفش را از کف نداده و هنوز هم همچون گذشته مردی با اعتماد به نفس و شوخ طبع و مغرور است.

آگوست، پدر آرنو گایگر در سال 1926 در یک مزرعه‌ی کوچک متعلق به یک خانواده‌ی پرجمعیت در اتریش متولد و بزرگ شد. او در جنگ جهانی شرکت کرده و در سن نوزده سالگی اسارت را تجربه نموده است. پس از آن به روستای خانوادگی بازگشته و همان‌جا خانواده‌ی خود را تشکیل داده است. آرنو گایگر در سال 1968 وقتی پدرش 42 سال سن داشت، متولد شد. او تاکنون چندین اثر ادبی به انتشار رسانده و برنده‌ی جوایز بسیاری از جمله جایزه‌ی کتاب سال آلمان شده است.

کتاب پادشاهی پیر در تبعید شرح تجربیات نویسنده از پدری است که حالا دارد حافظه‌اش را از دست می‌دهد. بیماری آلزایمر پدر به مراقبتی دائمی نیاز دارد. گایگر در کنار پرستاری از پدرش، به کاوش در گذشته‌ی مشترک و پر از فراز و نشیبشان می‌پردازد. او از دوران کودکی خود که مصادف است با جوانی و سلامت پدرش آغاز می‌کند و به سال‌های بیماری او می‌رسد. به واسطه‌ی مراقبت دائمی از پدرش و از خلال سفر در زمان است که خصلت‌های جدیدی از شخصیت پدر برایش نمایان می‌شود و به این ترتیب رابطه‌اش را با او از نو می‌سازد.

نویسنده با قلمی ساده و شوخ طبع شرایط و تجربیات خانواده‌ای که با بیماری آلزایمر سروکار دارند را به خوبی شرح می‌دهد و به تصورات رایج درباره‌ی این بیماری نیز می‌پردازد. برای مثال از مهم‌ترین موارد این است که می‌گویند بیماری آلزایمر روابط را از میان می‌برد، در حالیکه تجربه‌ی نویسنده عکس این موضوع را با خود به همراه داشت. پدر و مادر او سال‌ها پیش از یکدیگر جدا شده‌اند اما این بیماری دوباره خانواده را دور هم جمع می‌کند و روابط جدیدی میان آن‌ها پدید می‌آورد و پیوندهای قدیمی را زنده می‌کند.

کتاب پادشاهی پیر در تبعید توسط شیرین قرشی به فارسی برگردانده و به همت گروه انتشاراتی ققنوس روانه‌ی بازار نشر ایران شده است.

جوایز و افتخارات کتاب پادشاهی پیر در تبعید

• نامزد جایزه‌ی بهترین رمان نمایشگاه کتاب لایپزیگ در سال 2011
• در فهرست پرفروش‌ترین رمان‌های اجتماعی سایت آمازون
• برنده جایزه‌ی ادبی فردریش هولدرلین در سال 2011

نکوداشت‌های کتاب پادشاهی پیر در تبعید

• داستانی سنجیده از آلزایمر و خانواده‌ای که عشق و دوست داشتن را می‌آموزد. (سالی مگنوسون، نویسنده و مجری مشهور اسکاتلندی)
• خاطرات آرنو گایگر کتابی شفاف و شاعرانه و هدیه‌ای است به همه‌ی آنهایی که عزیزشان با بیماری آلزایمر دست و پنجه نرم می‌کند. هدف نویسنده نوعی شکرگزاری از این بابت است که بیماری جانکاه آلزایمر نه محبت و گرمی پدرش را از میان برده است و نه تشخص این پادشاه پیر را. (Asymptote Journal)
• کتاب پادشاهی پیر در تبعید داستانی در باب خانواده است که بر فیگور پدر تمرکز دارد و از دوران سلامت جوانی او آغاز می‌کند و تا دوران پیری‌اش ادامه می‌یابد. این داستان تاریخچه‌ی یک بیماری را روایت می‌کند و قصد دارد با لحنی مناسب و به دور از هر گونه ترحم نسبت به خود و پدرش، تصویری گرم و قابل درک از پدرش ارائه بدهد. (The Complete Review)

کتاب پادشاهی پیر در تبعید برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب را به تمامی کسانی که به کتاب‌های ژانر یادداشت شخصی و خاطرات علاقه دارند، پیشنهاد می‌کنیم. همچنین اگر عزیزانتان با بیماری آلزایمر درگیر هستند، این کتاب می‌تواند همدم خوبی برای شما باشد.

در بخشی از کتاب پادشاهی پیر در تبعید می‌خوانیم

بیمارى آهسته و بى‌سر و صدا تورش را روى پدر پهن کرده بود. او کاملاً اسیر شده بود، بدون این‌که ما بدانیم.

حالا ما که این نشانه‌ها را درست تعبیر نمى‌کردیم هیچ، ولى چقدر باید براى خودش که متوجه مشکلاتش مى‌شد عذاب‌دهنده مى‌بود. ترسى آزاردهنده، این‌که دشمنى به او حمله کرده و او نمى‌تواند از خود دفاع کند. هیچ‌گاه در این مورد حرفى نمى‌زد. خوددارى و ناتوانى از نشان دادن احساسات مانعش مى‌شدند. این‌ها جزو خصوصیاتش نبود، هرگز قبلاً این‌طور نبود و حالا هم براى عوض شدن خیلى دیر بود. بدبختانه این صفاتش را به فرزندانش هم انتقال داده بود، بنابراین ما هم قدمى برنمى‌داشتیم. هیچ‌کس جرئت نمى‌کرد. همه‌چیز را به حال خود گذاشته بودیم. بله، پدر لحظات عجیب و غریبى داشت. ولى آیا او همیشه همین‌طور نبود؟ در واقع رفتارش عادى بود.

واقعا هم اوایل به نظر مى‌آمد این حرکات بازتابى است از شخصیت خاص او، که دارد به این نحو با موقعیت تازه زندگى خود روبه‌رو مى‌شود. درک‌پذیر بود، پدر داشت پیر مى‌شد، ولى از همه مهم‌تر همسرش او را بعد از سى سال زندگى مشترک ترک کرده بود. طبیعى بود که فکر کنیم دلیل بى‌حوصلگى او همین‌هاست.

جدایى از مادر خردش کرده بود، او سخت مخالف طلاق بود، زیرا علاوه بر تمایل به ادامه زندگى با مادر، معتقد بود به برخى از امور زندگى باید پایبند باقى ماند. هنوز باور نکرده بود که رشته‌هاى برخى از سنت‌هاى دست و پاگیر سست شده‌اند. برخلاف این روزها که امور زندگى انعطاف‌پذیرند، او به تصمیمى که چند دهه پیش گرفته بود چسبیده بود و نمى‌خواست سوگند خود را بشکند. خب او به نسل دیگرى تعلق داشت و همسرش پانزده سال از او کوچک‌تر بود. مادر به آبرو یا شکست سوگند فکر نمى‌کرد، بلکه به امکان آغاز زندگى بهتر در جایى دیگر مى‌اندیشید. مادر خانه را ترک کرد در حالى که پدر دودستى به رابطه‌اى مرده چسبیده بود، وفادار به چیزى گمشده.