معرفی و دانلود کتاب وسط ناکجا آباد

معرفی کتاب وسط ناکجا آباد

آیا می‌توان در میانه‌ی طوفانی سهمگین جشن گرفت؟ جولی تی لامانا در کتاب وسط ناکجا آباد داستان دختری را تعریف می‌کند که مهم‌ترین روز زندگی‌اش در پیش است: روز تولدش. اما طوفانی هولناک همه‌ی برنامه‌هایش را برهم می‌ریزد. این کتاب الهام‌بخش نامزد دریافت دو جایزه شده است و تحسین بسیاری از مخاطبان را برانگیخته است.

درباره‌ی کتاب وسط ناکجا آباد:

ده‌ساله شدن برای هر کس معنایی منحصربه‌فرد دارد؛ آرمانی کرتیس ده‌سالگی را سنی می‌داند که باید در آن عاقلانه‌تر و مسئولانه‌تر رفتار کند. وسط ناکجاآباد (Upside Down in the Middle of Nowhere) داستان تولد ده‌سالگی آرمانی است، تولدی که مطابق انتظارات او پیش نمی‌رود؛ طوفان کاترینا دنیای آرمانی را از هم می‌پاشد.

جولی تی لامانا (Julie T. Lamana) در این داستان جذاب و گیرا به ما نشان می‌دهد که ده‌ساله بودن معنای دیگری نیز دارد، ده‌سالگی شاید زمانی باشد که باید در آن شجاعت نشان داد و به دیگران کمک کرد. آرمانی، با تجربه‌ای که به دست می‌آورد، به‌جای تولدی که انتظارش را داشت، قدرت امید و عشق را در مواجهه با اتفاقات ناگهانی و تصورناپذیر جشن می‌گیرد.

افتخارات کتاب وسط ناکجا آباد:

- نامزد مدال خوانندگان جوان کالیفرنیا در سال 2017
- نامزد جایزه‌ی کتاب خوانندگان جوان Rebecca Caudill در سال 2019

کتاب وسط ناکجا آباد برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب را به تمام نوجوانان پیشنهاد می‌کنیم، نوجوانانی که هر کدام ده‌سالگی‌شان را به شیوه‌های گوناگونی جشن گرفته‌اند.

با جولی تی لامانا بیشتر آشنا شویم:

نویسنده‌ی وسط ناکجاآباد معلم بازنشسته‌ای است که اشتیاقش را در ادبیات یافته است. جولی تی لامانا تابه‌حال دو کتاب نوشته و این نخستین اثر اوست که به فارسی برگردانده شده است.

در بخشی از کتاب وسط ناکجا آباد می‌خوانیم:

میما شعر مذهبی می‌خواند. صدایش چشم‌هایم را خیس کرد. صدایی دوست‌داشتنی و آشنا بود. میما بهترین آوازهای این‌طرفِ می‌سی‌سی‌پی را می‌خواند.

جیرجیرک روی پایم، به‌سختی نفس می‌کشید و سیلی خودش را به من چسبانده بود. چشم‌هایم را بستم. کم‌کم داشت خوابم می‌برد

قطره‌های باران مثل تیله از آسمان می‌افتادند و به سقف می‌خوردند و غرش باد، دیوارها را چنان تکان می‌داد که انگار از پارچه ساخته شده بودند.

دقیقه‌ها به درازای ساعت‌ها طول می‌کشیدند و ساعت‌ها به اندازه‌ی روزها.

صدای خردشدن. صدای له‌شدن. چیزی آن بیرون داشت خرد و خاکشیر می‌شد. هر بار نفسم را حبس می‌کردم، چشم‌هایم را می‌بستم و منتظر می‌ماندم صدا تمام شود. زانوهایم را بغل کرده بودم، خودم را تکان می‌دادم و سعی می‌کردم به وزش باد و ضربه‌های باران که همه‌چیز را نابود می‌کرد، فکر نکنم. تا به حال، خانه‌مان را آن‌قدر کوچک حس نکرده بودم.

کم‌کم تاریکی رنگ عوض کرد و خاکستری شد. هرچه اتاق روشن‌تر می‌شد، دلمان هم بیشتر آرام می‌گرفت. فقط زمانی توانستم خوب بخوابم که خورشید بالا آمده بود. می‌دانستم حالا که روز شده و تاریکی از آن جا رفته، همه‌چیز درست می‌شود.

اما آن حس امنیت، زیاد دوام نداشت.