معرفی و دانلود کتاب تنها راه

معرفی کتاب تنها راه

کتاب تنها راه، نوشته‌ی الکساندرا دیاز، رمان کودک و نوجوانی خواندنی و تأثیرگذار است که شما را با پسری 12 ساله به نام جیمی در سفری پرخطر همراه می‌کند. این کتاب که برنده‌ی جایزه‌ی پورا بلپره شده و نقدهای بسیار مثبتی دریافت کرده است، با الهام از داستان‌های واقعی، ماجراهایی مهیج از زندگی کودکانی که به اجبار و به تنهایی به آمریکا مهاجرت کرده‌اند، روایت می‌کند.

درباره‌ی کتاب تنها راه

تا به حال به این فکر کرده‌اید اگر مجبور باشید به تنهایی و بدون خانواده به سفر بروید، اوضاع چطور پیش می‌رود؟ تصور سفر به تنهایی به جایی نامعلوم آن هم برای همیشه، برای بزرگسالان هم بسیار دردناک و تکان‌دهنده است چه برسد به کودکان و نوجوانان. از طرفی هم این تجربه می‌تواند مهیج و جذاب باشد. در داستان تنها راه (The Only Road) نوشته‌ی الکساندرا دیاز (Alexandra Diaz)، ما با جیمی همراه می‌شویم؛ پسری 12 ساله که مجبور می‌شود به تنهایی از گواتمالا، راهی آمریکا شود و در آنجا، زندگی جدیدی برای خود بسازد.

جیمی، پسری شاد است که در خانواده‌ای عادی زندگی می‌کند و دوستان خوبی دارد اما در کشوری که او زندگی می‌کند، جان افراد به راحتی به دست مافیا و دار و دسته‌های موادفروش به خطر می‌افتد. آن‌ها، از همه‌ی نوجوانان شهر می‌خواهند که برایشان کار کنند و کافی است نه بگویی تا کشته شوی. خانواده‌ی جیمی همیشه نگران فرزندشان هستند ولی همین که دوست صمیمی جیمی به دست خلافکارها کشته می‌شود، آن‌ها تصمیم می‌گیرند او را به همراه یکی از فامیل‌های دیگرش آنجلا، فراری بدهند تا به آمریکا برود و به برادر بزرگش در نیومکزیکو بپیوند. او در این سفر ناراحت‌کننده و وحشتناک، در کشوری غریب، تلاش می‌کند زنده بماند و به زندگی برگردد. او یاد می‌گیرد چطور دوستان جدید پیدا کند، با کسانی که کاملا غریبه‌اند احساس نزدیکی کند، قدرتمند و شجاع باشد و بر زنده ماندن پافشاری کند. این داستان بسیاری از کودکان در سراسر دنیاست که تنها راه ادامه‌ی زندگی برایشان پا گذاشتن در ناشناخته‌های مهاجرت است.

رمان نوجوان تنها راه، زبانی ساده، روان و تصویری دارد. شخصیت‌ها دیدنی و دوست‌داشتنی‌اند و می‌توان با بیشتر آن‌ها همذات‌پنداری کرد. این رمان می‌تواند دید نوجوانان نسبت به زندگی را وسعت ببخشد و قدرت و شجاعت درونی‌شان را به نمایش بگذارد. کتاب تنها راه را مینا مهدی‌زاده نراقی به خوبی ترجمه کرده و نشر ابوعطا آن را به چاپ رسانده است.

جوایز و افتخارات کتاب تنها راه

• برنده‌ی جایزه‌ی کتاب آمریکا (Américas Award) در قسمت کودک و نوجوان
• برنده‌ی جایزه‌ی افتخاری پورا بلپره (Pura Belpre)
• کتاب شایسته‌ی توجه ای‌ال‌ای (ALA)
• یکی از نامزدان جایزه‌ی خوانندگان جوان ربکا کودیل

نکوداشت‌های کتاب تنها راه

• کتابی مهم و شایسته‌ی خواندن که باید به بدنه‌ی رو به رشد ادبیات با مضمون مهاجرت اضافه شود. (مجله‌ی کتابخانه‌ی مدرسه)
• کتابی قدرتمند که در زمانی درست به چاپ رسیده.... داستانی که با صداقتی غم‌انگیز روایت می‌شود. (بوک لیست)
• الکساندرا دیاز موضوعاتی خشن، پیچیده و تلخ را در کتاب تنها راه با دقت فراوان بررسی می‌کند. استفاده‌ی نویسنده از زاویه‌ی دید سوم شخص خوانندگان را در فاصله‌ای مطمئن از وضعیت وحشتناکی که قهرمانان داستان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند قرار می‌دهد اما در عین حال فرصت‌هایی را هم برای کاوش در غم و اندوه جیمی در لحظاتی حساس به مخاطب عرضه می‌کند.... (کرکس ریویوز)

کتاب تنها راه برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب تنها راه برای کودکان سنین 9 تا 12 سال خواندنی است. همین‌طور نوجوانان نیز می‌توانند از خواندن این کتاب لذت ببرند.

در بخشی از کتاب تنها راه می‌خوانیم

آن شب دوستان و فامیل به خانه‌ی میگوئل رفتند. هنوز خیلی‌ها بودند که حتی هزینه‌ی آمدن را نداشتند. تئو، پدر میگوئل، هم توان پرداخت کرایه‌ی اتوبوس را نداشت. تیالوردس و خانواده‌اش هنوز خبر نداشتند. تنها تلفن توی روستا هم خراب بود. هرکسی غذایی (کیسه‌های برنج، انواع لوبیا، ذرّت زمینی برای نان ذرّت و خوراک مکزیکی، مرغ‌های کامل، شَقّه‌های گوشت، موز سبز کبابی، شکر برای دسر و نوشابه) برای التیام غمشان آورده بود. یک ایوان، قسمت‌های انفرادی خانه‌ی میگوئل (آشپزخانه، دو اتاق خواب و سرویس بهداشتی) را به هم متصل می‌کرد. همه بین ایوان آشپزخانه می‌پلکیدند و مشغول صحبت و خوردن و یادآوری خاطرات میگوئل بودند. فردا در مراسم خاکسپاری گریه‌وزاری خواهند کرد. امشب شب یادبود زندگی میگوئل است. وسط ایوان یک تابوت چوبی وجود داشت که دورتادورش پر از گل، شمع و عود بود. درِ تابوت باید باز می‌بود که سینه و سر او معلوم می‌شد تا کسانی که می‌خواهند با او وداع کنند بتوانند او را ببینند. جیمی خودش را مجبور کرد که برود ولی بعد از آنکه رفت آرزو کرد که ای کاش نرفته بود. قیافه‌ی جسد اصلاً شبیه میگوئل نبود. ضربه‌های وارده صورت او را متلاشی کرده بود. هرچقدر هم که آرایش می‌کردند بینی آسیب‌دیده و یا چشم چپش که متورم بود هیچ تغییری نمی‌کرد. حتی در آن حالتی که چشمان و دهانش بسته بود هیچ‌کس نمی‌توانست بگوید که انگار خوابیده است. جیمی فکر می‌کرد که نباید به هیچ‌کس اجازه بدهند تا در این وضعیت او را ببیند ولی این رسمی بود که باعث می‌شد خانواده از دست‌دادن او را بپذیرند. پلیس، مرگ میگوئل را یک تصادف و حادثه‌ی تأسف‌بار اعلام کرد. البته که باید این را می‌گفتند. پول زور، چربش بیشتری نسبت به اخلاقیات و عدالت داشت. هرکس که پول بیشتری پرداخت می‌کرد قدرت در دستان او بود. خب آلفاها می‌توانستند پول بیشتری بپردازند. و حتی این قضیه که اعتیاد رئیس پلیس به موادمخدر، عامل پشتیبانی او از بسیاری از عملیات‌های این دارودسته بود هم کمکی نمی‌کرد.