معرفی و دانلود کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من

معرفی کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من

صالح نجفی در کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من، با ترکیب مفاهیم روان‌شناسی با مفاهیم سینمایی، فیلمی از آلن رنه، کارگردان شهیر فرانسوی را نقد و تفسیر می‌کند. او با نگاهی فرامتنی، تاریخچه‌ی فرانسه در جنگ‌جهانی دوم و همچنین حادثه‌ی بمباران اتمی هیروشیما را از نظر می‌گذراند تا به تحلیل عمیق‌تری در باب عشق و روابطِ موجود در این اثر سینمایی دست یابد. این کتاب دومین جلد از مجموعه‌ی عشق در سینما است.

درباره‌ی کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من

فیلم هیروشیما عشق من (Hiroshima, mon Amour) روایتی ضدجنگ است که به حادثه‌ی بمباران اتمی هیروشیما و جنگ‌جهانی دوم اشاره دارد. در این فیلم، روایت دو انسان با فرهنگ‌ها و تاریخ‌های متفاوت به یکدیگر گره می‌خورند. این فیلم توسط کارگردان شهیر فرانسوی، آلن رنه (Alain Resnais)، ساخته شده و فیلمنامه‌ی آن را یکی از نویسندگان بزرگ فرانسه، مارگریت دوراس (Marguerite Duras) نگارش کرده است. صالح نجفی (Saleh Najafi) در کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من، به بررسی و واکاوی عنصر عشق در این اثر از سینمای فرانسه می‌پردازد.

زن که شغلش بازیگری است، برای ایفای نقش در یک فیلم سینمایی، به ژاپن سفر کرده است. در این سفرِ دو روزه با مردی ژاپنی وارد رابطه‌ای کوتاه‌مدت می‌شود. زن و مرد که در سراسر فیلم اشاره‌ای به نام آن‌ها نمی‌شود، در سکانس آغازین، وارد گفت‌وگو درباب هیروشیما و حادثه‌ی بمباران اتمی می‌شوند. مرد معتقد است زن چیزی از این واقعه درک نمی‌کند، اما زن در شهر خود، نوور تجربه‌ای نزدیک را از سر گذرانده است. او در ابتدا از حرف زدن درباره‌ی زادگاهش طفره می‌رود و می‌گوید که هیچ‌گاه قصد بازگشت به نوور را ندارد، اما رفته‌رفته آن‌دو باهم صمیمی‌تر می‌شوند و رازهای بیشتری را فاش می‌کنند.

زن، معشوقی آلمانی در شهر نوور داشته که قربانیِ جنگ‌جهانی دوم شده. او از تجربه‌ی سختِ حبس در زیرزمینی حرف می‌زند که معشوقش در آنجا به قتل رسیده بوده است. زن از بلاهایی که فرانسوی‌ها بر سر این معشوق آلمانی آوردند، حرف می‌زند و گویی مرد ژاپنی را جایگزینی برای معشوق ازدست‌رفته‌ی خود می‌یابد. فیلم مملو از فلش‌بک‌ها و ارجاعات به گذشته است و درواقع با این تکنیک، خاطرات زن مقابل چشم تماشاگر تصویر می‌شود. رابطه‌ی عاشقانه‌ی کوتاهی که در فیلم هیروشیما عشق من تصویر می‌شود، بر پایه‌ی جنگ‌های ناعادلانه‌ بنیان شده. مرد و زن از دو سرزمین متفاوت و با پیشینه‌ی تاریخی مختلف، به یکدیگر پیوند می‌خورند؛ گویی هیچ مرزی وجود ندارد، اما در نهایت، یکی نماد هیروشیماست و دیگری نماد نوور.

صالح نجفی در کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من، این فیم را تلاش کارگردان برای یادآوری یک فاجعه می‌داند. آلن رنه این پرسش را مطرح می‌کند که در یادآوری یک واقعه، چطور معنای آن بازسازی می‌شود؟ و چه زمان اجازه‌ی سوگواری داریم؟

ایده‌ی اصلی فیلم که به عشق هم پیوند می‌خورد این است که تعریف کردن یا به یاد آوردنِ چیزی، یک‌جور خیانت کردن به آن است. شخصیت زن فیلم، تمام ماجرای بمباران هیروشیما را در مستندات دنبال کرده و اطلاعات زیادی دارد، اما مرد همچنان مصر است که زن چیزی از هیروشیما ندیده و نمی‌داند. این موضوع به ایده‌ی اصلی فیلم بازمی‌گردد و تأکید می‌کند که به یاد آوردن و تجربه کردن دو امر مجزا هستند.

انتشارات لگا اقدام به چاپ و نشر این کتاب سینمایی کرده است.

درباره‌ی مجموعه‌ی عشق در سینما

مجموعه‌ی «عشق در سینما» با ده عنوان کتاب، به بررسی و تحلیلی دقیق از ده فیلم مهم تاریخ سینما می‌پردازد. این ده جلد مباحثی مستقل از یکدیگر دارند و رعایت ترتیب در مطالعه‌ی آن‌ها الزامی نیست. صالح نجفی مؤلفِ این مجموعه است و انتشارات لگا چاپ و نشر آن را بر عهده دارد. از جلدهای دیگرِ این مجموعه می‌توان به «عشق در سینما: پل‌های مدیسن کانتی»، «عشق در سینما: عاشقان مصلوب»، «عشق در سینما: مثل یک عاشق»، «عشق در سینما: شب من در خانه‌ی مو» و «عشق در سینما: خانه‌ی خالی» اشاره کرد.

کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من برای چه کسانی مناسب است؟

متخصصان و مخاطبانِ حوزه‌ی سینما از مطالعه‌ی این کتاب لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب عشق در سینما: هیروشیما عشق من می‌خوانیم

جنبش روانکاوی در سال 1895 جا افتاد و سینما نیز، پیش از آنکه به یک ژانر هنری تبدیل شود، به‌عنوان مدیومی برای بازنماییِ جهان درست در همین سال متولد شد. این لحظه برای جورجو آگامبن، فیلسوف معاصر ایتالیایی، لحظه‌ی بسیار مهمی‌ست چراکه به اعتقاد او آنچه انسان غربی یا فرد بورژوا در انتهای قرن نوزدهم از دست داده بود ژست‌هایش بود. ما عادت داریم بر اساس گرامرِ تصویری یا داستان و روایت از فیلم‌های سینمایی صحبت کنیم اما به‌گفته‌ی آگامبن، همان‌طور که برتولت برشت، والتر بنیامین یا چارلی چاپلین به‌صورت عملی نشان داده‌اند، واحد تشکیل‌دهنده‌ی سینما نه تصویرها نه داستان، بلکه ژست‌ها هستند. دقیقاً در انتهای قرن نوزدهم است که بورژوازی اروپا متوجه می‌شود ژست‌هایش را از دست داده و برای ثبت و بازیابی آن‌ها به مدیوم و شاخه‌ی درمانیِ جدیدی نیاز دارد. سینما و روانکاوی، به‌تعبیری، هر دو برای بازپس‌دادن ژست‌ها به انسان غربی به میدان آمدند. بر این اساس می‌توان گفت مسأله‌ی اصلی در تماشای فیلم‌های سینمایی یا در مطب روانکاو بحران نشناختن حرکت‌های جسم خود است، یعنی آنچه به‌صورت هیستری تجربه می‌شود. این موضوعی‌ست که در ابتدای تاریخ سینما همه‌ی کسانی را که با این مدیوم درگیر بودند متوجه خود می‌کرد و بنیامین از همه دقیق‌تر گفته بود که وقتی تماشاگران تصویر خود را روی پرده‌ی سینما می‌دیدند حرکت‌های جسم‌شان را بجا نمی‌آوردند. درست مثل کسی که صدای ضبط‌شده‌اش را می‌شنود و به‌عنوان صدای خود بازنمی‌شناسد، تجربه‌ای مهیب برای کسانی که اول‌بار به آن برمی‌خوردند.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
1. مرور فیلم
2. واکاوی فیلم
کتاب‌نامه
نمایه