معرفی و دانلود کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

معرفی کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

از زندگی سیر شده‌اید؟ اجازه دهید! بک سهی یک بشقاب داغ دوکبوکی برای شما آماده کرده. کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم، خاطرات و خودزندگی‌نامه‌ی این نویسنده از روزهای تاریک افسردگی است. در حقیقت، او هربار که پا به اتاق روانپزشک گذاشته، ضبط صوت خود را نیز همراهش برده و از مجموعه‌ی این گفت‌وگوها یک کتاب ارزشمند برای کسانی که تصور می‌کنند دیگر امیدی به زندگی ندارند، ساخته است.

درباره‌ی کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

گفت‌وگوهایی که در اتاق مشاوره و درمان شکل می‌گیرد، خود می‌تواند در حکم یک راهنمای انگیزه‌بخش باشد. زیرا اغلب افرادی که روی صندلی تراپی می‌نشینند، احساسات و افکار مشترکی را تجربه می‌کنند. با این حال، افسردگی چهره‌های گوناگونی دارد. مثلاً بک سهی (Baek Sehee) راوی کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم (I Want to Die but I Still Want to Eat Tteokbokki)، از آن دسته افرادی است که ناامیدی و پرخوری را با هم تجربه کرده. شما روایت صادقانه‌ی او از جلسات اتاق درمان را در این کتاب زندگینامه خواهید شنید.

وقتی که افسردگی و اشتها همزمان از راه می‌رسند!

افسردگی بیماری مرموزی است. اغلب افراد از شما انتظار دارند به عنوان فردی افسرده، شب و روز را روی تخت خود بگذرانید و لب به غذا نزنید. این در حالی است که ممکن است خود از پراشتهایی و پرخوری که به آن دچار شدید متعجب شوید. درست مانند نویسنده‌ی کتاب شنیداری می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم. بک سهی به خوبی می‌دانست امید به زندگی‌اش به آخر رسیده، اما همچنان نمی‌توانست از خوردن یک کاسه غذای دیگر دست بکشد. شاید همین موضوع اولین بهانه برای حضور در اتاق روانپزشک را به دستش داد.

خیلی از ما ترجیح می‌دهیم موضوعات مورد گفت‌وگو با مشاور را از اتاق درمان بیرون نبریم؛ به اصطلاح افکار و احساسات خود را همان‌جا خالی کنیم و با دلی سبک و آسوده بیرون بیاییم. این درست نقطه‌ی مقابل کاری است که نویسنده‌ی این کتاب انجام داد. زیرا او تصمیم گرفت از اولین جلسه تا آخرین جلسه از روند درمانی خود را ثبت و ضبط کند. حاصل این ایده‌ی بکر، کتابی است که به اتاق مشاوره‌ای مجازی برای مخاطب شبیه است.

در طول این دوازده هفته‌ی درمانی، ابتدا قرار است احساسات و جریانات فکری بک سهی را از زبان خود او دنبال کنیم. حس پریشانی، اضطراب، شک مداوم به خود و قضاوت دیگران گوشه‌ای از حالاتی است که اغلب افراد افسرده و از جمله نویسنده‌ی کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم، بارها آن را تجربه کرده‌اند. در نگاه اول، راهی برای فرار از این چرخه‌ی خودتخریب‌گرانه وجود ندارد. اما در ادامه‌ی این اتوبیوگرافی، نظرتان در این باره تغییر خواهد کرد.

بیایید ابتدا الگوهای فکری و رفتاری اشتباه خود را ردیابی کنیم. این اولین خواسته‌ی روانپزشک در اتاق درمان است. بک سهی در ادامه تلاش می‌کند ریشه‌ی مشکلات خود را پیدا کند و از احساسات پیچیده و متناقض خود سر در بیاورد و یا به عبارتی به جواب این پرسش برسد: «چرا با وجود آن که از زندگی سیر هستم، همچنان دوست دارم دوکبوکی بخورم؟» این موضوع فرصت خوبی است که ما نیز به عنوان شنونده بیشتر درباره‌ی رابطه‌ی افسردگی با لذت‌های کوچک زندگی فکر کنیم.

افسردگی و مسیر درمان آن از زبان یک بیمار واقعی

کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم، در بین دیگر کتاب‌های خودسازی و روان‌شناسی ویژگی‌های منحصر‌به‌فردی دارد. اولین موضوعی که به چشم می‌آید، طنز لطیف و خودمانی نویسنده است، درست همان‌چیزی که برای کنار گذاشتن ترس خود از اتاق درمان نیاز داریم. دومین نکته، نگاه موشکافانه و تحلیل‌گر بک سهی است. در حقیقت، او تنها در نقش یک بیمار به سراغ روان‌پزشک نمی‌رود، بلکه سوال مهم دیگری هم دنبال می‌کند: فرد مبتلا به افسردگی چه روند درمانی را طی می‌کند؟ برای همین هم می‌توان این کتاب را به عنوان راهنما و انگیزه‌ای برای شروع فرایند درمان نیز پیشنهاد کرد. کتابی که می‌تواند نگاه شما را هم نسبت به افسردگی تغییر دهد و هم نسبت به شکل بهبود آن. پس دعوت می‌کنیم همراه با بک سهی به اولین جلسه‌ی اتاق درمان قدم بگذارید.

این کتاب با تلاش نشر صوتی پرسون و یاری انتشارات نارنگی تهیه شده. ترجمه‌ی آن کاری از امین کیان است و گویندگی اثر را فاطمه حیدری نژاد و مریم ده پهلوانی برعهده دارند.

کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم برای شما مناسب است اگر

• به دنبال مطالعه‌ای مفید و کاربردی برای آشنایی با ابعاد پنهان افسردگی هستید.
• به کتاب‌های راهنمای روانشناسی و خودیاری و همچنین آثار انگیزشی علاقه دارید.

در بخشی از کتاب صوتی می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم می‌شنویم

خودنظارتی من از کجا شروع شد؟ یه بار که مشغول زیر و رو کردن ایمیل‌هام بودم چشمم به چیزی خورد که ده سال پیش نوشته بودم. میگن وقتی که ما آدم‌ها زخم‌های زیادی رو متحمل می‌شیم عوض اینکه به فکر راه چاره و درمانشون باشیم سعی می‌کنیم اونا رو به بوته‌ی فراموشی بسپاریم و شاید برای منم همین اتفاق افتاده بود چون اصلاً یادم نمی‌اومد چی توی او ایمیل نوشته بودم.

من از بدو تولد دچار اگزما بودم. اون موقع این بیماری مثل الان چیز شناخته شده‌ای نبود و به همین خاطر پزشکان اون رو به عنوان یه التهاب گذرا و موقت می‌دیدن تا اینکه بالاخره پس از مدت‌ها تونستن تشخیص مناسبی از این بیماری داشته باشن. چین‌های پوستی در امتداد دست‌ها و پاهام و ناحیه‌ی دور چشم‌هام اغلب به دلیل وجود ضایعات خشک پوستی، قرمز و ملتهب می‌شدند. هم‌کلاسیام هر ازگاهی با لحنی تمسخرآمیز بهم می‌گفتن پوستت چی شده؟ چقدر چندش‌آوره! و حتی کسی که بیشتر باهاش صمیمی بودمم در حضور خودم من رو با مادربزرگش مقایسه می‌کرد.

حوالی کلاس پنجم یکی از فعالیت‌های بدنیمون توی کلاس این بود که نرمش می‌کردیم. از قرار معلوم همکلاسیم اصلاً دوست نداشت من رو لمس کنه و با اینکه من خواستم دستش رو بگیرم ولی اون قبول نکرد و حرکاتش طوری بود که هیچ‌گونه تماسی با هم نداشته باشیم. از اون موقع به بعد بود که از خودم خجالت می‌کشیدم. چندش‌آور و زشت بودم. درست مثل یه عجوزه، مثل یه موجود عجیب‌الخلقه‌ای که باید از انظار عمومی پنهان می‌موند.

در مقطع متوسطه من و دوستام توی یه انجمن آنلاین عضو شده بودیم و یه بار توی یکی از تالارهای گفتوگوی ناشناس کلی درباره‌ی من بد و بی‌راه گفته بودن. دقیق یادم نیست چه چیزایی گفته بودن ولی چیزایی از این دست نوشته بودن: «با اینکه چهره‌ش نشون نمیده ولی هیکلش خیلی چاقه. بهتره دستات رو بیشتر بشوری. آرنج‌هات خیلی کثیفن و حال آدمو به هم می‌زنن.» و از اینجور حرفا. از اینکه دیگران من رو به خاطر ظاهرم قضاوت می‌کردن خیلی ناراحت شده بودم.

فهرست مطالب کتاب صوتی