معرفی و دانلود کتاب روستای من

معرفی کتاب روستای من

کتاب روستای من نوشته‌ی مجید برزگر باقری، درباره‌ی مردمانی است که با خرید و فروش گندم از یک آبادی دیگر، در حال نابودی روستای خود هستند، اما در این میان جوانی از اهالی آنجا قصد دارد تا راهی برای نجات محل زندگی‌شان پیدا کند.

کتاب روستای من (My village) برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن این کتاب به دوستدارن حوزه‌ی ادبیات و داستان‌خوانی توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب روستای من می‌خوانیم:

یک هفته گذشت. دو هفته گذشت. بالاخره هفته سوم خبر رسید که خان روستای بالا گفته است که برای هر کیسه گندم روستای ما باید سه کیسه گندم بدهید. فقط گندم؛ و گاو و گوسفند قبول نمی‌کنم. همه اهالی جا خوردند. نیمی از گندم خود را فروخته بودند و باقی گندم هم برای خوراک خودشان انبار کرده بودند.

حالا خان روستای بالا گفته بود فقط گندم. آن هم سه کیسه. وِلوِله به پا شد. یکی گفت اگر این کار را کنیم پس خودمان چه بخوریم؟؟ زن و بچه‌هایمان گرسنه بمانند؟؟ آن دیگری می‌گفت باید صبر می‌کردیم، وقتی گندمشان را کسی نمی‌خرید آن وقت مجبور می‌شدند به ما بفروشند.

یکی دیگر می‌گفت حق دارند، گندم آن‌ها بهتر از گندم ما است، من هم بودم همین کار را می‌کردم، من که همین الان می‌روم و هر مقدار گندم که انبار کرده‌ام می‌آورم و به آن‌ها می‌دهم. گندم روستای بالا را داشته باشم خیالم راحت است. اصلاً چه عیبی دارد که حرف، حرفِ خان روستای بالا باشد. من که راضی هستم. گندم روستای بالا انقدر خوب فروش می‌رود پس آن‌ها همه خان هستند. خان گفته هر چقدر که می‌توانید گندم بخرید برای روز مبادا. اصلاً از این به بعد همه ما کشاورزهای خان هستیم، هرچه او بگوید باید انجام دهیم.

نمی‌دانم چرا از این حرفش خوشم نیامد. از بین اهالی با صدای بلند گفتم: خان یا کدخدا؟؟

جواب داد چه فرقی داره؟؟ برای من کدخدا همان خان هست.

چند نفر عصبانی از جای خود پا شدند اما ریش سفیدها نگذاشتند که اتفاقی بی‌افتد. دیگر تحمل کار خان روستا بالا سخت بود. تا آرام شدند شروع به صحبت کردم:

آهای هم روستایی‌ها... شما را که نمی‌دانم اما من دوست دارم گندمی را که خودم کاشتم را بخورم و کیف کنم تا اینکه گندم روستای بالا را انبار کنم برای روز مبادا و شب را گرسنه بخوابم. اگر می‌بینید که در روستای ما کسی یک وعده نان می‌خورد و کسی دیگر سه وعده، بخاطر این است که هر چند نفر برای خودشان یک دسته شدند.

ما باید این دسته دسته شدن را از بین ببریم وگرنه خودمان از بین می‌رویم.